Η Οδύσσεια ενός ταξιδιού με ηλεκτρικό
Αν τα ηλεκτρικά μπορούσαν να φορτίσουν μέσα σε λίγα λεπτά, όπως δηλαδή ανεφοδιάζονται με καύσιμο τα αυτοκίνητα με κανονικούς κινητήρες, τότε δεν θα κάναμε καν κουβέντα για το μέλλον και το αύριο.
Θα είχαν ήδη κυριεύσει την παγκόσμια αγορά και πιθανότατα, θα είχαν καταστήσει τη μηχανή εσωτερικής καύσης μουσειακό έκθεμα. Για καλή τύχη των θερμικών μοτέρ και όλων ημών των ρομαντικών, τα «αν» κάνουν δουλειά ως σενάρια σε ταινίες. Η πραγματική ζωή, αντίθετα, είναι πολύ πιο δύσκολη.
Τα εγγενή ζητήματα ενός EV αφορούν σε ένα μέρος την αυτονομία, αλλά πρωτίστως τη δυνατότητα αναπλήρωσηςενέργειας. Όλα τα αυτοκίνητα καταναλώνουν καύσιμο, αλλά τα ηλεκτρικά αντιμετωπίζουν τεράστια δυσκολία στον ανεφοδιασμό. Η φόρτιση που διαρκεί ώρες, η μικρή παρουσία ταχυφορτιστών, προβλήματα σε υποδομές και πολλά σχετικά ταλαιπωρούν όχι μόνο αγορές που δεν είναι εξοικειωμένες με την ηλεκτροκίνηση (η δική μας, λόγου χάρη), αλλά ακόμα και τις προηγμένες. Αν, ας πούμε, νομίζει κάποιος πως ένα ταξίδι με ηλεκτρικό στην Αμερική είναι απλή υπόθεση, ας ρωτήσει τον Kevin Williams.
Ο Αμερικανός δημοσιογράφος, που αρθογραφεί στο The Drive, αποφάσισε να τεστάρει τις δυνατότητες ταξιδιού του Chevrolet Bolt EUV, ενός εκ των δημοφιλέστερων αυτοκινήτων εναλλακτικών πηγών ενέργειας στις Η.Π.Α. Η διαδρομή; Από το Οχάιο στη Ουάσιγκτον, περίπου 643 χλμ. (400 μίλια). Σαν να λέμε Αθήνα – Χαλκιδική, συν 60 χιλιόμετρα. Η μέγιστη αυτονομία του Bolt ανακοινώνεται στα 397 χλμ., οπότε δεδομένα θα έπρεπε να μεσολαβήσει τουλάχιστον μια φόρτιση. Τα σχεδόν 400 χλμ., βέβαια, προκύπτουν με συγκεκριμένες συνθήκες: χαμηλό φορτίο γκαζιού, κλειστός κλιματισμός, χρήση της ανάκτησης ενέργειας (με φρένο ή άφημα του γκαζιού). O Williams έκανε ό,τι μπορούσε, από τον προγραμματισμό κιόλας της διαδρομής, ώστε να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν ευνοϊκότερη προοπτική για την κατανάλωση ενέργειας και παρουσία φορτιστών στο δρόμο του.
Με αυτά κατά νου ξεκίνησε για ένα ταξίδι που κανονικά διαρκεί γύρω στις 7 ώρες, τηρώντας ευλαβικά τα όρια ταχύτητας (εκεί δεν αστειεύονται με αυτά). Βάσει διαδρομής, ο πλησιέστερος ταχυφορτιστής θα εμφανίζονταν στο δρόμο του Bolt έπειτα από 289 χλμ. Αρκετή «κάβα» μέχρι τα 397 χλμ. του μάξιμουμ, δηλαδή, και πρακτικά στο μέσο του ταξιδιού. Θεωρητικά, με μια φόρτιση θα μπορούσε να ολοκληρώσει τη διαδρομή δίχως κανένα πρόβλημα. Θεωρία με πράξη, όμως, πολλές φορές δεν βρίσκονται ούτε κατά λάθος…
Ο Williams έφτασε στον ταχυφορτιστή με τη μπαταρία στο 23%. Οι υπολογισμοί του έδειξαν πως για να επιστρέψει στο 100%, θα χρειαζόταν 1 ώρα και 30 λεπτά. Ένα διάλειμμα για καφέ και φαγητό, κοινώς. Ο συνάδελφος έβαλε το αυτοκίνητο στην πρίζα και έφυγε, επιστρέφοντας -ευτυχώς- μετά από 20 λεπτά για να πάρει κάτι από το πορτμπαγκάζ. Όταν κοίταξε το επίπεδο φόρτισης, ωστόσο, τον περίμενε σοκ. Ο φορτιστής δεν δούλευε, κάτι που σήμαινε πως η συστοιχία των 66 kWh δεν είχε αποκτήσει δράμι ρεύματος! Σημειωτέον, σε δυο εφαρμογές που είχε κοιτάξει ο Αμερικανός πριν τον επισκεφτεί, ο φορτιστής φαινόταν πως δούλευε κανονικά. Άλλη λύση από την αναζήτηση διαφορετικού σταθμού δεν υπήρχε, οπότε ο Williams αναγκαστικά βγήκε εκτός πορείας.
Μισή ώρα αργότερα, οδηγώντας σαν χελώνα και εννοείται με τον κλιματισμό απενεργοποιημένο, έφτασε στο πολυπόθητο ενεργειακό «ATM» με 9% μπαταρία. Κουρασμένος ψυχολογικά και σωματικά, έβαλε το Bolt να φορτίζει και πήγε για ακόμα ένα διάλειμμα, που αυτή τη φορά σίγουρα χρειαζόταν. Ο ρυθμός φόρτισης δεν ξεπερνούσε τα 34 kW, αλλά δεν μπορούσε να είναι και επιλεκτικός. Έπειτα από 1 ώρα, πήγε μήνυμα στο κινητό που ενημέρωνε για την ολοκλήρωση της φόρτισης. Με 34kW σε 60 λεπτά, δεν υπήρχε περίπτωση να είχε φτάσει στο 80% από το 9% (που ήταν ο νέος στόχος). Στην απελπισία του, όμως, ο Williams δεν το σκέφτηκε και πήγε χαρούμενος να πάρει το αυτοκίνητο, πιστεύοντας πως θα απολάμβανε πλήρως φορτισμένη μπαταρία. Πώς τον υποδέχτηκε η πραγματικότητα;
Η συγκεκριμένη εταιρία φόρτισης χρεώνει με την ώρα και κλείνει αυτόματα την τροφοδοσία, αν δεν προστεθεί το ανάλογο αντίτιμο. Ο Williams δεν το γνώριζε, οπότε όταν άφησε το Bolt νόμιζε πως θα έμενε εκεί μέχρι το 80%. Αντί αυτού, στη 1 ώρα που έμεινε συνδεδεμένο κατάφερε μόνο 63%! Κατά συνέπεια έπρεπε να επισκεφθεί και τρίτο σημείο φόρτισης, προκειμένου να φτάσει στη Ουάσιγκτον. Επιπλέον χρονική και χρηματική επιβάρυνση, με ταυτόχρονη επιπρόσθετη παρέκκλιση από την αρχική πορεία, συν φυσικά την κούραση και την κουρελιασμένη διάθεση.
Η Οδύσσεια του φίλου μας έφτασε τελικά στο τέλος, έπειτα από 11 ώρες και 30 λεπτά – κοντά στις 4μιση ώρες πάνωαπό ό,τι θα του είχε πάρει, οδηγώντας ένα βενζινοκίνητο ή ντίζελ. Το ακόμα πιο απελπιστικό; Όλη αυτή την οδύνη θα πρέπει να την ξαναπεράσει, προκειμένου να επιστρέψει! Όχι στον ίδιο βαθμό, καθώς τώρα γνωρίζει εκ των προτέρων ποιους φορτιστές να επισκεφθεί, αλλά σύμπαντα μακριά από την άνεση που σου προσφέρει η αντλία του βενζινάδικου.
