Αναζητούνται με το...κερί, ακραίες με υποδοχή!

Η Εθνική βόλεϊ γυναικών έχασε για δεύτερη φορά από τη Σλοβενία και αποκλείστηκε από τον τελικό του Silver League, αφού η ένδεια του ελληνικού βόλεϊ σε ακραίες με υποδοχή είναι πρωτοφανής.

Πιστεύαμε ότι η επιστροφή της Αρέτας Κονόμι θα ήταν η λύση στα προβλήματα μας, αλλά ο Ισπανός προπονητής Ναράνιο σήκωσε ψηλά τα χέρια με αυτά που έβλεπε και αναγκάσθηκε να τη ντύσει με ρούχα ακραίας μπας και σώσει την κατάσταση. Ω του θαύματος όμως, εξέπληξε αρνητικά, αφού δεν την έβαλε δευτερόλεπτο και η κορυφαία υποδοχέας της Ελλάδας παρακολουθούσε από τον πάγκο, αφού δεν τη χρησιμοποίησε ούτε ως λίμπερο, ούτε ως ακραία. Κούφια έμπνευση του Ναράνχο, που έβγαλε και την κορυφαία σκόρερ της Εθνικής την Βασιλαντωνάκη στο 6-2 του τάι μπρέικ με διπλή αλλαγή! Την μοναδική που τελείωνε επιθέσεις.

Πρώτοι απ όλοι όμως φταίνε γι αυτό το κατάντημα οι ομοσπονδιακοί προπονητές των μικρών ομάδων και μετά οι προπονητές των ελληνικών συλλόγων που δεν μαθαίνουν υποδοχή στα παιδιά. Το έχουμε ξαναγράψει ότι η μάστιγα του ελληνικού βόλεϊ είναι οι εκατοντάδες ακαδημίες που δημιουργήθηκαν ανά την επικράτεια, με άμεστο στόχο τα 30αρια και τα 40αρια που θα γεμίζουν τα ταμεία των συλλόγων και θα πληρώνονται οι προπονητές. Τεράστια δεξαμενή στο βόλεϊ γυναικών, αλλά όπως πολύ σωστά είπε σε ανύποπτο χρόνο ο βετεράνος προπονητής Τάκης Φλώρος «το θέμα είναι ότι δεν διαλέγουμε τα κορίτσια, αλλά μας διαλέγουν αυτά». Με λίγα λόγια, παλιά οι προπονητές έλεγαν «έλα εσύ, φύγε εσύ», επέλεγαν τα παιδιά που μπορούν να παίξουν βόλεϊ και τα περνούσαν από κρησάρα. Τώρα κουτσές, στραβές στον Άγιο Παντελεήμονα, χωρίς να φταίνε τα κορίτσια, αλλά οι σύλλογοι. Καλή η μαζικότητα, αλλά αν έχεις 100-200 παιδιά, το μόνο που κάνεις είναι να μαζεύεις λεφτά με το τσουβάλι και να μη μαθαίνεις βόλεϊ σε όποιες ταλαντούχες μπορούν να εξελιχθούν. Ελάχιστοι σύλλογοι έχουν ξεχωρίσει την ποσότητα από την ποιότητα, ενώ η είσοδος στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και την επαγγελματική αποκατάσταση προηγείται όλων. Υπάρχουν και γονείς που πληρώνουν για να μπουν τα παιδιά τους σε μια προνομιούχο δωδεκάδα, κι ας μη μπορούν να… περπατήσουν.

Yπάρχει και η άλλη μάστιγα των σπουδών στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου διάφοροι μάνατζερ στέλνουν τα παιδιά στα κολλέγια με το αζημίωτο και μαζεύουν τον ανθό του ελληνικού βόλεϊ, χωρίς κανείς να αντιδρά. Όχι ότι θα λυνόταν το πρόβλημα μας, αφού τα περισσότερα κορίτσια επιστρέφουν, αλλά πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν μπορούν να βοηθήσουν την Εθνική.

Στο δια ταύτα: Δεν υπάρχουν ελληνίδες ακραίες με υποδοχή, κι αυτό το αποδεικνύει το project του Ολυμπιακού που στήριξε την παντοκρατορία του σε δυο ξένες ακραίες, αφού η ελληνική αγορά ναι μεν είναι πάμφτωχη, αλλά όποια πόρτα κι αν χτύπησε άκουγε παράλογες απαιτήσεις, τόσο οικονομικές, όσο και αγωνιστικές (θέση βασικής, καλά λεφτά, αλλιώς δεν συζητάω).

Που είναι μια Μαρία Καραγκούνη, μια Χαρά Σάκουλα, που… κολλούσαν τη μπάλα την εποχή ακόμη που δεν υπήρχαν λίμπερο; Από τότε με το κιάλι ψάχνουμε μια που να τις πλησιάζει όχι να τις μοιάζει. Και τους υπεύθυνους της μιζέριας μας τους κατονομάσαμε νωρίτερα.

Για τα ποσοστά υποδοχής των διεθνών στο ματς με τη Σλοβενία, βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματα. Πατήστε ΕΔΩ