Τι άλλαξε ο Σακελλάριος στη συνταξιούχο Βασιλειάδου και έγινε η «Θεία από το Σικάγο»;
Η επιτυχία της «Θείας από το Σικάγο» δεν ήρθε από το πουθενά. Χρειάστηκε η διορατικότητα του Σακελλάριου που είδε σε μια συνταξιούχο ηθοποιό το φαινόμενο της ελληνικής κωμωδίας
Η σχέση Γεωργίας Βασιλειάδου και Αλέκου Σακελλάριου είναι ενδεικτική προκειμένου να αντιληφθεί κανείς την Οδύσσεια της Ελληνικής κωμωδίας στο πανί. Η αλήθεια είναι ότι η κωμωδία, ως είδος, ποτέ δεν εκτιμήθηκε από τα πρόσωπα που την ανέδειξαν.
Ο Λογοθετίδης δεν ήθελε να ακούει καν πως ήταν κωμικός ηθοποιός, ο Φίνος μόρφαζε δύσπιστα κάθε φορά που του έφερναν ένα σενάριο κωμωδίας, Ο Κωνσταντάρας εξηντάρισε για να καταλάβει το κωμικό του χάρισμα αλλά και η Βασιλειάδου θεωρούσε πως ήταν προορισμένη για σπουδαιότερα πράγματα.
Ο Σακελλάριος διέκρινε ήδη πριν από τον πόλεμο το υποκριτικό ταλέντο της Βασιλειάδου, συναντώντας την μια μέρα στο καφενείο των ηθοποιών στην Ομόνοια. Τότε εκείνη είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει το θεατρικό σανίδι αλλά την έπεισε να συμμετάσχει σε μια θεατρική παράσταση με τίτλο «Τα κορίτσια της παντρειάς» που ανέβηκε το 1939.
Η δεύτερη συνάντησή τους έγινε ουσιαστικά στο πανί το 1957. Η κινηματογραφική ταινία «Η θεία από το Σικάγο» έμελλε να είναι η αρχή του θριάμβου της ελληνικής κωμωδίας. Για να συμβεί όμως αυτό χρειάστηκε να πείσει ο Σακελλάριος μια «συνταξιούχο ηθοποιό» πως θα γίνει το αιώνιο πρότυπο της μεσήλικης καπάτσας που με το δαιμόνιό της μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Η Βασιλειάδου ήταν γεννημένη για την κωμωδία και δεν το ήξερε. Η επιμονή του Σακελλάριου της εξασφάλισε «ευτυχισμένα γεράματα» όπως παραδέχτηκε αργότερα και η ίδια.
