Φταίμε όλοι μας...

Έχω ξαναπεί ότι ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων οπαδών όταν έρχονται ήττες και αποκλεισμοί το πρώτο ζητούμενο τους είναι το κεφάλι του ενόχου η των ενόχων της αποτυχίας λες και στον αθλητισμό δεν υπάρχει η ήττα και η αποτυχία. Εγώ είμαι προπονητής 41 ολόκληρα χρόνια και ξέρω πολύ καλά πόσο ιδρώτα, κόπο, στεναχώριες, λύπες αλλά και χαρές κρύβει κάθε αθλητική προσπάθεια είτε αυτή έχει επιτυχή κατάληξη είτε έχει ανεπιτυχή κατάληξη για αυτό λοιπόν δεν θα γίνω νεκροθάφτης προσωπικοτήτων και ανθρώπων.

Θανάσης Αντετοκούνμπο: «Άδικη η αντιμετώπιση προς τον Γιάννη»

Ας πάμε στα αγωνιστικά πρώτα. Μπήκαμε πολύ καλά στο παιχνίδι με αμυντική προσήλωση, με δύο γκαρντ που μας βοήθησαν να έχουμε καλή επιθετική λειτουργία που δυστυχώς όπως σε όλο το τουρνουά αυτή η λειτουργία, όποτε υπήρχε, δεν σήμαινε και θετική κατάληξη πάντα αφού το περιφερειακό μας σουτ είχε πάντα πρόβλημα εκτός του Καλάθη που ήταν καταπληκτικός σε όλη τη διάρκεια του αγώνα.

Η αμυντική μας προσήλωση κατάφερε να βγάλει έξω από την εξαιρετική επιθετική λειτουργία τους τους Τσέχους αλλά δυστυχώς το γρήγορο προβάδισμα μας έκανε λίγο ανυπόμονους και όταν έγινε το απαραίτητο rotation δεν μπορέσαμε να κρατηθούμε στο ίδιο επίπεδο με αποτέλεσμα πριν κλείσει το ημίχρονο, κόντρα σε κάθε λογική του παιχνιδιού, βρεθήκαμε πίσω στο σκορ. Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε η αστοχία μας στις βολές που και σαν άθροισμα πόντων αλλά και στην ψυχολογία μας είχε πολύ αρνητική επίδραση.

Γιαννάκης: «Οι διαιτητές δεν ήταν επίπεδου Mundobasket» (vid)

Επίσης στο πρώτο ημίχρονο ήμασταν πολύ κακοί στην αντιμετώπιση της ζώνης που επιστράτευσαν σε μεγάλα διαστήματα οι Τσέχοι.

Στο δεύτερο ημίχρονο μπήκαμε στο πρώτο πεντάλεπτο πολύ επηρεασμένοι από το τελείωμα του πρώτου ημιχρόνου , ήμασταν διστακτικοί και άστοχοι στην επίθεση με αποτέλεσμα να βρεθούμε με 5 πόντους πίσω και με τον Γιάννη φορτωμένο με 4 φάουλ, τα περισσότερα των οποίων ήταν ανύπαρκτα.

Τσεχία - Ελλάδα 77-84: Τα δάκρυα του Γιάννη Μπουρούση (vid)

Σε αυτό το σημείο ο κόουτς Σκουρτόπουλος επιστράτευσε τον Θανάση που μαζί με τον Καλάθη αλλάξανε με την ενέργεια τους και το πάθος τους την εικόνα του αγώνα και βασιζόμενοι κυρίως στη σκληρή μας άμυνα και σε ψυχωμένες ατομικές προσπάθειες. Αγγίξαμε τη διαφορά, πήραμε το πάνω χέρι στο παιχνίδι αλλά εκεί οι Τσέχοι βρήκανε μεγάλες επιθέσεις από τη δημιουργία του Σαντοράνσκι και τις εκτελέσεις του Μπόχατσικ, που για ένα διάστημα τον είχε περιορίσει ο Παπανικολάου αλλά όταν βγήκε ο Κώστας για να ξεκουραστεί βρήκε και πάλι έδαφος να δράσει στην επίθεση. Αυτά τα σουτ τους κρατούσανε κάτω από τη διαφορά που θέλανε αλλά και ταυτόχρονα τους κρατούσανε με καλή ψυχολογία και συνέχεια μέσα στο πλάνο τους, σε αντίθεση με τα δικά μας παιδιά που ο εκνευρισμός και η κούραση άρχισε να τους καταλαμβάνει.

Η χαριστική βολή ήρθε με το 5ο φάουλ του Γιάννη, που πραγματικά ήταν μια μεγάλη ανακάλυψη του διαιτητή. Βέβαια προς τιμήν των παιδιών μετά από ένα τρίλεπτο ,που επηρεαστήκαμε αρνητικά, στη συνέχεια παλέψανε πραγματικά συγκινητικά αλλά η ευστοχία των Τσέχων στις βολές τους κρατούσανε πάντα σε μια απόσταση ασφαλείας.

Να γράψω μερικά νούμερα. Τα 18 λάθη των Τσέχων και τα 12 κλεψίματα των δικών μας δείχνουν τη προσπάθεια που έκαναν τα παιδιά. Το 31-41 στα ριμπάουντ και το δικό μας 55% στις βολές και το δικό τους 96% ήταν δυο καθοριστικά νούμερα εναντίον μας, δυο παράγοντες που συνετέλεσαν αρνητικά για εμάς και μάλιστα σε ένα παιχνίδι που το ζητούμενο δεν ήταν μόνο η νίκη αλλά η νίκη με διαφορά

Σκουρτόπουλος: «Τι να την κάνω τη νίκη; Κάπου εδώ τελειώσαμε»

Κάπου εδώ η διαδρομή της εθνικής μας ομάδας για άλλη μια φορά, τη τελευταία δεκαετία, τελειώνει νωρίς. Είπα και στην αρχή όλοι θα ψάξουν τους υπαίτιους. Σε μια αποτυχία όλοι έχουν τα λάθη τους όπως όμως έχουν κάνει και τα καλά τους. Σίγουρα ο κόουτς κατόπιν εορτής θα μπορούσε να κάνει κάποια πράγματα διαφορετικά όπως ενδεχομένως να παίζουμε με περισσότερα γκαρντ. Αυτή είναι η άποψη μου. Μην νομίζετε όμως ότι ο κόουτς το έκανε στη τύχη και χωρίς σκεπτικό. Σίγουρα τα παιδιά θα μπορούσαν στην επίθεση να ήταν πιο θαρραλέοι και πιο αποτελεσματικοί. Σίγουρα η ομοσπονδία θα μπορούσε να είχε επανδρώσει την ομάδα καλύτερα και δεν εννοώ το προπονητικό σταφ κατά ανάγκη. Το Ελληνικό μπάσκετ δεν έχει την πολυτέλεια να είναι εκτός παλιοί αθλητές που έχουν τιμήσει αυτή την ομάδα και θέλουν να προσφέρουν να είναι εκτός και χωρίς ρόλο συνολικά στο Ελληνικό μπάσκετ. Επαναλαμβάνω όμως να θέλουν από την μία και ο ρόλος τους να μην είναι ούτε διακοσμητικός ούτε για να συμφωνούν συνέχεια.

Φταίμε όμως όλοι μας. Έχω ξαναπεί ότι η Εθνική ομάδα δεν είναι ομάδα μόνο της ομοσπονδίας, είναι ομάδα όλων όσων αγαπάνε το μπάσκετ. Οι προπονητές πρέπει να δουλέψουμε καλύτερα για να βγάλουμε καλύτερους παίκτες. Οι δημοσιογράφοι να υπηρετούν την αξιοκρατία και όχι τα κολλητηλίκια. Να προβάλουν παίκτες και προπονητές που δουλεύουν και όχι τους κολλητούς του καθενός. Να προβάλλουν το σωστό και όχι αυτό που τους υπαγορεύει το οπαδικό τους ακροατήριο.

Mundobasket 2019: Τσεχία - Ελλάδα 77-84: Εκτός προημιτελικών η Εθνική

Τέλος και φίλαθλοι θα πρέπει να αγαπήσουμε περισσότερο την εθνική μας ομάδα και να μην την αντιλαμβανόμαστε σαν ένα πεδίο κραξίματος. Τα παιδιά και οι προπονητές της Εθνικής ομάδας λειτουργούν με απίστευτη πίεση γιατί ξέρουν ότι ενδεχόμενη αποτυχία θα τους καταστήσει όλους άσχετους, ανίκανους και άλλους πολύ χειρότερους χαρακτηρισμούς. Δεν βοηθάει αυτό ρε γαμώτο. Αγαπήστε λίγο περισσότερο τη προσπάθεια και λίγο λιγότερο το αποτέλεσμα και να είστε σίγουροι ότι έτσι θα έρθουν και τα αποτελέσματα πιο εύκολα.

Τελειώνοντας και αφού ευχαριστήσω όσους με διαβάσατε αυτές τις 10 μέρες θέλω να πω 3 πράγματα:

• Πιο πολύ από την αποτυχία της Εθνικής ανδρών με προβληματίζει η εικόνα των Εθνικών ομάδων στις μικρές ηλικίες
• Η Εθνική ομάδα δεν μπορεί να φτιάξει όλα τα στραβά του Ελληνικού μπάσκετ αλλά ούτε είναι και το πεδίο που θα λυθούν όλες οι διαφορές ενός άρρωστου περιβάλλοντος.
• Τέλος κάτι προσωπικό. Κάποιοι, ευτυχώς λίγοι, θεώρησαν πολύ επιεική τη στάση μου απέναντι σε προπονητές και ομάδες γιατί γλείφω για να πάω σε μια θέση στην Εθνική ομάδα. Γελάω, δεν τσαντίζομαι. Γελάω γιατί όσοι με ξέρουν, ξέρουν ότι είμαι ο Κώστας Σορώτος με μια διαδρομή που σημαίνει κάποια πράγματα που δεν αισθάνομαι την ανάγκη να υπενθυμίσω. Απλά να πω ότι πριν λίγα χρόνια έφτασα κοντά στις εθνικές ομάδες και κάποιος, που είναι ο μεγάλος μυστικοσύμβουλος, μου έκλεισε τον δρόμο συκοφαντώντας με. Θα είχα κάθε λόγο να θάψω. Δεν το έκανα γιατί όλοι δεν είμαστε ίδιοι, ούτε αντιμετωπίζουμε τη ζωή και το μπάσκετ με τον ίδιο τρόπο...