Ράνια Ρεμπούλη: Στόχος μου οι Ολυμπιακοί Αγώνες

Τα τρία τελευταία χρόνια κόβει πρώτη την κορδέλα στο Καλλιμάρμαρο ως Πανελληνιονίκης του Μαραθωνίου Δρόμου!

Παρότι όμως έγινε Πρωταθλήτρια Ελλάδος από τις μικρές κατηγορίες, μόλις 14 ετών, αυτή η φλόγα της διάκρισης και του πρωταθλητισμού δεν σβήνει ποτέ μέσα της.

Στη συνέντευξη που κάναμε τρέχοντας, η Ράνια Ρεμπούλη – αυτή η εξαιρετική Ελληνίδα μαραθωνοδρόμος από τη Λέρο - μου επιβεβαίωσε αυτό που είχα υποψιαστεί.

Έχει αληθινή αγάπη και πάθος με τον Μαραθώνιο! Σε βαθμό που δύσκολα συναντάς στις μέρες μας.

Μιλούσε για το αγώνισμα σαν να επρόκειτο για τον αγαπημένο της και τα μάτια της έβγαζαν φωτιές!

Και μόνο αυτό το στοιχείο την κάνει να ξεχωρίζει!

Γιατι η πειθαρχία που επιδεικνύει ο οποιοσδήποτε αθλητής στις προπονήσεις και η προσήλωση στους στόχους του, είναι βασικά εφόδια που οδηγούν στην επιτυχία.

Ο επόμενος μεγάλος στόχος της είναι να πάρει για 2η φορά μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο μυαλό της τριγυρνά έντονα η εικόνα της στην εκκίνηση του Μαραθωνίου στο Τόκυο το 2020.

Και όταν μπορείς και ονειρεύεσαι, έρχεται εκείνη η ημέρα που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα!

Ο επιμένων νικά, μου είπε και δεν έχει άδικο..!

Ερ: Ράνια καλημέρα! Τρέχουμε σήμερα εδώ, στο ΕΑΚ Αιγάλεω. Έρχεσαι εδώ για προπόνηση συχνά;

Απ: Καλημέρα Νίκο! Καλή εβδομάδα! Το ΕΑΚ Αιγάλεω είναι ένα γήπεδο που από τα φοιτητικά μου χρόνια έρχομαι εδώ και κάνω τις προπονήσεις μου, κυρίως τα συνεχόμενά μου τις πρωϊνές ώρες. Μένω εδώ στο Αιγάλεω τον τελευταίο καιρό λόγω των αθλητικών μου υποχρεώσεων καθώς πρέπει να είμαι στην Αθήνα. Είναι ένα μέρος το οποίο μου αρέσει για προπόνηση, έχει πολύ καλούς και αγαπητικούς ανθρώπους που μου δίνουν κουράγιο, δύναμη. Έτσι και μόνη μου τα πρωϊνά που τρέχω παίρνω δύναμη και από αυτούς τους ανθρώπους και συνεχίζω.

Ερ: Εσύ μεγάλωσες στη Λέρο. Σωστά;

Απ: Ναι. Έφυγα από τη Λέρο στην ηλικία των 18 ετών όταν ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω ως φοιτήτρια στο ΤΕΦΑΑ Αθηνών.

Ερ: Ναι αλλά είχες αρχίσει να τρέχεις από τα 12..

Απ: Ναι μόλις τελείωσα την ΣΤ’ Δημοτικού.

Ερ: Θέλω να θυμηθείς εκείνα τα χρόνια της εφηβείας. Τότε που ήσουν στη Λέρο, που έκανες εκεί προπονήσεις και να κάνεις έτσι μια σύντομη διαδρομή στο χρόνο και να τα συγκρίνεις με το «σήμερα».. τι όνειρα έκανες τότε και πως βλέπεις τώρα το τρέξιμο και την ενασχόληση με τον αθλητισμό..;

Απ: Ήμουν παιδί που πάντα μου άρεσε να τρέχω, από μικρή ηλικία. Το ήθελα παρά πολύ! Μέχρι που μία φορά – και εδώ θέλω να τονίσω πόσο σημαντικοί είναι οι μαθητικοί αγώνες – ήμουν στην ΣΤ’ Δημοτικού και είχαμε αγώνες στη Λέρο και πήρα μέρος απροπόνητη. Η αγαπημένη μου και κολλητή μου η Ματίνα, έκανε προπόνηση τα προηγούμενα δύο χρόνια κι εγώ πήγα να τρέξω μαζί της. Ήταν τόσο καλή αθλήτρια που τη θαύμαζα! Και τερματίσαμε η μία πίσω από την άλλη. Πρώτα εκείνη και ακριβώς πίσω της εγώ χωρίς προπόνηση. Εκείνη την ημέρα άνοιξα τα πανιά μου και είπα «εγώ θα γίνω πρωταθλήτρια». Έτσι ξεκίνησα..

Ερ: Και όταν ήρθε εκείνη η ημέρα που έγινες πράγματι πρωταθλήτρια πως ένιωσες; Πότε ήταν;

Απ: Από τις μικρές κατηγορίες είμαι Πρωταθλήτρια Ελλάδος, από πανκορασίδα. Την πρώτη μου χρονιά στα Γιάννενα έτρεξα ως πανκορασίδα στα 14 μου. Εκεί υπήρχε απειρία. Ήμουν ένα μικρό κοριτσάκι από τη Λέρο με ένα μικρό γήπεδο 220 μέτρων. Ο τότε δάσκαλός μου στη Λέρο, ο Νίκος ο Ροδότης, ήταν σαν πατέρας. Πίστευε σε εμάς και μας έλεγε «πάμε, θα τα καταφέρουμε». Μας έδινε αυτή την αισιοδοξία και όταν πήγα στα Γιάννενα ήταν η Μαρία η Ζυγάκη, ένα χρόνο μεγαλύτερή μου, από τα αστέρια εκείνης της εποχής στα 2 χλμ. Εγώ, η άπειρη Ράνια, να είμαι στο αγώνα και να ακολουθώ τη Μαρία τη Ζυγάκη…! Εγώ ήμουν για χρόνο 6:50-6:55, η Μαρία πήγαινε για 6:38-6:36. Ακολούθησα τη Μαρία τη Ζυγάκη και στη τελευταία στροφή «πέθανα», στα τελευταία 150 μέτρα του αγώνα με περνάει η Μαρία η Μάλαρη και πάνω στο νήμα Νίκο με περνάει άλλη μια αθλήτρια και βγαίνω 4η. Δεν άκουγα τίποτα, πάνω στο νήμα, για εκατοστά του δευτερολέπτου. Και εκεί είπα «τέλος, εγώ του χρόνου θα πάρω την 1η θέση». Την επόμενη χρονιά ήταν εκείνη του Euro με την επιτυχία της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου. Την ίδια ημέρα έτρεχα εγώ στο Λουτράκι και έγινα πρωταθλήτρια Ελλάδος στα 2000 μέτρα.

Ερ: Θυμάσαι το χρόνο σου;

Απ: Είχα κάνει 6:52 εκείνη την ημέρα. Ήμουν πολύ ευχαριστημένη!

Ερ: Και ήρθε κάποια στιγμή η ώρα που πέρασες στο Μαραθώνιο. Πότε και πως έγινε αυτό;

Απ: Ποτέ μου δεν περίμενα ότι θα ασχοληθώ με τον Μαραθώνιο. Έλεγα ότι θα κάνω μέχρι 10 χλμ. Το καλοκαίρι του ’14 ήμουν στη Λέρο. Όταν τελείωσα τη σχολή μου το 2012…

Ερ: Ποια σχολή;

Απ: Τα ΤΕΦΑΑ…Πήρα πτυχίο σε 3 χρόνια και 8 μήνες.

Ερ: Συγχαρητήρια!

Ερ: Ευχαριστώ! Ήμουν από τα παιδιά που η ζωή τους ήταν πρωταθλητισμός και διάβασμα. Δεν ξέρω «φοιτητικά χρόνια», δεν ξέρω «παιδικά χρόνια», δεν ξέρω τίποτα. Όταν τελείωσα τη σχολή λοιπόν, επειδή η Αθήνα σαν πόλη δεν μου αρέσει, επέλεξα να γυρίσω στη Λέρο το 2012. Όταν επέστρεψα στο νησί όλοι είχαν πει ότι η Ρεμπούλη τέλειωσε σαν αθλήτρια… Τους διέψευσα. Είπα ας λένε ό,τι θέλουν. Ξεκίνησα να δουλεύω, άνοιξα και το δικό μου γυμναστήριο. Έκανα και τις προπονήσεις μου φουλ. Το 2013 συμμετείχα στους Μεσογειακούς Αγώνες στη Μεσσίνα, μετά με την Εθνική Ομάδα στη superleague στην Αγγλία, συμμετείχα δηλαδή σε υψηλές διοργανώσεις. Ήρθε μετά το 2014, πάμε στην Κρήτη για το Μπρούνο Ζάουλι στο Ηράκλειο. Εκεί λόγω ενθουσιασμού έκανα κάποια λάθη που κάνουν οι αθλητές. Επειδή έτρεχα στη χώρα μου αισθανόμουν ότι πρέπει να δείξω την αξία μας και το τι μπορούμε να κάνουμε σαν αθλητές για να υπερασπιστούμε το εθνόσημο. Για μένα αυτό το εθνόσημο λέει πολλά! Έκανα λοιπόν αρκετά λάθη στον αγώνα που τα πλήρωσα ακριβά…Τελείωσα λοιπόν τους αγώνες και επέστρεψα στη Λέρο. Ένα πρωϊνό του Αυγούστου εκεί που καθόμουν στην αυλή μου, πήρα τον προπονητή μου τον Παναγιώτη Χαραμή και του λέω «εγώ θα κάνω Μαραθώνιο φέτος!». Μου λέει «που θα πας να τρέξεις μαραθώνιο παιδί μου;». Λέω, στον αυθεντικό, στην Αθήνα. Αθλήτρια αντοχής είμαι, έχω κάποια χλμ από το παρελθόν, κάτι θα γίνει. Μου είπε να το σκεφτώ αλλά ήμουν αποφασισμένη. Μπήκα απευθείας στα δύσκολα, χωρίς πολύ προπόνηση. Ο Παναγιώτης είναι ένας προπονητής που σε πάει σταδιακά, ξέρει κιόλας γιατί υπήρξε ένας από τους καλύτερους μαραθωνοδρόμους στην Ελλάδα με την 3η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών.

Ερ: Ναι με μικρή διαφορά από τον δεύτερο..

Απ: Ναι, τον Βασίλη Ζαμπέλη. Τελοσπάντων, μπαίνω στον μαραθώνιο της Αθήνας και στη διαδρομή λίγο μετά την εκκίνηση είπα «Χριστέ μου, που πάω;». Δεν είχα ξαναδεί τη διαδρομή. Έλεγαν ότι είναι δύσκολη αλλά δεν είχα φανταστεί ότι έχει τέτοιο βαθμό δυσκολίας.

Ερ: Προφανώς ωστόσο είχες ένα στρατηγικό πλάνο που σου είχε δώσει ο Παναγιώτης..

Απ: Ναι, βέβαια. Αλλά άλλο να το ζεις εκείνη την ώρα. Είπα όμως θα τα καταφέρω να τερματίσω κι ας περπατήσω. Δεν πειράζει. Θα έχω πάρει μια γεύση από αυτόν τον αγώνα. Και τελικά βγαίνω 3η και κάνω 2:51. Εκεί τα συναισθήματα πραγματικά ήταν περίεργα. Ένιωσα ότι τελικά κέρδισα, ότι τα κατάφερα! Μόνο και μόνο επειδή τερμάτισα μέσα στο Καλλιμάρμαρο και από το πουθενά μου ήρθε αυτή η θέση και αυτός ο χρόνος!

Ερ: Ξέρεις…θα σου πω ένα μάθημα που έχω πάρει από τη δική μου προπονήτρια, τη Μαρία Πολύζου. Πως όταν τρέχουμε Μαραθώνιο, στην πραγματικότητα αναβιώνουμε μια ιστορική στιγμή. Πάμε στο μήνυμα της νίκης. Και αυτό που πρέπει να γίνει είναι να πάει το μήνυμα στον προορισμό του. Άρα κάθε τερματισμός σε Μαραθώνιο είναι από μόνος του μια μεγάλη επιτυχία όπως και να έχει!

Απ: Έτσι ακριβώς!

Ερ: Και πόσο μάλλον όταν αυτό συμβαίνει στο Καλλιμάρμαρο. Όταν τρέχεις στην αυθεντική διαδρομή δηλαδή τρέχεις στο χρόνο, τρέχεις πάνω στην ιστορία και μπαίνεις στο Καλλιμάρμαρο! Και πόσο μάλλον όταν κάνεις πρώτη φορά και γίνεσαι πρωταθλήτρια! Πες μου λοιπόν πως ήταν όταν μπήκες στο Καλλιμάρμαρο πρώτη! Όταν έκοψες κορδέλα…

Απ: Το θυμάμαι και ανατριχιάζω αυτή τη στιγμή! Εκείνη τη χρονιά Νίκο πραγματικά δεν ξέρω πως μπήκα να τρέξω στον αγώνα. Γιατί το 2014 μόλις τελείωσα τον Μαραθώνιο της Αθήνας γύρισα και είπα στον προπονητή μου «Παναγιώτη πλέον θέλω να γίνω Μαραθωνοδρόμος». Κατάλαβα πως είναι να τρέχεις με την ψυχή σου, κατάλαβα τη δύναμη που πρέπει να έχεις σαν άνθρωπος για να πας να τρέξεις Μαραθώνιο. Ο επόμενος Μαραθώνιός μου ήταν στη Ρόδο. Έχασα για πολύ λίγο το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και φεύγω για Βερολίνο τον επόμενο Σεπτέμβρη. Πιάνω το όριο και μέσα σε ένα μήνα με το Χριστόφορο Μερούση που είναι ένας ήρωας για μένα..

Ερ: Εξαιρετικός αθλητής και πολύ καλό παιδί!

Απ: Καταπληκτικό παιδί! Ε, είμαστε οι δύο που είπαμε ότι θα μπούμε στην Κλασική να τρέξουμε μέσα σε ένα μήνα. 28 Σεπτεμβρίου τρέξαμε στο Βερολίνο και 8 Νοεμβρίου τρέχαμε στην Αθήνα. Την μέρα του αγώνα στην Αθήνα, ξημερώματα, παθαίνω γαστρεντερίτιδα. Νίκο δεν το έβαλα κάτω. Είπα, θα πάω και ό,τι γίνει. Έχω δηλώσει συμμετοχή. Θέλω να τερματίσω, να νιώσω αυτό το πράγμα στην ψυχή μου! Μπήκα, πάλεψα στον αγώνα, κέρδισα και από την Ηρώδου του Αττικού μέχρι τον τερματισμό έκλαιγα με λυγμούς.

Ερ: Είχες εξασφαλίσει μια καλή διαφορά. Ήταν μια άνετη νίκη απ’ότι θυμάμαι..

Απ: Ναι. Αλλά τα συναισθήματα ήταν απερίγραπτα.. Να μπω πρώτη Ελληνίδα, να τερματίσω μες στο Καλλιμάρμαρο, να κόψω την κορδέλα του Μαραθωνίου Δρόμο!

Ερ: Και από τότε μόνιμα μπαίνεις 1η! Τρία χρόνια τώρα..

Απ: Ευχαριστώ το Θεό που και πέρσι μετά τη δύσκολη χρονιά που πέρασα, αν και ταλαιπωρημένη τερμάτισα 1η πάλι στο Καλλιμάρμαρο. Είμαι ευγνώμων! Εύχομαι υγεία που είναι το Α και το Ω, σε όλους μας. Σε αθλητές και μη. Και πάμε για νέους στόχους.

Ερ: Πριν μιλήσουμε για νέους στόχους, θέλω να μου μιλήσεις για το εθνόσημο που αναφέρθηκες πριν.. Έλεγες ότι είναι πολύ σημαντικό για σένα..

Απ: Όταν τρέχω με την Εθνική Ομάδα ποτέ δεν βλέπω τον εαυτό μου. Πάντα βλέπω τη χώρα μου, να φέρω το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στη χώρα μου! Γιατι η Ελλάδα είναι η γενέτειρα του Μαραθωνίου, η γενέτειρα του αθλητισμού, η γενέτειρα των Ολυμπιακών Αγώνων. Για μένα είναι πολύ σημαντικό όταν αναλαμβάνω χρέος απέναντι σε αυτό το εθνόσημο. Όταν έτρεξα τον Ιούλιο του 2016 στο Πανευρωπαϊκό του Άμστερνταμ, οι speakers δεν πίστευαν ότι η Ρεμπούλη θα έκανε αυτό που έκανε εκείνη την ημέρα.

Ερ: Μιλάς για το Πανελλήνιο Ρεκόρ στον ημιμαραθώνιο..

Απ: Ναι. Έκανα πανελλήνιο ρεκόρ και πήγα με την 61η θέση. Ήρθα 6η στην Ευρώπη και για πολύ λίγο έχασα την 4η θέση από χαζομάρα, από τον ενθουσιασμό. Όταν όμως μέσα στο αγώνα ξεκίνησα 23η, τις «μάζευα» σιγά σιγά. Σε κάποια φάση είπα «δείξε τι σημαίνει να είσαι Ελληνίδα! Δείξε τι μπορείς να κάνεις σαν γνήσια, βέρα Ελληνίδα! Πέρασε τις υπόλοιπες και δείξε τους τι σημαίνει Ελλάδα για σένα!»

Ερ: Εντάξει.. κατάφερες τρέχοντας να με κάνεις να συγκινηθώ..

Απ: Το σκεφτόμουν στο 16ο χλμ του αγώνα μου που πέρναγα την «αφρόκρεμα» της Ευρώπης τότε. Εγώ ήμουν μια νέα αθλήτρια, στα πρώτα μου ξεκινήματα. Και όταν το έζησα αυτό, είπα ότι και οι Έλληνες μπορούμε και ό,τι και να περνάμε είμαστε δυνατοί μπροστά σε όλα!

Ερ: Το επόμενο όνειρο, ο επόμενος στόχος ποιος είναι; Έχουμε ενόψει Πανευρωπαϊκό Στίβου. Το όριο για σένα δεν ήρθε στο Ένσκεντε..

Απ: Πήγαμε για καλό αλλά μας βγήκε άσχημα με τις καιρικές συνθήκες. Τρέχαμε στις 9 το πρωί με 25 βαθμούς.. Δεν πειράζει.. Εγώ προέρχομαι από έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό από πέρυσι. Τον ξεπέρασα. Ο τραυματισμός φέρνει και άλλα να ξέρεις που πρέπει να τα αντιμετωπίζεις με ψυχραιμία και δύναμη. Όλα καλά. Δεν ξέρω τι θα γίνει με το Πανευρωπαϊκό. Εγώ προετοιμάζομαι για Μαραθώνιο, μήπως και γίνει κάτι και πάω στο Βερολίνο. Θα το ήθελα πάρα πολύ. Πραγματικά αν πάω θα δείξω ένα καλό αποτέλεσμα στον αγώνα μου. Ο μεγάλος μου στόχος όμως είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Τόκυο το 2020, μια Ολυμπιάδα ακόμη..!

Ερ: Καταλαβαίνω λοιπόν ότι στα πλάνα σου είναι κάποια στιγμή το 2019 να τρέξεις κάπου έναν Μαραθώνιο για το όριο συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες..

Απ: Ναι, αυτό έχω στα πλάνα μου. Θέλω όσο μπορώ πιο νωρίς να τελειώσω με το όριο. Θέλω να ξεκουραστώ και να εστιάσω λίγο την προσοχή μου και στα μικρότερα αγωνίσματα. Και να δουλέψω σωστά στον Μαραθώνιο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από ένα – ενάμισι χρόνο.

Ερ: Θυμόμαστε και την πρώτη συμμετοχή σου σε Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο της Βραζιλίας. Ήταν μια δύσκολη ημέρα για τους δρομείς. Είχε ζέστη, ε;

Απ: Τρέχαμε με 34 βαθμούς και υγρασία 98%. Παρότι εγώ είμαι και από νησί, δυσκολεύτηκα. Απλώς σε εμένα μου έτυχε και κάτι ακόμη στον αγώνα. Επειδή συνέχεια βρεχόμουν, μούλιασε η κάλτσα μου και μου έκαψε το αριστερό μου πέλμα μπροστά. Από το 17ο μέχρι το 42ο χλμ έτρεχα με φτέρνες, κάτι που μου μπλόκαρε το ισχίο μου και δεν είχα τη δύναμη να ανοίξω. Είχα τη δύναμη όμως να πω ότι θα τερματίσω και θα περάσω τη γραμμή του τερματισμού σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ερ: Αξίζουν συγχαρητήρια και στις 3 κοπέλες και στα δύο αγόρια που τρέξατε στο Ρίο στον Μαραθώνιο!

Απ: Όλοι οι αθλητές που συμμετέχουν σε οποιοδήποτε αγώνα είναι άξιοι σεβασμού. Γιατι για να βρεθούν σε οποιοδήποτε αγώνα, είτε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα είτε σε διεθνή αγώνα, έχουν καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να φτάσουν εκεί. Αφιερώνουν κάποιοι χρόνο από την προσωπική τους ζωή, από τις δουλειές τους, κούραση, κόπο, πόνο.

Ερ: Περιέγραψέ μου λίγο την καθημερινότητά σου.

Απ: Το πρωί τρέχω στο γήπεδο εδώ στο ΕΑΚ Αιγάλεω που με συνάντησες και τρέχουμε παρέα. Μετά θα φύγω, θα κάνω το μπάνιο μου, θα ξεκουραστώ, θα φάω, το απόγευμα πάλι προπόνηση και γυρίζω το βράδυ να ξεκουραστώ και να κοιμηθώ. Αυτή είναι η ζωή μου.

Ερ: Είσαι από τις τυχερές λοιπόν που δεν δουλεύουν παράλληλα αλλά ασχολείσαι αποκλειστικά με τον αθλητισμό..

Απ: Μέχρι πέρυσι δούλευα κι εγώ. Όμως επειδή η δουλειά μου είναι στη Λέρο, δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού. Εκεί δεν έχω μασάζ, δεν έχω μεγάλες διαδρομές όπως είναι ο Εθνικός Κήπος να τρέξω. Έτσι αποφάσισα να αφήσω τη δουλειά μου και να έρθω στην Αθήνα. Αλλά για μένα η δουλειά μου είναι το Α και το Ω. Την αγαπώ και μου λείπει πολύ. Να σου πω την αλήθεια περιμένω να τελειώσω με το Τόκυο και να ξαναεργαστώ. Μέχρι τότε θέλω να δουλέψω πολύ σκληρά στο κομμάτι του πρωταθλητισμού.

Ερ: Έχεις γυμναστήριο στη Λέρο;

Απ: Είχα και το έκλεισα το 2015 λόγω Ολυμπιάδας.

Ερ: Και τι σκέφτεσαι να κάνεις αργότερα; Προπονητική;

Απ: Έχω πάρει πτυχίο πάνω στην ειδικότητα της μουσικοκινητικής αγωγής και δημιουργικού χορού για μικρά παιδιά. Σκέφτομαι να κάνω και ένα μεταπτυχιακό και θέλω να ασχοληθώ με παιδάκια. Τώρα αν αυτό είναι στο κομμάτι της προπονητικής, αν είναι στο κομμάτι της μουσικοκινητικής ή της εκγύμνασης δεν ξέρω. Ό,τι προκύψει. Μου αρέσει να κάνω πολλά και προσπαθώ όσο μπορώ να είμαι σωστή και να μπορώ να ανταπεξέλθω σε όσα αναλαμβάνω.

Ερ: Πέρα από το τρέξιμο και τον πρωταθλητισμό, τι άλλο έχει αξία στη ζωή της Ράνιας; Ποια είναι τα χόμπι σου;

Απ: Μου αρέσουν τα ταξίδια. Οι διακοπές. Όχι να κάνω ξέφρενη ζωή. Μου αρέσει να πάω να ηρεμήσω. Αλλά ακόμα και εκεί τρέχω Νίκο..

Ερ: Ναι το ξέρω.. (γέλια) Πόσες αλήθεια μέρες έχει τύχει να περάσουν χωρίς να τρέξεις;

Απ: Πέρυσι ήταν εξαιτίας του τραυματισμού από το Παγκόσμιο του Λονδίνου. Όταν επέστρεψα με ανάγκασε ο Παναγιώτης να μείνω εκτός για 10 ημέρες. Εγώ έμεινα για μία εβδομάδα.

Ερ: Καλά λόγω τραυματισμού αναγκάστηκες. Εγώ ρωτάω πόσες ημέρες έχει τύχει να μην τρέξεις χωρίς να είσαι τραυματισμένη..;

Απ: Δεν μπορώ να μην τρέξω. Ούτε μία μέρα. Πχ μετά τον Μαραθώνιο της Αθήνας, όλοι οι αθλητές την επόμενη ημέρα ξεκουράζονται. Εγώ ήμουν στο γήπεδο στο Χαϊδάρι και έκανα προπόνηση.

Ερ: Πόσα χλμ κάνεις την εβδομάδα;

Απ: 150..

Ερ: Δεν υπάρχει μέρα χωρίς προπόνηση;

Απ: Όχι, δεν υπάρχει. Και οι 5-6 ημέρες της εβδομάδας έχουν διπλές προπονήσεις εκτός της Κυριακής που είναι μονή γιατί έχω long run

Ερ: Long Run, πόσα χλμ;

Απ: Μέχρι στιγμής έχω φτάσει τα 30 χλμ

Ερ: Και όταν μιλάμε για διαλειμματικές προπονήσεις, για πόσα 1000άρια μιλάμε; Τα πιο πολλά που έχεις κάνει..

Απ: 12..

Ερ: Το ακούω και αγχώνομαι.

Απ: Είναι μια συνήθεια. Υπάρχει ωραίο κλίμα στο γκρουπ μου, με τα υπόλοιπα παιδιά. Νίκο όταν το αγαπάς, λες αυτή είναι η δουλειά μου. Λες θα πάω για δύο ώρες, να είμαι γερή δυνατή, να βγάλω την προπόνησή μου.

Ερ: Έχει τύχει να μην έχεις διάθεση σήμερα προπόνηση γιατί κάτι σου συνέβη έξω από τον αθλητισμό και σε στεναχώρησε; Πως το αντιμετώπισες;

Απ: Έχει συμβεί. Αλλά μετά το 5ο χλμ τα ξεχνάω όλα.

Ερ: Την ώρα της προπόνησης όταν δεν βγαίνουν τα «κομμάτια» όπως έχεις υπολογίσει και θέλεις, τι κάνεις;

Απ: Λέω θα τα κάνω κι ας βγουν και περπατώντας. Δεν θέλω να σταματήσω. Ποτέ μου. Το έκανα στο Λονδίνο μία φορά. Δεν το έχω ξανακάνει και δεν θέλω να το ξανακάνω αυτό. Ούτε και σε προπόνηση. Προτιμώ να πάω περπατώντας σου ξαναλέω. Μου έχει συμβεί σε προπόνηση πολλές φορές αλλά δεν εγκατέλειψα. Συνέχισα και θα συνεχίζω και ό,τι είναι να γίνει ας γίνει.

Ερ: Λοιπόν, τρέχουμε με τέμπο περίπου 5 με 5 και κάτι. Για μένα είναι κοντά στο τέμπο του μαραθωνίου μου. Τη δική σου ανάσα δεν την έχω ακούσει τόση ώρα…

Απ: Μου αρέσει αυτή η ξεκούραση..!

Ερ: Ε, βέβαια είναι ξεκούραση για σένα αυτό το τέμπο.. Με αυτό το ρυθμό πας στα χαλαρώματα ή και πιο γρήγορα;

Απ: Και λίγο πιο γρήγορα.. Μου αρέσει όμως η χαλαρή προπόνηση. Ηρεμείς! Ηρεμεί το κεφάλι σου, ηρεμεί το μυαλό, ηρεμούν τα πόδια. Δεν σημαίνει ότι πρέπει κάθε μέρα να «βαράς» όλες τις προπονήσεις.

Ερ: Μουσική ακούς ενώ τρέχεις;

Απ: Όχι. Δεν μου αρέσει. Με αποσυντονίζει.

Ερ: Ναι αλλά ακούς μουσική τις υπόλοιπες ώρες.. ποια είναι η αγαπημένη σου;

Απ: Ακούω τα πάντα. Ξένη, τζαζ, ελληνική, νησιώτικα που είμαι και από νησί. Ό,τι θες..

Ερ: Χορεύεις;

Απ: Ναι βέβαια!

Ερ: Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άνθρωποι τρέχουν. Κάποιοι καταφέρνουν και τερματίζουν σε Μαραθωνίους. Κυνηγάνε και υψηλές επιδόσεις. Τι θα τους συμβούλευες; Το λέω γιατί κάποιοι από τον μεγάλο ενθουσιασμό τους κάνουν λάθη..

Απ: Θα πρέπει να σέβονται αυτό που κάνουν. Δεν σημαίνει ότι ξεκινάμε να τρέχουμε, πρέπει να γίνουμε ξαφνικά και σούπερ αθλητές. Αυτό έρχεται βήμα βήμα, σταδιακά. Ο καθένας πηγαίνει σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Όλα πρέπει να γίνονται Νίκο με μέτρο και όχι να παρασυρόμαστε επειδή ο Νίκος ο Αρμένης είναι καλύτερος από μένα ή η Ράνια η Ρεμπουλη καλύτερη κλπ.. Ο καθένας να κοιτάζει τον εαυτό του και γίνεται καλύτερος τον εαυτό του.

Ερ: Αυτός είναι λοιπόν ο αντίπαλος.. ο εαυτός μας..

Απ: Ένας είναι ο αντίπαλος. Ο ευατός μας.

Ερ: Δυστυχώς όμως σε αυτή τη μάχη με τον εαυτό τους κάποιοι υπερβάλλουν. Μιλάω για αθλούμενους που μπαίνουν στο πειρασμό να πάρουν «βοηθήματα» και καταλαβαίνεις τι εννοώ..

Απ: Δεν ξέρω γιατί πανε και το κανουν αυτό… Δεν σημαίνει τίποτα για έναν αθλητή που κάνει 3 ώρες στον Μαραθώνιο να κάνει 2:55 επειδή πήρε κάτι.. Κι έπειτα χωρίς προπόνηση δεν γίνεται τίποτα. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Παιδιά αν δεν προπονηθείς δεν θα γίνει τίποτα. Πχ είσαι ψυχολογικά χάλια και πας στον ψυχολόγο και σου δίνει χάπια. Μόνο το χάπια θα σε κάνουν καλά; Φυσικά και όχι. Με την προσπάθειά σου και τη δύναμή σου θα προχωρήσεις. Είναι λάθος να πάρεις «φάρμακο» για να πετύχεις ρεκόρ. Είναι λάθος. Ο αθλητής δεν πρέπει να παίρνει ποτέ. Ο αθλητής πρέπει να προχωρά με βάση τις δυνατότητές του, τις αληθινές δυνατότητές του και να χαίρεται με αυτό που κάνει!

Ερ: Συγχαρητήρια για το σπουδαίο μήνυμα. Άσχετο τώρα.. αδέλφια έχεις;

Απ: Ναι. Έχω άλλους τρεις μεγαλύτερους αδερφούς και τέσσερα ανίψια.

Ερ: Τρέχουν;

Απ: Όχι. Είμαι η μόνη στην οικογένεια. Ο μπαμπάς λίγο είναι δραστήριος. Νομίζω ότι πήρα από εκέινον. Έχω καλούς γονείς οι οποίοι με στηρίζουν πολύ. Μένουν μόνιμα στη Λέρο. Έρχονται και εδώ να μου κάνουν παρέα. Έχουν έρθει και σε κάποιους αγώνες. Στα Τρίκαλα είχαν έρθει αλλά τους απογοήτευσα..

Ερ: Ε.. υπάρχουν και οι καλές και οι κακές στιγμές στον αθλητισμό..Πως το αντιμετωπίζεις όταν ο αγώνας δεν πάει καλά;

Απ: Ψύχραιμα. Πηγαίνω δυνατή στον επόμενο αγώνα μου. Μέσα στο πρόγραμμα είναι και οι νίκες και οι ήττες. Προχωράμε. Ο επιμένων νικά!

Ερ: Νομίζω καλύτερος τρόπος για να κλείσει αυτή η συνέντευξη δεν υπάρχει! Σε ευχαριστώ για αυτή τη συνέντευξη που κάναμε τρέχοντας! Δεν ξέρω αν σου άρεσε..

Απ: Το απόλαυσα! Μου άρεσε! Πέρασα ένα ωραίο συνεχόμενο χωρίς αν το καταλάβω.

Ερ: Ούτε εγώ το κατάλαβα παρότι με «τράβηξες» αρκετά στο ρυθμό αλλά ήταν τέλεια! Σου εύχομαι να έχεις καλούς αγώνες και υγεία πάντα!

Απ: Υγεία σε όλους!