Ο Μίλαν Τόμιτς στο «ΦΩΣ» για το Ευρωπαϊκό του 1997: «Όταν ο Ντούντα με έβαλε δίπλα στον Ρίβερς...»

Ο Μίλαν Τόμιτς παραχώρησε μεγάλη συνέντευξη στο «ΦΩΣ», μιλώντας για τα 23 χρόνια λαμπρής καριέρας του στον Ολυμπιακό. Ένας ζωντανός θρύλος του συλλόγου. Διαβάστε ένα μέρος, στο οποίο αναφέρθηκε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Ευρώπης το 1997 στη Ρώμη.

Όταν ο Ολυμπιακός έγινε Πρωταθλητής Ευρώπης στη Ρώμη

- Tι ήταν το ξεχωριστό που είχε η ομάδα του 1997 και φτάσατε στο ιστορικό τριπλ κράουν; Σε μία σεζόν που δεν είχε ξεκινήσει καλά...

«Δεν είχαμε ξεκινήσει καθόλου καλά. Είχαμε νέο προπονητή, από τον Ιωαννίδη στον Ίβκοβιτς και προσπαθούσαμε να προσαρμοστούμε. Πρώτο ματς ήττα στο ΣΕΦ από την Άλμπα, χάσαμε μέχρι και από τον ΒΑΟ στο πρωτάθλημα. Δεν μπορούσαμε να κερδίσουμε, ειδικά εκτός έδρας είχαμε πρόβλημα. Μας βοήθησε το κλίμα που είχαμε. Επειδή ήμασταν ενωμένοι οι παίκτες, κάναμε υπομονή και περιμέναμε τη στιγμή μας. Οι ήττες δεν μας χάλαγαν την ψυχολογία. Το θυμάμαι αυτό. Είχαμε πίστη. Δεν υπήρχαν τριβές μεταξύ μας. Μιλάγαμε σαν οικογένεια και προσπαθούσαμε να βρούμε τη λύση. Παίκτες και προπονητές. Ήταν... τρελή χρονιά. Φτάνουμε στους "16", δίνουμε μία απίθανη σειρά με την Παρτιζάν. Κερδίζουμε στη Σερβία, χάνουμε στο ΣΕΦ. Άντε πάλι πίσω στο Βελιγράδι, να τρέχουμε να βγάλουμε εισιτήρια. Τους νικάμε ξανά εκτός έδρας και παίρνουμε την πρόκριση. Άλλες ομάδες θα λύγιζαν σε αυτή τη σειρά. Εμείς όμως είχαμε τρομερή χημεία.

Στην πορεία αλλάξαμε κάποια πράγματα από θέμα τακτικής. Ο Ντούντα με έβαλε δίπλα στον Ρίβερς, αρχίσαμε να παίζουμε με δύο χειριστές στην πεντάδα και βελτιωθήκαμε. Πότε έπαιζα εγώ στο "1" και ο Ντέιβιντ στο "2", πότε εγώ στο "2" και εκείνος στον "άσο", καταφέραμε και "δέσαμε" μεταξύ μας. Ειδικά από την προημιτελική φάση με τον Παναθηναϊκό και μετά είχαμε βρει ρυθμό και ήμασταν ασταμάτητοι. Είχαμε τρομερή κυκλοφορία της μπάλας. Με αυτόν τον τρόπο ο Ίβκοβιτς αποφόρτισε από την πίεση τον Ντέιβιντ, γιατί όλοι πήγαιναν πάνω του. Έτσι ανέδειξε ακόμη περισσότερο το ταλέντο του.

Στην πορεία εκτοξευτήκαμε ως ομάδα, κάναμε μεγάλες και επιβλητικές νίκες. Άνετο διπλό στο ΟΑΚΑ με 20 πόντους διαφορά, μετά στο ΣΕΦ πανηγυρική πρόκριση. Είχα κάνει, θυμάμαι, πολύ καλό ματς με 17 πόντους, είχα βάλει και ορισμένα μεγάλα μακρινά σουτ και πήγαμε στη Ρώμη. Ο Ντέιβιντ ήταν εκπληκτικός. Τρομερά ταχύς παίκτης. Γρήγορα πόδια, γρήγορη σκέψη. Δεν μπορούσες να τον πιάσεις. Στο φάιναλ φορ είχαμε πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση πως θα πάρουμε το τρόπαιο. Περισσότερο ζοριστήκαμε στον ημιτελικό με την Ολίμπια, με τον Ρίβερς εκτός με πέντε φάουλ, με την πίεση να πέφτει πάνω μου, παρά στον τελικό με την Μπαρτσελόνα, στον οποίο κυριαρχήσαμε από την αρχή έως το τέλος».

- Ο Ολυμπιακός ήταν μία... ανάσα από το τρόπαιο, αλλά είχες και ένα άγχος. Θυμάμαι την ιστορία που είχες πει με τον Φασούλα.

«Είναι αλήθεια. Απέμενε περίπου ενάμισι λεπτό για να τελειώσει ο τελικός και πρέπει να ήμασταν μπροστά στο σκορ με 15 πόντους. Η Μπαρτσελόνα είχε παραδοθεί και εμείς ήμασταν ασταμάτητοι. Εκτελούσε κάποιος συμπαίκτης μου βολές και εγώ με τον Παναγιώτη (Φασούλα) έχουμε μείνει πίσω, στο κέντρο. Εκείνη τη στιγμή ο Παναγιώτης, όντας ενθουσιασμένος, μου λέει "Μίλαν, τέλειωσε το ματς. Επιτέλους, το πήραμε. Είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης!".

Παρά το +15, εγώ δεν ήμουν ήρεμος και του λέω "Πάνο, ήρεμα, μη λες τίποτα. Δεν τέλειωσε το ματς, έχει ακόμη χρόνο. Μη χαλαρώσουμε". Βλέπεις, όταν έχεις ζήσει την ανατροπή στο Τελ Αβίβ το '94, περιμένεις να χαρείς μόλις λήξει το ματς. Νιώθαμε πάντως σαν να παίζαμε στο ΣΕΦ. Είχαμε 8.000 κόσμο μαζί μας. Είχαμε το αίσθημα της ευθύνης να τους κάνουμε χαρούμενους, περήφανους και τους κάναμε. Ήταν η ώρα μας. Στην υποδοχή στην Αθήνα η ατμόσφαιρα ήταν εκπληκτική!».