Πότε έγινε μόδα το ουίσκι στα νυχτερινά μαγαζιά της Αθήνας
Σήμερα είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τη διασκέδαση στα μπουζούκια χωρίς ένα μπουκάλι ουίσκι στο τραπέζι. Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης που ως καλλιτέχνης αλλά και ως πελάτης είχε φάει τα νυχτερινά μαγαζιά με το κουτάλι, έχει να λέει πως το ουίσκι ήταν άγνωστο είδος στη λαϊκή διασκέδαση μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '50.
Τα πρώτα χρόνια στα λαϊκά κέντρα σέρβιραν κρασί χύμα και ορισμένα εμφιαλωμένα κρασιά όπως το περίφημο «Μαρκό» που αναφέρει και ο Τσιτσάνης στο τραγούδι του «Γύρνα μόνος» σε Α' εκτέλεση Πρόδρομου Τσαουσάκη.
Γιοματάρι μαύρο και Μαρκό
θα σου φέρουν ζάλη στο μυαλό...
Το «Μαρκό» συνόδευε το φαγητό των γλεντζέδων ενώ φρούτα και ξηροί καρποί συνδυάζονταν με την μαυροδάφνη. Κάπου-κάπου οι πελάτες προτιμούσαν το ούζο και σε εξαιρετικές περιπτώσεις παράγγελναν βερμούτ και σαμπάνιες. Εξίσου δημοφιλή ποτά με το κρασί ήταν και τα ηδύποτα, όπως το πίπερμαν, η μπανάνα και το φρούμελ που έκαναν θραύση.
Υπάρχει ένα σχετικό τραγούδι που ερμήνευε ο Καζαντζίδης στη δεκαετία του '50
Θα πιούμε τζιν και φρούμελ
θα πιούμε και μπανάνα
Με τα χρόνια όλα αυτά τα ποτά εξαφανίστηκαν από τα τραπέζια των λαϊκών μαγαζιών, και με την εξαίρεση του κρασιού, υπήρχε μόνο ουίσκι.
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης αναφέρει ότι είδε πρώτη φορά στη ζωή του ουίσκι στο καφενείο του Μάριου στα τέλη του '40, τον κέρασαν μάλιστα ένα ποτήρι αλλά δεν πήγαινε κάτω με τίποτα. Ένας φίλος καταστηματάρχης του είπε αργότερα πως το ουίσκι ήταν ένα πολύ βαρύ και πολύ ακριβό ποτό που το είχαν μόνο για λίγους και εκλεκτούς πελάτες.
Το σίγουρο είναι πάντως ότι στη δεκαετία του ΄50 λίγοι το αναζητούσαν σε αντίθεση με την δεκαετία του '60 που έγινε μόδα.
Χαρακτηριστική η σκηνή από τη Λόλα στην οποία ο Κούρκουλος παραγγέλνει στον «χεσμένο» από το φόβο του Γιάννη Βογιατζή: «Ουίσκι, φίλε!»
