O Πισαρό ζήλευε τους Καθεδρικούς του Μονέ

Ο Καμίλ Πισαρό και ο Κλοντ Μονέ υπήρξαν καλοί φίλοι και συνοδοιπόροι στη μεγάλη λεωφόρο της τέχνης. Τολμηροί και καινοτόμοι συνέβαλαν ο καθένας τους με το έργο του στην εξέλιξη της ζωγραφικής. Ανάμεσά τους δενσημειωνόταν παρά μόνο μια ευγενής άμιλλα που σε μια περίπτωση τουλάχιστον έλαβε τη μορφή μιας σφοδρής ζηλοτυπίας από μέρους του Πισαρό. Ήταν τότε που ο Καμίλ πρωτοείδε στη γκαλερί του εμπόρου Ντυράν-Ρυέλ πίνακες από τη σειρά «Οι καθεδρικοί της Ρουέν» του φίλου του Κλοντ. Ζήλεψε γιατί ένιωσε πως ο Μονέ τον είχε ξεπεράσει και εξελισσόταν πιο γρήγορα σε αυτό το είδος απεικόνισης.

Η περιπέτεια της απεικόνισης του καθεδρικού της Ρουέν ξεκινά το 1892 όταν ο Μονέ επισκέφθηκε την πόλη και αποφάσισε να ζωγραφίσει την εκκλησία της Παναγίας, ένα επίτευγμα γοτθικού ρυθμού που αποτελεί μέχρι και σήμερα τον ψηλότερο χώρο λατρείας στη Γαλλία. Ο ζωγράφος δουλεύει σε διαφορετικούς καμβάδες αποδίδοντας το θέμα του σε διαφορετικές ώρες της ημέρας, εξ ου και ζωγραφίζει αδιάλειπτα κανονίζοντας τα διαλείμματα για φαγητό και ξεκούραση σύμφωνα με το φως. Το έργο του αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, όπως φαίνεται και από την αλληλογραφία του με τη δεύτερη σύζυγό του αλλά και τον ιμπρεσάριό του, τον Ντυράν Ρυέλ. Στο τέλος επιστρέφει στο οικογενειακό του κτήμα στο Ζιβερνί κουβαλώντας μαζί του 30 πίνακες. Χρειάστηκε να περάσουν δύο χρόνια από την πρώτη πινελιά. Το 1894 οι Καθεδρικοί της Ρουέν είναι πια γεγονός. Πρόκειται για ένα πολύπτυχο έργο που θα δώσει ώθηση στο έργο του Μονέ και θα γιγαντώσει τη φήμη του μέσα στα χρόνια.

Στο μουσείο Ελίζας και Βασίλη Γουλανδρή εκτίθεται ένας από τους Καθεδρικούς του Μονέ που φέρει τον τίτλο «Καθεδρικός της Ρουέν το πρωί (ροζ απόχρωση)».