Η μυστική ζωή της Γεωργίας Βασιλειάδου και ο «εραστής»

Στα τέλη της δεκαετίας του '50 η Γεωργία Βασιλειάδου ετοιμαζόταν να συνταξιοδοτηθεί. Είχε περάσει μια ζωή σχετικά δύσκολη όπως όλοι οι αρτίστες της εποχής. Τότε το χέρι του Αλέκου Σακελλάριου χτύπησε την πόρτα της και σε μια ηλικία που άλλοι σκέφτονται την αποχώρηση από την αγορά εργασίας, η Γεωργία είδε την τύχη της να της χαμογελά πλατιά.

Η σκανδαλώδης επιτυχία της ταινίας «Η θεία από το Σικάγο» αλλά και η «Κυρά μας η μαμμή» της έστρωσαν το κόκκινο χαλί για να βαδίσει στην κινηματογραφική αθανασία.

Στο μεταξύ η ζωή της καλυτέρεψε αισθητά με τα χρήματα που έπαιρνε από κινηματογράφο και θέατρο. Απέκτησε σπίτι και μια άνετη ζωή που δεν είχε μέχρι τότε ονειρευτεί. Η Βασιλειάδου συνέχιζε να ζει απλά όπως είχε κάνει σε όλα της τα χρόνια.

Το μοναδικό δώρο που έκανε στον εαυτό της, όπως έλεγε συχνά και η ίδια, ήταν ένας προσωπικός σοφέρ για να την πηγαίνει με το αυτοκίνητό της παντού όπου χρειαζόταν. Στο θέατρο, στις επαγγελματικές της συναντήσεις, στα ραντεβού με φίλους και φίλες, στις εσπερίδες και στις κοσμικές εμφανίσεις της. Η ίδια δεν κατάφερε να μάθει το τιμόνι, ήταν μάλλον μεγαλούτσικη για να κάνει τη σοφερίνα. Οι φίλοι την πείραζαν λέγοντας: «Πάλι με τον εραστή μας ήρθε η Γεωργία!»

Εκείνη ανεκτική στο χιούμορ και στα πειράγματα επαναλάμβανε καμιά φορά αυτό το «εραστής μου».

Στην πραγματικότητα η Βασιλειάδου ήταν φιλάρεσκη. Της άρεσε να ντύνεται, να χτενίζεται και να μακιγιάρεται. Αυτή η «ωραία άσχημη» του κινηματογράφου μας διατηρούσε την ανάμνηση της ωραίας που υπήρξε στα νιάτα της και δεν έπαψε ποτέ να είναι κοκέτα. Ο Φίνος μάλιστα, μεταξύ σοβαρού και αστείου, της έλεγε συχνά: «Άσε τις κοκεταρίες, Γεωργία μου, γιατί θα με καταστρέψεις. Ο κόσμος σε θέλει άσχημη, παρ' το απόφαση. Έτσι σε φτιάξαμε». Κι εκείνη γελούσε...