Άλλαξέ το!

Ύστερα από τα εντυπωσιακά back-to-back (2012-2013) στην EuroLeague, αλλά και από τα επιβλητικά σερί πρωταθλήματα (2015-2016) στην Ελλάδα, με τον Ολυμπιακό παράλληλα να αριθμεί τέσσερις τελικούς Final Four (2012, 2013, 2015, 2017) μέσα σε έξι χρόνια, ήρθε μία δεύτερη σερί σεζόν δίχως τρόπαιο στον Πειραιά για να δείξει πως δεν είναι μόνο... στραβός ο γιαλός, αλλά και πως στραβά αρμενίζουμε.

Η νοοτροπία του... αυτόματου πιλότου και ο εφησυχασμός των παικτών

Ο Ολυμπιακός από την σεζόν 2011-2012 και μετά, δημιούργησε μία σπουδαία ομάδα, η οποία συνάρπασε την Ευρώπη με τον τρόπο του παιχνιδιού της, βασιζόμενη κυρίως στον σπουδαίο γηγενή κορμό της (Σπανούλης, Πρίντεζης, Σλούκας, Παπανικολάου, Μάντζαρης, Παπαπέτρου). Τα επιτεύγματα της, οι εντυπωσιακές ανατροπές της, οι μεγάλες νίκες της, τα μεγάλα σουτ που πέτυχαν οι παίκτες της σε Ελλάδα και Ευρώπη και οι πανάξιοι τίτλοι που κατέκτησε, θα μνημονεύονται για τις επόμενες δεκαετίες. Οι "ερυθρόλευκοι" έγραψαν ιστορία, κέρδισαν τον σεβασμό (και τον θαυμασμό) ολόκληρης της μπασκετικής Ευρώπης και οι φίλαθλοι θα είναι για πάντα ευγνώμων για τις στιγμές και τα συναισθήματα που βίωσαν.

Όχι, δεν πρόκειται για "τέλος εποχής". Όμως, αν στο μεγάλο λιμάνι εξακολουθήσουν να μένουν σε εκείνες τις (όντως μεγάλες) διακρίσεις, εκτιμώντας πως υπάρχει ένας... αόρατος αυτόματος πιλότος για να φτάνεις σε αυτές (επειδή είσαι ο Oympiacos BC) και οι παίκτες συνεχίζουν να δείχνουν επαναπαυμένοι στις δάφνες του πρόσφατου παρελθόντος, μη δείχνοντας βελτίωση (μένοντας στάσιμοι), τότε είναι αδύνατον να υπάρξει ανάλογη συνέχεια, εξέλιξη και επιστροφή στις επιτυχίες. Το back-to-back δίχως τίτλο το κάνει κατανοητό.

Η χειρότερη σεζόν της δεκαετίας

Η περσινή σεζόν ήταν καλή για τον Ολυμπιακό, ασχέτως αν δεν ήρθε ένα τρόπαιο. Η ομάδα έφτασε μέχρι και τον τελικό του Final Four, χάνοντας τον τίτλο από την οικοδέσποινα Φενέρμπαχτσε, ενώ στο πρωτάθλημα, αν και είχε κάνει καλή πορεία έχοντας το πλεονέκτημα έδρας, στο τέλος ξέμεινε από δυνάμεις, χάνοντας τον τίτλο στο ΣΕΦ.

Φέτος, όμως, οι Πειραιώτες έχουν να... καμαρώνουν μόνο για την τρίτη θέση στη κανονική διάρκεια της EuroLeague. Για το γεγονός πως κέρδισαν μέσα-έξω τις Ρεάλ και Φενέρμπαχτσε, συν την ΤΣΣΚΑ εντός (ομάδες του φετινού Final Four) και για δύο σερί "5 στα 5" στις νίκες που έκαναν στην Eυρώπη, παίρνοντας το πλεονέκτημα έδρας. Μέχρι εκεί.

Γιατί από την άλλη πλευρά, στα 9 τελευταία ευρωπαϊκά τους παιχνίδια, ηττήθηκαν 7 φορές (τις 4 από τους Λιθουανούς), γνωρίζοντας μάλιστα τον αποκλεισμό από την Ζαλγκίρις που έχει το 1/3 από το μπάτζετ των "ερυθρολεύκων", μη καταφέρνοντας να φτάσουν στο Βελιγράδι. Σε όλα αυτά προσθέστε τον χαμό του Κυπέλλου από την ΑΕΚ, το γεγονός πως μέτρησε 4 ήττες στη κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος (2 από ΠΑΟ, συν ΠΑΟΚ και ΑΕΚ), την παραλίγο... γκέλα με την Κύμη, γνωρίζοντας παράλληλα 4 σερί ήττες στο ΣΕΦ από τον Παναθηναϊκό. Η φετινή χρονιά είναι απόλυτα αποτυχημένη και χαρακτηρίζεται δικαιολογημένα ως η χειρότερη της δεκαετίας. Ο Ολυμπιακός έχασε όλα τα κρίσιμα ματς που έκριναν πρόκριση ή τίτλο.

Το χειρότερο είναι πως ο Ολυμπιακός άρχισε να... αλλοιώνει το dna του

Το χειρότερο, όμως, είναι πως ο Ολυμπιακός στις τελευταίες σεζόν άρχισε να... αλλοιώνει το dna του. Οι αγώνες που έπαιζε καλό μπάσκετ άρχισαν να είναι όλο και λιγότεροι, ενώ ακόμη και όταν κέρδιζε, τις περισσότερες φορές δεν σε γοήτευε η εικόνα που έβγαζε στο παρκέ. Οι Πειραιώτες άρχισαν να υστερούν σε ταχύτητα (ελάχιστοι αιφνιδιασμοί) και ενέργεια, με αποτέλεσμα να γίνονται προβλέψιμοι, αργοί και στατικοί στην επίθεση. Εμφάνισαν αδυναμίες στο να βάζουν την μπάλα στο καλάθι (14ος στη EuroLeague στο σκοράρισμα και πήγε... περίπατο η στόχευση για ένα μπάσκετ του πάνω από 80 πόντους μέσο όρο), ενώ φέτος δημιούργησαν ένα ρόστερ με έλλειψη αθλητικότητας.

Παράλληλα, η ομάδα που εντυπωσίαζε την Ευρώπη με τις συναρπαστικές ανατροπές της, ξεχειλίζοντας από αυταπάρνηση, φέρνοντας τα πάνω-κάτω με μοναδικό τρόπο, παλεύοντας μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, άρχισε να παρατάει όποιο παιχνίδι της... έφευγε από τα χέρια της. Αποκτούσε ο αντίπαλος προβάδισμα με +10; Κάποτε είχες σίγουρο το "ερυθρόλευκο" τσουνάμι αντίδρασης. Πλέον; Σαν να το έχεις δεδομένο πως δεν γυρνάει. Στον πέμπτο τελικό ξέφυγε στο ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός με +10 (60-50) στο 30' και στη τελευταία περίοδο έβλεπες ένα σύνολο που δεν πίστευε πως μπορεί να κάνει την ανατροπή. Αυτό δεν είναι Ολυμπιακός...

Οι τραυματισμοί, αλλά και το πως διαμορφώθηκε το ρόστερ

Καμία αντίρρηση πως ο Ολυμπιακός φέτος ταλαιπωρήθηκε από αρκετούς τραυματισμούς (είναι ένα θέμα το ιατρικό-τιμ), από ατυχίες, από ιώσεις, από πολλά προβλήματα, τα οποία δυσκόλεψαν την ομάδα να βρει ρυθμό, καθώς ταράχθηκαν οι ρόλοι και οι ισορροπίες. Ουσιαστικά, ο Γιώργος Πρίντεζης βρέθηκε... μόνος του στο "4" στα 33 του, καθώς τέθηκαν νοκ-άουτ από νωρίς οι Δημήτρης Αγραβάνης και Κιμ Τιλί. Τι να πει όμως και η Ρεάλ Μαδρίτης; Στερήθηκε τον Γιουλ στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν, έχασε τον Κούζμιτς από το ξεκίνημα, με τους Ράντολφ και Αγιόν να μπαίνουν στο χειρουργείο για επεμβάσεις. Και όμως, κατόρθωσε να κατακτήσει την EuroLeague.

Είναι και ένα θέμα το πως διαμορφώθηκε φέτος το ρόστερ. Η νοοτροπία που υπήρχε ήταν η εξής: να έρθουν έμπειροι και ποιοτικοί ξένοι, με παραστάσεις και εμπειρία σε επίπεδο EuroLeague (και όχι ρούκι τύπου Μπιρτς/Γκριν), ώστε να προσαρμοστούν γρήγορα τόσο στον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού, όσο και στη φιλοσοφία της ομάδας. Αυτός ήταν και ο λόγος που επιλέχθηκαν οι Μακλίν, Ρόμπερτς, Στρέλνιεκς (που είχαν μεγαλύτερη έφεση στο να πασάρουν και να σκοράρουν από τον... ατομιστή Γκριν) και Τιλί, με την μόνη εξαίρεση να γίνεται για τον Τόμπσον, για τον οποίο σας αναλύσαμε τα αίτια της διπλής αποτυχίας με την πορεία που είχε στον Πειραιά.

Για ακόμη μία σεζόν όμως, οι Έλληνες ήταν αυτοί που κυρίως βοηθούσαν τους ξένους αντί να συμβεί το αντίθετο. Ο Λετονός γκαρντ δεν αξιοποιήθηκε αν και διαθέτει μεγάλη ποιότητα σε σκορ και δημιουργία, η παρουσία του Ρόμπερτς ήταν αναιμική, ο Μακλίν είχε συνεχόμενα σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του, ο Γάλλος φόργουορντ αποδείχτηκε εύθραυστος, ο Τόμπσον από ένα σημείο και μετά τα... παράτησε, ο Γουίλτζερ είχε περιορισμένες δυνατότητες, ο Μιλουτίνοβ τους τελευταίους μήνες δεν βλεπόταν, ενώ ο Μπράουν απορεί και ο ίδιος γιατί τον ήθελαν στην ομάδα... Πέρα από το γεγονός πως οι ξένοι δεν έδειξαν πως διαθέτουν σε διάρκεια την επιθυμητή στόφα του πρωταγωνιστή, η μεγαλύτερη αδυναμία παρουσιάστηκε μέσα στη ρακέτα, καθώς δεν υπήρχε ένα αθλητικό "5άρι", ένας "τερματοφύλακας" με έφεση στην άμυνα και ικανότητα στο παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη, τύπου Χάινς, Ντόρσεϊ, Ντάνστον, Χάντερ ή Μπιρτς. Ο Μακλίν δεν ήταν ποτέ τέτοιου στυλ παίκτης, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος το ήξερε, αλλά ήθελε να πάει στη λογική του να έχει "5άρια" με ικανότητα στο να βάζουν την μπάλα στο καλάθι. Ήταν ένα ρίσκο που πάρθηκε, αλλά που στη πράξη δεν βγήκε.

Εκεί που ήταν να φύγει, του... έφυγε το πρωτάθλημα

Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο στον πέμπτο τελικό δεν ήταν εντυπωσιακός, αλλά είχε καταφέρει να έχει το προβάδισμα (31-35) και να ελέγχει τον ρυθμό, με τους παίκτες του να δείχνουν αποφασισμένοι και να βγάζουν πάθος στο παιχνίδι τους. Οι "ερυθρόλευκοι" πάταγαν καλύτερα από τους "πράσινους" στο παρκέ. Όμως, στο δεύτερο ημίχρονο υπέστησαν... μπλακ-άουτ. Εκεί που σηκώθηκαν να φύγουν, με το που επέστρεψαν τους... έφυγε το πρωτάθλημα. Ναι, σημαδεύτηκε στο ματς ο Μιλουτίνοβ με τα 5 φάουλ σε 3 (!) μόλις λεπτά, οι διαιτητές έδιναν τεχνικές ποινές και ανάποδα σφυρίγματα τα οποία έφεραν εκνευρισμό στους Πειραιώτες, αλλά δεν γίνεται στο τρίτο δεκάλεπτο να ηττάσαι με 29-15, κάνοντας συνολικά 8 λάθη σε εκείνο το διάστημα (18 σε όλο το ματς), δίνοντας παράλληλα εύκολα καλάθια στον αντίπαλο, μένοντας στο -10 (60-50) στο 30'.

Σε ένα δεύτερο ημίχρονο που ο Ολυμπιακός έκατσε και έβγαλε στο παρκέ τις περισσότερες αδυναμίες του. Αργές επιθέσεις με... φουλ ντρίμπλα και λιγότερες πάσες, με αρκετά χαμένα σουτ, με συνεχόμενα λάθη που έδιναν αιφνιδιασμούς στον αντίπαλο, με κενά διαστήματα δίχως σκορ, με το μυαλό στο τέλος να "θολώνει" και τους Πειραιώτες να μην έχουν εναλλακτικές λύσεις. Στο πιο καθοριστικό ματς της σεζόν, μόνο οι Σπανούλης, Πρίντεζης, Ρόμπερτς και Μακλίν έκαναν το βήμα μπροστά. Οι υπόλοιποι; Σε.. ρηχά νερά.

Στον Ολυμπιακό επιβάλλονται αλλαγές σε αρκετούς τομείς, αλλά άποψη μας είναι πως θα πρέπει να διατηρηθεί ο βασικός γηγενής κορμός της ομάδας. Απλά, θα πρέπει να πλαισιωθεί με πρωτοκλασάτους και ποιοτικούς ξένους και όχι με... ρολίστες. Θα πρέπει όμως και οι Έλληνες (κυρίως οι νεότεροι) να "αφυπνιστούν", να δουλέψουν και να βελτιωθούν. Να μην μείνουν επαναπαυμένοι στο ένδοξο παρελθόν τους. Γιατί έτσι θα μείνουν στάσιμοι και το ζητούμενο είναι η εξέλιξη τους, το βήμα μπροστά. Με τον Σπανούλη να αγγίζει τα 36 και τον Πρίντεζη να έχει κλείσει τα 33, επιβάλλεται σιγά-σιγά να αρχίσουν να βγαίνουν από την... σκιά τους, αναλαμβάνοντας περισσότερο πρωταγωνιστικό ρόλο.

Είναι δεδομένο πως η διοίκηση θα επιχειρήσει να κρατήσει τους Παπανικολάου, Παπαπέτρου και Σπανούλη, είναι αδιανόητο ο αρχηγός να μην κλείσει την καριέρα του στα "ερυθρόλευκα", αλλά θα πρέπει και οι ίδιοι να αντιληφθούν τα δεδομένα, τις καταστάσεις και να βάλουν το "εμείς" πάνω από το "εγώ", όπως έκαναν τα προηγούμενα χρόνια. Ο κύκλος του Γιάννη Σφαιρόπουλου στο μεγάλο λιμάνι δείχνει να έκλεισε ύστερα από 4 χρόνια παρουσίας του. Δεν ήταν και λίγα. Ο μακροβιότερος κόουτς μετά τον Γιάννη Ιωαννίδη. Με τα καλά του και τα κακά του, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως το πέρασμα του ήταν πετυχημένο, έχοντας δύο πρωταθλήματα και δύο τελικούς Final Four.

Twitter: Notis Psilopoulos