Ολυμπιακός: Το θέμα δεν ήταν ποιος πήρε το σουτ, αλλά πώς φτάσαμε μέχρι εκεί

Η διπλή εβδομάδα που ολοκληρώθηκε το βράδυ της Παρασκευής (14/11) στο Μιλάνο για τον Ολυμπιακό ήταν ενδεικτική της φετινής EuroLeague, όπου από τη μία μέρα στην άλλη βλέπουμε τεράστια σκαμπανεβάσματα απόδοσης από όλες ανεξαιρέτως τις ομάδες. Για τους Πειραιώτες, την υπέροχη εμφάνιση κόντρα στη Ζαλγκίρις, ακολούθησε μια μετριότατη απέναντι στην Αρμάνι.

Πριν από οποιοδήποτε άλλο σχόλιο, θα επισημάνουμε κάτι που ήδη έχει μαλλιάσει το... πληκτρολόγιό μας να γράφουμε από Νοέμβριο μήνα, το οποίο ωστόσο παραμένει πολύ σημαντικό και δεν θα κουραστούμε να αναφέρουμε: Κανείς δεν κέρδισε τη EuroLeague από τον Νοέμβριο και ουδείς θα θυμάται στο τέλος ποιος έπαιζε καλά αυτήν την εποχή. Και δικαίως, γιατί δεν έχει καμία σημασία.

Γι' αυτό, λοιπόν, είναι παντελώς άκυρο και αχρείαστο να φέρνει κανείς την... καταστροφή ένα ολόκληρο εξάμηνο πριν το τέλος της διοργάνωσης. Και πέρα από άστοχο και περιττό, αγγίζει τη σφαίρα της εμπάθειας και του κομπλεξισμού για κάποιους φίλους του Ολυμπιακού να περιμένουν στη... γωνία για ένα χαμένο ματς στον πόντο τον Νοέμβριο, προκειμένου να ασκήσουν λυσσαλέα κριτική σε κόουτς και παίκτες, λες και η ομάδα έχασε ημιτελικό ή τελικό EuroLeague.

Πέραν αυτών, ο Ολυμπιακός ξαφνικά εκεί που (νόμιζε ότι θα) είχε τρεις έτοιμους πλέι μέικερ, ξαφνικά βρέθηκε με μόνο έναν, τον Τόμας Ουόκαπ, μετά τους τραυματισμούς των Κίναν Έβανς και Φρανκ Νιλικίνα. Έναν Ουόκαπ που χτύπησαν με ανελέητη πίεση οι Ιταλοί σε όλο το παιχνίδι. Προφανώς είχε σπουδαίες (και πολλές περισσότερες) απουσίες και η Αρμάνι, όμως πόσες φορές έχουμε δει... κουτσουρεμένες ομάδες να συσπειρώνονται στην έδρα τους και να κερδίζουν χάρη στο «ξύλο» και τον τσαμπουκά;

Σε αυτό, μάλιστα, ο Ολυμπιακός είναι από τους πρώτους διδάξαντες, καθώς το έχει κάνει και ο ίδιος πάμπολλες φορές στο παρελθόν σε παιχνίδια του ΣΕΦ. Ε, αυτήν τη φορά έπεσε θύμα αυτής της ιδιαίτερης συνθήκης, που εμφανίζεται ουκ ολίγες φορές σε ένα άκρως ανταγωνιστικό και απαιτητικό πρωτάθλημα όπως είναι αυτό της EuroLeague.

Με όλα τα παραπάνω ως δεδομένα, ας δούμε τα θετικά και τα αρνητικά της εμφάνισης των «ερυθρόλευκων» στο Μιλάνο. Πριν τα απαριθμήσουμε, να επισημάνουμε πως το βασικό πρόβλημα του Ολυμπιακού στο συγκεκριμένο παιχνίδι δεν ήταν ποιος πήρε το τελευταίο σουτ του αγώνα, αλλά γιατί η ομάδα έφτασε στο σημείο να χρειάζεται ένα τέτοιο σουτ για να «κλέψει» ένα ματς απέναντι σε ένα εμφανώς υποδεέστερο σύνολο.

Τα θετικά

- Η σταθερή επιθετική απειλή του Τάιλερ Ντόρσεϊ. Ο ομογενής γκαρντ έχει γυρίσει ολοκληρωτικά το... τσιπάκι σε σχέση με την περασμένη χρονιά και αποτελεί σημείο αναφοράς στην επίθεση του Ολυμπιακού, βοηθώντας τόσο σε σκοράρισμα όσο και σε δημιουργία. Και παρότι δεν είναι από τους καλύτερους αμυντικούς, με την ψυχολογία που έχει, φέτος... σκυλιάζει και στην άμυνα.

- Η... εμφάνιση του Άλεκ Πίτερς. Ο «Αλέκος», ο οποίος στη συντριπτική πλειονότητα των αγώνων πριν από αυτόν στο Μιλάνο ήταν από μέτριος ως αρνητικός, την Παρασκευή μας θύμισε τον παίκτη που κουβαλούσε στις πλάτες του ολόκληρη την ομάδα τη σεζόν που έκανε το... καπρίτσιο του στο ΝΒΑ ο Βεζένκοφ. Προς υπεράσπιση του Πίτερς, ο Αμερικανός είναι παίκτης ρυθμού και χρειάζεται έξτρα λεπτά προκειμένου να τον βρει. Και όταν το κάνει, είναι ασταμάτητος και υπερπολύτιμος.

- Το αμυντικό τρικ των τελευταίων λεπτών του ματς. Έστω και αν άργησε αρκετά μέχρι να το επιχειρήσει, ο Γιώργος Μπαρτζώκας πήρε το ρίσκο (γιατί περί ρίσκου πρόκειται) να υπερασπίσει την αγαπημένη του άμυνα με αλλαγές χρησιμοποιώντας ένα πιο μικρό, δόκιμο και ευέλικτο σχήμα, το οποίο ξαφνικά έβαλε «στοπ» στα ανελέητα πικ εν ρολ και μισμάτς που απόλαυσαν όλο το προηγούμενο διάστημα του αγώνα οι Ιταλοί. Δεν είναι τυχαίο ότι στην 4η περίοδο η Αρμάνι σκόραρε μόνο είτε με μαρκαρισμένα (έως «σκοτωμένα») σουτ από μακριά, είτε με βολές.

- Η αλλαγή νοοτροπίας που διαφαίνεται φέτος σε σχέση με τις προηγούμενες σεζόν, όσον αφορά παιχνίδια όπου ο αντίπαλος παίρνει μεγάλες διαφορές. Καημό το είχαμε τα προηγούμενα χρόνια να μην παρατούν ματς οι «ερυθρόλευκοι» ακόμα και όταν μένουν πολύ πίσω στο σκορ, αφενός γιατί και οι διαφορές μετρούν, αφετέρου γιατί δεν ταιριάζει σε αυτήν την ομάδα. Στην τρέχουσα σεζόν ο Ολυμπιακός παλεύει όλα τα παιχνίδια μέχρι το τέλος, χάνει-κερδίζει.

Τα αρνητικά

- Το ενεργειακό έλλειμμα στο ξεκίνημα των δύο ημιχρόνων. Στην 1η περίοδο ο Ολυμπιακός δέχθηκε 27 πόντους, ενώ στην 3η το -4 του ημιχρόνου πήγε στο -11. Ουσιαστικά, η ομάδα έπαθε... Greek Basket League, μπαίνοντας στο ματς χαλαρά όπως όταν παίζει με τον Ηρακλή και την Καρδίτσα στο ΣΕΦ. Ε, στη EuroLeague αυτό δεν σε παίρνει να το κάνεις και θα το πληρώσεις. Εκεί χάθηκε ουσιαστικά το παιχνίδι και όχι στο τελευταίο σουτ του Σάσα.

- Αμυντικό ριμπάουντ, αμυντικό ριμπάουντ και ξανά αμυντικό ριμπάουντ. Μια πληγή που υπάρχει από το πρώτο κιόλας ματς της σεζόν στην Μπασκόνια και δεν λέει να κλείσει. Οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού παίρνουν ανέμελα σε ΚΑΘΕ ματς διψήφιο αριθμό επιθετικών ριμπάουντ, όπως συνέβη και στο Μιλάνο με τα 11 της Αρμάνι.

- Το τεράστιο αμυντικό πρόβλημα στην άμυνα με αλλαγές που επιλέγει ο Μπαρτζώκας. Οι Μιλουτίνοφ και Χολ δεν είναι τόσο καλοί σε αυτό όσο είναι ο μεγάλος απών Μουστάφα Φαλ και οι αντίπαλοι το εκμεταλλεύονται δεόντως και επανειλημμένα, βγάζοντας συνεχώς τον δικό τους «άσο» με το δικό μας «πεντάρι». Το τρικ των τελευταίων πέντε λεπτών με την πεντάδα χωρίς σέντερ είναι μεν μία λύση, όμως δεν μπορεί παρά να είναι λύση προσωρινή και ειδικών συνθηκών.

- Η αδυναμία αντιμετώπισης του αντίπαλου πικ εν ρολ. Το ότι εδώ και 11 παιχνίδια στη EuroLeague ο Ολυμπιακός δεν έχει βρει σταθερό τρόπο να αμύνεται στο πικ εν ρολ και πληγώνεται συνεχώς από αυτό, είναι μέγιστο πρόβλημα και το χρεώνεται ο «coach B». Σωστά επισήμανε μετά το ματς ότι το θέμα ήταν η άμυνα, όμως είναι ένα θέμα που οφείλει να λύσει ο ίδιος και μάλιστα άμεσα.

- Η έλλειψη εμπιστοσύνης σε παίκτες του λεγόμενου δεύτερου ροτέισον από τον κόουτς (λέγε με Λαρεντζάκη). Ή τουλάχιστον η μη επαρκής εμπιστοσύνη σε αυτούς (λέγε με Πίτερς). Σε αγώνα που ο Βεζένκοφ έχει μόλις ένα καλάθι εντός παιδιάς, και παράλληλα η ομάδα παρατάσσεται με μεγάλες ελλείψεις στα γκαρντ, αδυνατούμε να καταλάβουμε αφενός πώς ο Σάσα έχει περισσότερα λεπτά συμμετοχής από τον Άλεκ, και αφετέρου γιατί σε τέτοια συνθήκη δεν έχει απολύτως καμία θέση στο παρκέ ο «Λάρι».

- Θα συμφωνήσουμε με την πλειονότητα που υποστηρίζει πως ήταν λάθος η επιλογή του Βεζένκοφ για το τελευταίο σουτ του αγώνα. Η λογική λέει πως όταν σε ένα παιχνίδι έχεις δύο παίκτες τόσο «καυτούς» όπως ήταν οι Ντόρσεϊ και Πίτερς την Παρασκευή, δεν δίνεις το δυνητικά νικητήριο σουτ του ματς σε έναν παίκτη που σε 25 λεπτά έχει πετύχει ένα καλάθι με 1/6 προσπάθειες. Βέβαια όπως προείπαμε, αν η ομάδα είχε κάνει αυτά που έπρεπε νωρίτερα στην αναμέτρηση, δεν θα υπήρχε καν στο τραπέζι αυτή η συζήτηση.

ΥΓ1: Όπως γράφαμε και πριν τραυματιστεί ξανά ο μεγάλος άτυχος Έβανς, ο Ολυμπιακός θα πάρει δεδομένα έξτρα παίκτη στα γκαρντ. Η διαφορά είναι ότι πλέον αυτός καλείται να είναι πρωτοκλασάτος (στο μέτρο του δυνατού αυτόν τον καιρό) και όχι συμπληρωματικός. Η αγορά είναι σίγουρα περιορισμένη, όμως από την άλλη ο Παναθηναϊκός βρήκε στην... Ταϊβάν παίκτη που αποδεικνύεται καλύτερος και των δύο ενεργών σέντερ που είχε μέχρι πρόσφατα.

ΥΓ2: Δυστυχώς, όσο συμπαθής και με χαρακτηριστικά που έλειπαν από τον Ολυμπιακό και αν είναι ο Ντόντα Χολ, μέχρι στιγμής δεν δικαιολογεί την επιλογή του τεχνικού τιμ να του δώσει τον ρόλο του δεύτερου σέντερ φέτος στην ομάδα. Ο Αμερικανός έχει χτυπητές αδυναμίες σε άμυνα (έλλειψη δύναμης και όγκου) και επίθεση (αδυναμία απειλής με οτιδήποτε άλλο πλην του πικ εν ρολ και του επιθετικού ριμπάουντ) και αυτές φαίνονται σε κάθε αγώνα στη EuroLeague. Το γεγονός ότι μέχρι και ο ίδιος ο κόουτς του έδωσε μόλις 7 λεπτά συμμετοχής στο Μιλάνο, επιβεβαιώνει αυτήν την άποψη. Ίσως λοιπόν πέρα από γκαρντ, η ομάδα χρειάζεται και έξτρα ψηλό. Και αν δεν είναι δυνατόν να βρεθεί κάποιος ποιοτικός, ένα έξτρα κορμί για τη θέση «5» είναι καλύτερο από το τίποτα.