Τι μας έμαθε το poor things για τον Λάνθιμο
Η ταινία που έδωσε ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στον Έλληνα σκηνοθέτη που διαπρέπει διεθνώς, μας έμαθε κάτι για αυτόν.
Ο κινηματογράφος, πολύ περισσότερο από το θέατρο, είναι η τέχνη του σκηνοθέτη, εξ ου και από ένα μέτριο σενάριο μπορεί κανείς να φτιάξει μια αριστουργηματική ταινία, κάτι που δεν ισχύει στο θέατρο. Το Poor Things ήταν ένα φιλόδοξο εγχείρημα που δεν διέψευσε καθόλου τον δημιουργό του, το αντίθετο θα λέγαμε.
Πρόκειται για μια παραγωγή με ηχηρή σκηνοθετική παρουσία, κάποιες φορές υπερβολικά ηχηρή, παρόλα αυτά θα καταταχτεί στις ταινίες που θα αφήσουν εποχή στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Ο Γιώργος Λάνθιμος σχολιάζει με το δικό του ξεχωριστό τρόπο μικρά και μεγάλα φιλοσοφικά ζητήματα, θέτει ερωτήματα και κατά σημεία δίνει απαντήσεις σε ό,τι μας απασχολεί.
Οι ταινίες συνήθως λένε πολλά και για τους ίδιους τους σκηνοθέτες. Για το χαρακτήρα τους, τις δεξιότητες, τις πεποιθήσεις, την κοσμοθεωρία τους. Στο Poor Things ο Λάνθιμος τίθεται καταφανώς στο πλευρό της γυναίκας. Η Μπέλα Μπάξτερ, ενσαρκωμένη από την Έμα Στόουν, συμβολίζει το δικαίωμα της γυναίκας να διεκδικήσει την απόλαυση και την ευχαρίστηση χωρίς τους φραγμούς και τις προκαταλήψεις που εξυπηρετούν την νοσηρή πατριαρχία. Η διαχείριση ανδρών και γυναικών στην ταινία οδηγεί στη χρεοκοπία της ανδρικής αλαζονείας και στην επιβράβευση της γυναικείας αναζήτησης. Ο Λάνθιμος ακολουθεί με υγιές ένστικτο τις μυστηριώδεις ατραπούς της γυναικείας σεξουαλικότητας και μέσω αυτής αναδεικνύει την χειραφέτηση ως μείζον ζήτημα κοινωνικής ελευθερίας.
