Βίκυ Μοσχολιού: «Η Κοτοπούλη του λαϊκού» τραγούδησε Ζαμπέτα γιατί κάποια πήγε «στο μπιτς για μπάνιο»

Η απίστευτη περιγραφή του Γιώργου Ζαμπέτα για την κατά τον ίδιο «μεγάλη Βικάρα», τη Βίκυ Μοσχολιού που δεν τον γνώριζε και της μίλησε γι' αυτόν ο εισπράκτορας.

Βίκυ Μοσχολιού: «Η Κοτοπούλη του λαϊκού» τραγούδησε Ζαμπέτα γιατί κάποια πήγε «στο μπιτς για μπάνιο»

Η μοίρα παίζει παιχνίδια. Τα καμώματά της γράφουν την ιστορία. Σε μια από αυτές τις ιστορίες, η Βάσω από το Μεταξουργείο, ανερχόμενο αστέρι που αργότερα έγινε διάσημη ως Βίκυ Μοσχολιού, μπήκε στο λεωφορείο. Σε αυτό ήταν και ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο οποίος έμεινε στο Αιγάλεω αλλά η Μοσχολιού δεν το γνώριζε. Ο εισπράκτορας την ενημέρωσε και η Μοσχολιού πήγε στο σπίτι του και του ζήτησε δουλειά.

Σε ένα λεωφορείο -κατά κάποιο τρόπο- συνεχίστηκε η ιστορία. Το πήρε ο Ζαμπέτας μέσα στο καταλόκαιρο, με καύσωνα και πήγε να βρει την Πόλυ Πάνου για να της δώσει τραγούδια. Μα αυτή του είπε να πάει την άλλη μέρα γιατί ήθελε να πάει για... μπάνιο στην παραλία!

Νίκος Φέρμας: Ο μάγκας που γούσταρε «χόρτο» και... ανιψιές - Ο γάμος του που έγινε πανηγύρι

«Και δεν με νιώθεις εμένα που έκανα τόσο δρόμο μέσα στη ζέστη για να κάνουμε πρόβα;», της είπε, ο Ζαμπέτας και έφυγε νευριασμένος. «Για να πάει στο μπιτς για μπάνιο», έλεγε ο ίδιος και τσατισμένος αποφάσισε να τα δώσει στη Βίκυ Μοσχολιού. Κάπως έτσι η Μοσχολιού είπε Τα «δειλινά», το «Πάει πάει», το «Πόρτα κλειστή τα χείλη σου» και τα «Δάκρυα».

Λίγα χρόνια αργότερα, η Βίκυ Μοσχολιού, από Βάσω από το Μεταξουργείου έγινε «το βιολοντσέλο της Ελληνικής μουσικής» (Μάνος Χατζιδάκης), η «μεγάλη Βικάρα» (Γιώργος Ζαμπέτας), η «Κοτοπούλη του Λαϊκού τραγουδιού» (Γιάννης Τσαρούχης). Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έλεγε γι' αυτήν πως «το Ελληνικό τραγούδι της οφείλει τη φωνή του» και ο Γιάννης Μαρκόπουλος ότι «η Βίκυ Μοσχολιού είναι προικισμένη με φυσικό ταλέντο».«Είμαι περήφανος που μου έκανε την τιμή να ερμηνεύσει το καλύτερο τραγούδι μου τη -Μαρκίζα-» είχε πει ο Μάνος Ελευθερίου, ενώ «Δωρική τραγουδίστρια, ογκόλιθος», ήταν ο χαρακτηρισμός από τον Μίκη Θεοδωράκη.