Να μιλήσουμε για μπάσκετ;

Ειλικρινά, γιατί ο αθλητισμός να είναι τόσο άδικος;

Γιατί πρέπει ένα αθλητής να υποφέρει έτσι;

Ερωτήματα ρητορικά, που δεν έχουν απάντηση, μόνο παραδείγματα.

Χθες, υποτίθεται ότι θα ήταν η πιο χαρούμενη φετινή βραδιά του Ολυμπιακού. Κόντρα στη Ζάλγκιρις, βλέποντας τον Γκος (και το Γκος-άκι), τον Ράιτ, τον Μπραζντέικις, σε ένα παιχνίδι όπου ο Κίναν Έβανς θα έκανε το επίσημο ντεμπούτο του με τα ερυθρόλευκα στη Euroleague.

Το παιχνίδι κυλούσε ιδανικά για τους γηπεδούχους. ο Ντόρσεϊ είχε πάρει φωτιά, η ομάδα κυλούσε εξαιρετικά και η διαφορά ήταν σε διψήφια νούμερα από το πέμπτο λεπτό. Κι εκεί μπαίνει.

Ένας παίκτης που η μοίρα του είχε φερθεί με τόσο άσχημο τρόπο, επιτέλους πατάει παρκέ σε ένα πραγματικά απαιτητικό παιχνίδι. Έλα που όμως, κάποιες φορές, απλά η μοίρα θέλει να σε κάνει να υποφέρεις.

Μια ανύποπτη φάση, ένας παίκτης που πέφτει στο έδαφος, μια σιγανή κραυγή που διαπερνά το ΣΕΦ.

«No way, no way»...

Ο Κίναν Έβανς αποχωρεί από ένα γήπεδο σοκαρισμένο, που δύο λεπτά πριν τον είχε αποθεώσει με όλη του την καλή θέληση. Από κει και πέρα, ποιος να μιλήσει για τι;

Ο Ντόρσεϊ απέδειξε γιατί είναι ένας εκ των κορυφαίων γκαρντ αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, ο Μιλουτίνοφ γιατί είναι ο κορυφαίος σέντερ στη Γηραιά Ήπειρο, κι ένας Ολυμπιακός που δεν αγχώθηκε ποτέ. Μια πλήρης εμφάνιση, μια εύκολη νίκη, αισιοδοξία για τη συνέχεια.

Αλλά και πάλι, να μιλήσουμε για τί;

Βασικά, κάτι είχαμε αναφέρει από το καλοκαίρι, με αφορμή τη ρήξη αχίλλειου που είχε υποστεί ο Ταϊρίς Χαλιμπέρτον στο Game 7 των τελικών.

Πόσοι αχίλλειοι πρέπει να κοπούν για να μειωθούν οι αγώνες;