Ρομπέρτο Μαντσίνι: Veni, vidi, vici!

Η Ιταλία είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης από το βράδυ της Κυριακής και όποιος βλέπει χωρίς χρωματιστά… γυαλιά κατάλαβε ότι αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Λίγοι την πίστεψαν πριν ξεκινήσει η διοργάνωση. Όμως οι αριθμοί δεν έκαναν ποτέ λάθος για να κάνουν τώρα.

Επί 27 ματς οι «Ατζούρι» ήταν αήττητοι και φώναζαν ότι θα παίξουν για να σηκώσουν την κούπα. Είχαν τον πιο δύσκολο δρόμο, αφού έπρεπε να αποκλείσουν το Βέλγιο (Νο1 στο ranking της FIFA), την Ισπανία και να υπερκεράσουν το εμπόδιο της φιλόδοξης και οικοδέσποινας Αγγλίας, στον μεγάλο τελικό του «Γουέμπλεϊ».

Μια ομάδα χωρίς τους σούπερ σταρ αλλά με παίχτες που έχουν προσωπικότητα, εμπειρία και δίψα για διάκριση. Μια ομάδα που έπαιζε ο ένας για τον άλλον. Μια ομάδα με τη σφραγίδα του Ρομπέρτο Μαντσίνι. Ναι, αυτός ο… φινετσάτος προπονητής άλλαξε πολλά στην Ιταλία. Πρώτα απ’ όλα το DNA της. Πέταξε στην άκρη το… κατενάτσιο και με αυτό το αγαπημένο του 4-3-3 προσπάθησε να παίξει δημιουργικό ποδόσφαιρο και το κατάφερε στον μέγιστο βαθμό.

Ο ένας δούλεψε και ανταμείφθηκε, ο άλλος τα έκανε όλα λάθος

Στο Λονδίνο φάνηκε γιατί ο Μαντσίνι άξιζε να κάτσει στον θρόνο. Η ορθή επιλογή του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ (μοναδική στο ματς) να παίξει με τον Τρίπιερ τους αιφνιδίασε, αφού ο Έμερσον ήταν απελπιστικά μόνος στο αριστερό άκρο, ωστόσο η ανικανότητα των Άγγλων να επιτεθούν και μετά το 1-0 έδωσε την ευκαιρία στη Σκουάντρα Ατζούρα να επιστρέψει. Ο Μαντσίνι κατάλαβε γρήγορα τι συμβαίνει.

Η Ιταλία έλεγχε τον ρυθμό και στις αρχές του 2ου μέρους και ο Ιταλός κόουτς αποφάσισε να βγάλει από το γήπεδο τον Μπαρέλα – ο χειρότερος του αγώνα - και να μην περάσει ούτε τον Λοκατέλι, ούτε τον Πεσίνα, αλλά τον Κριστάντε που έδωσε σκληράδα, ύψος και το πιο σημαντικό ελευθέρωσε τον Ζορζίνιο και τον Βεράτι.

Δούλεψε κάθε λεπτό του αγώνα και κατάλαβε ότι για να γίνει πιο απειλητικός έπρεπε να βγάλει τον κλασικό του φορ (Ιμόμπιλε) και να παίξει με «ψευτοενιάρι» τον Μπερναντέσκι. Αυτή η σκέψη μπέρδεψε την Αγγλία, έφερε πολλές μπάλες στην περιοχή του Πίκφορντ και το γκολ στο 67ο λεπτό. Ακόμα, ακόμα και στην παράταση δεν δίστασε να βγάλει τον κορυφαίο του παίχτη, τον Βεράτι όταν είδε ότι δεν είχε άλλες αντοχές και να φρεσκάρει τον άξονα του.

Γενικά σε όλα πήρε άριστα ο Μαντσίνι το βράδυ της 11ης Ιουλίου σε σχέση με τον αντίπαλο προπονητή που δεν μπόρεσε σε κανένα σημείο να αντιληφθεί τις λεπτομέρειες και να «ξυπνήσει» το σύνολο του. Και η αλλαγή του Ράις ήταν λάθος και δεν έδωσε πνοή επιθετικά όταν έβλεπε ότι οι Κέιν και Στέρλινγκ δεν είχαν να προσφέρουν κάτι άλλο.

Σκληρό αλλά δίκαιο το ποδόσφαιρο

Τα έφερε λοιπόν έτσι η ζωή που στο γήπεδο το οποίο ο Μαντσίνι ως ποδοσφαιριστής έχασε τον Κύπελλο πρωταθλητριών, να πανηγυρίσει το Ευρωπαϊκό ως ομοσπονδιακός προπονητής. Το άξιζε πέρα για πέρα. Όχι για την εικόνα της Ιταλίας στην τελική φάση αλλά γιατί σε αυτά τα τρία χρόνια που βρίσκεται στον πάγκο πρόσθεσε δικά του στοιχεία και μεταμόρφωσε μια ομάδα που πριν δύο χρόνια δεν συμμετείχε στο Μουντιάλ της Ρωσίας.

Το ποδόσφαιρο θα σε ανταμείψει. Αργά ή γρήγορα. Οι Άγγλοι οι οποίοι έχουν καταλάβει ότι τόσο ευνοϊκές συνθήκες σε μεγάλη διοργάνωση δύσκολα θα ξαναβρούν, ηττήθηκαν σκληρά αλλά δίκαια. Όπως αναφέραμε και παραπάνω, η ανώτερη ομάδα του τουρνουά πανηγύρισε στο φινάλε και με τον τρόπο που αγωνίζεται αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον.

Υ.Γ: Υπήρχε Άγγλος παίκτης, προπονητής, φίλαθλος που να πίστευε ότι θα μπορούσε η Εθνική του ομάδα να κερδίσει την πρώτη της κούπα στα πέναλτι; Σε μια διαδικασία που έχει γίνει «κατάρα» για εκείνους; Δεν νομίζω...