Μεγάλος σταρ ο Αλεξανδράκης αλλά κάτι δεν έκανε καλά

Ο καρδιοκατακτητής Αλέκος, αυτός που εισήγαγε τον τύπο του γόη σε θέατρο και κινηματογράφο στην Ελλάδα, είχε μια χτυπητή αδυναμία και αυτή δεν ήταν άλλη από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε το σινεμά.

Άνθρωπος του θεάτρου, ζηλωτής της σκηνής, ο Αλεξανδράκης έτρεφε περιφρόνηση για τα κινηματογραφικά δρώμενα της εποχής. Είναι σίγουρο πως αν μπορούσε να ανταπεξέρχεται οικονομικά, θα απουσίαζε από πολλές ταινίες που αγαπήσαμε για χάρη του.

Στη ζωή του και στην καριέρα του είχε πάντα ένα μεγάλο καημό – το θέατρο. Πάσχιζε συνεχώς να εξοικονομεί χρήματα για τις θεατρικές του παραστάσεις κι έτσι διολίσθαινε στις ταινίες του παλιού ελληνικού σινεμά, τις περισσότερες από τις οποίες θεωρούσε υπερβολικά ρηχές.

Λένε μάλιστα ότι συμφωνούσε για τη συμμετοχή του χωρίς να έχει μελετήσει κάθε φορά το σενάριο, αρκεί να εξασφάλιζε μια παχυλή προκαταβολή. Κατά μία έννοια ήταν λιγότερο επαγγελματίας από όσο θα έπρεπε για ένα θεατρίνο του επιπέδου του. Στις περισσότερες ταινίες παίζει χωρίς να βασανίζει ιδιαίτερα την ερμηνεία του, πολλές φορές αντιδρά με το υποκριτικό του ένστικτο και συχνά η παρουσία του στο πανί έχει μια δόση προχειρότητας από την οποία διασώζεται χάρις στο ένστικτό του.

Σε κάθε περίπτωση, τον βλέπουμε συχνά να γκρινιάζει για τις δύσκολες συνθήκες των γυρισμάτων, που συχνά τον εξόντωναν και απομυζούσαν ενέργεια την οποία θα ήθελε διακαώς να την διοχετεύσει στο θέατρο. Μία φορά πίστεψε πολύ σε μια ταινία, που σκηνοθέτησε ο ίδιος και πρωταγωνίστησε σ’ αυτήν. Είναι «Η συνοικία το όνειρο» που τον έβαλε σε μύριες ταλαιπωρίες και το έκανε να μισήσει ακόμα περισσότερο το πανί, τη μεγάλη οθόνη που τον ανέδειξε ως είδωλο στις καρδιές των απλών ανθρώπων.