Ολυμπιακός: Οι Αμερικάνοι τράβηξαν το καλώδιο...

Ανάσταση σε όλα τα επίπεδα. Αγωνιστική, αλλά κυρίως διοικητική. Στο λιμάνι ήρθε η ώρα γενναίων αποφάσεων αν θέλουμε να δούμε τον Ολυμπιακό ξανά ανταγωνιστικό και κυρίαρχο.

Σε προηγούμενό μπλογκ είχα επισημάνει ότι αυτή η ομάδα δεν έχει όραμα.

Είναι κι αυτό ένα βασικό συστατικό που λείπει από τους «ερυθρόλευκους». Μια ομάδα που μέχρι πριν από δύο χρόνια έσφυζε από υγεία κι όμως έφτασε με εύκολο και γρήγορο τρόπο να αποτελεί τη χαρά όλων των αντιπάλων της στη Euroleague.

Είναι μεγάλη η απογοήτευση για τα όσα συμβαίνουν στον Ολυμπιακό φέτος, όμως αν σκεφτούμε ψύχραιμα την πραγματικότητα όπως αυτή καταγραφόταν από την ημέρα που από τη διοίκηση πάρθηκαν αποφάσεις που απαιτούσαν ιδιαίτερους χειρισμούς, δεν είναι κάτι που φάνταζε και εντελώς απίθανο.

Πέρυσι το καλοκαίρι η έλευση του Ντέιβιντ Μπλατ έφερνε μια νέα νοοτροπία και στο λιμάνι του Πειραιά. Δεν ξέρουμε αν αυτό το είχαν συνειδητοποιήσει κάποιοι ακόμα και μέσα στην ΚΑΕ, όμως από τον Ολυμπιακό που σήκωνε ευρωπαϊκά και έφτανε στους τελικούς της Ευρώπης, οι μόνοι παίκτες που είχαν απομείνει ήταν οι Σπανούλης, Πρίντεζης, Παπανικολάου και Μιλουτίνοφ. Η ομάδα υπέστη ολικό λίφτινγκ και επιχειρήθηκε φέτος μια Αμερικανοποίηση. Η αποχή του Ολυμπιακού από το πρωτάθλημα ίσως και να διευκόλυνε τα πράγματα να βαδίσουν προς αυτή την κατεύθυνση, αφού το σκεπτικό ήταν να αποκτηθούν περισσότεροι Αμερικάνοι και να είναι πιο «ευέλικτο» το ρόστερ.

Όμως λίγους μήνες μετά αυτό αποδείχθηκε τραγικό για την ομάδα του Πειραιά. Το «μέταλλο» που την έκανε μεγάλη στην Ευρώπη φαίνεται να έχει χαθεί ενώ τις τελευταίες ημέρες βγαίνουν στη φόρα και περιστατικά που δεν τιμούν καθόλου τον σύλλογο, αλλά κυρίως τους παίκτες που τον εκπροσωπούν.

Χθες μάθαμε ότι οι Τσέρι και Ριντ αποτελούν ξένα σώματα. Κατά την ταπεινή μας άποψη ο Τσέρι δεν θα έπρεπε καν να έχει ξεκινήσει τη σεζόν στο μεγάλο λιμάνι. Όμως το καλοκαίρι αποφάσιζε ο Μπλατ και ο κόουτς τον ήθελε από πέρυσι, τον εμπιστευόταν και τελικά ο Αμερικάνος έμεινε για να τεθεί υπό τις οδηγίες του Κεμζούρα.

Νομίζω το γεγονός αυτό από μόνο του έδειχνε από νωρίς τις πιθανότητες του Ολυμπιακού να διεκδικήσει κάτι στην Ευρώπη. Έχοντας έναν ακόμα αμφίβολο γκαρντ (Μπάλντγουιν) όχι τόσο επειδή το παιδί δεν έχει ταλέντο, αλλά επειδή πέρασε για πρώτη φορά τον Ατλαντικό κι έπεσε αμέσως στα βαθιά, ο Ολυμπιακός πήγε να ανταγωνιστεί ομάδες με τρομερά μπάτζετ έχοντας στις τάξεις του παίκτες που δύσκολα θα δικαίωναν τις προσδοκίες άμεσα και θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον στόχο των play offs.

Όταν σε μια ομάδα τα αποτελέσματα δεν είναι τα επιθυμητά, είναι φυσιολογικό να κυριαρχεί η γκρίνια. Ο Ολυμπιακός τις τελευταίες ώρες θυμίζει παιδική χαρά και πλέον πρέπει κάποιος να μαζέψει την κατάσταση πριν αυτή ξεφύγει εντελώς.

Η τύχη του Κεμζούρα κρίνεται στον αγώνα με τη Βαλένθια (Ο Λιθουανός ίσως κάτσει για τελευταία φορά στον πάγκο), δύο παίκτες (Τσέρι, Ριντ) ήδη θεωρούνται παρελθόν, ενώ και ο Μπόλντγουιν δεν ξέρουμε ακόμα αν θα συνεχίσει.

Αν μπορούμε να βρούμε κάτι θετικό είναι η έλευση του Χαραλαμπόπουλου από τον Ιωνικό. Δεν ξέρουμε αν ο Έλληνας φόργουορντ θα βοηθήσει φέτος, όμως σίγουρα μπορεί να βάλει τις βάσεις ώστε τη νέα σεζόν να αποτελέσει μια πολύτιμη λύση για τον προπονητή που θα έχει αναλάβει. Η ομάδα του Πειραιά έχει ανάγκη από Έλληνες που να μπορούν να νιώσουν το τι σημαίνει να παίζεις για αυτή τη φανέλα και ο Χαραλαμπόπουλος είναι ένα πρότζεκτ αρκετά φιλόδοξο.

Τις επόμενες μέρες θα ξέρουμε περισσότερα και για τους παίκτες που θα έρθουν. Ο Ολυμπιακός ψάχνει την αγορά ώστε να κάνει τις καλύτερες προσθήκες. Η χρονιά φαίνεται χαμένη, όμως τίποτα δε σταματάει εδώ. Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που όπως έχει ένδοξο παρελθόν, έτσι θα πρέπει να χτίσει και το μέλλον του.