Αυτός είναι ο ζεν πρεμιέ που έφτιαξε ο Γιάννης Δαλιανίδης

Στο κοσμογονικό πεδίο του παλιού ελληνικού κινηματογράφου υπήρχαν σχέσεις και ισορροπίες στις οποίες δεν δώσαμε ποτέ σημασία με αποτέλεσμα να παραβλέπουμε συχνά πρόσωπα και πράγματα.

Καθώς η έννοια του ζεν πρεμιέ ήταν ανέκαθεν σημαντική στον κινηματογράφο εγχώριο και μη θα πρέπει να θυμόμαστε πως ένας από αυτούς, ο κορυφαίος ίσως Έλληνας γόης ήταν δημιούργημα του Γιάννη Δαλιανίδη.

Ο μετρ της κωμωδίας και των μιούζικαλ, που έσπειρε γόνιμες παραγωγές σε όλη τη δεκαετία του '60 μπορεί να καυχιέται πως πρώτος εκείνος σύστησε στο ελληνικό κοινό τον αδιαφιλονίκητο ζεν πρεμιέ, τον Νίκο Κούρκουλο.

Δεν είναι μόνο ότι τον έκανε σταρ σε μια μέρα χάρις στον «Κατήφορο» αλλά ότι προοικονόμησε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έκαναν τον Κούρκουλο να μαγνητίζει έκτοτε τους πάντες με την παρουσία του στο πανί.

Ο Δαλιανίδης οραματίστηκε για λογαριασμό του Κούρκουλου το σκληρό προφίλ, το οποίο δεν έμπαζε από πουθενά ούτε μια υπόνοια κωμικού στοιχείου. Είναι αυτό που του χάρισε το επίχρισμα του κακού και σκληρού αγοριού που λάτρεψαν τόσο οι Ελληνίδες.

Ο Κούρκουλος μεταπήδησε ύστερα στη «Λόλα», στο «Χώμα βάφτηκε κόκκινο» ή στον «Αστραπόγιαννο» με αυτή την συνταγή του Δαλιανίδη που όσο κι αν μοιάζει απλοϊκή και μονοδιάστατη, παραμένει πειστική και καθηλωτική.

Το παράξενο βέβαια είναι ότι ο Δαλιανίδης τα κατάφερε όλα αυτά δημιουργώντας κατά παράβαση του στοιχείου του που ήταν οι κωμωδίες, ένα ρεαλιστικό δράμα, που αν δεν έφερε την επανάσταση, όπως λέει κι ο ίδιος, ήταν οπωσδήποτε ένα ξάφνιασμα.

Πέρα από όσα καλά ή κακά μας έδωσε ο «Κατήφορος», μας σύστησε τον πρώτο γόη του ελληνικού κινηματογράφου, ο οποίος έκτοτε έγραψε τη δική του ιστορία. Μερικές φορές η μικρή αθανασία που χαρίζει η τέχνη περνά από τις μισάνοιχτες πόρτες της έκπληξης και του αναπάντεχου.