Το ξύλο που «μάζεψε» ο Βέγγος από τον Κώστα Χατζηχρήστο (vid)

Ο "Ηλίας του 16ου" είναι μια από τις καλύτερες κωμωδίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, αν όχι η καλύτερη. Το σενάριο, η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες των ηθοποιών αγγίζουν την ποιότητα του αριστουργήματος θυμίζοντας νεορεαλιστικό κινηματογράφο στα καλύτερά του. Η ατμόσφαιρα της ταινίας αναπαριστά με τον πιο πειστικό τρόπο την μετεμφυλιακή Ελλάδα της δεκαετίας του '50 που πασχίζει να επουλώσει τις πληγές της. Καταιγιστικός ρυθμός, εύστοχες ατάκες, σφριγηλή υποκριτική, υποβλητική ατμόσφαιρα. Σε αυτό το κυνήγι του κλέφτη αποκαλύπτεται μια ολόκληρη κοινωνία με έμμεσες πλην σαφείς αναφορές σε ό,τι προηγήθηκε πολιτικά και ιστορικά. Η ταινία αυτή όμως, όπως κάθε καλλιτεχνική δημιουργία, έχει και κάποια παραλειπόμενα. Η μνημειώδης σκηνή του τέλους στην οποία ο Χατζηχρήστος ως ψευτοαστυφύλακας κάνει τουλούμι στο ξύλο τον Βέγγο στο ρόλο του φουκαρά κακοποιού είναι πέρα για πέρα αληθινή. Ο Βέγγος έφαγε όσο ξύλο δεν είχε φάει σε όλη τη ζωή του προκειμένου να ολοκληρωθεί το επίμαχο στιγμιότυπο.

Η μαρτυρία του Χατζηχρήστου δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία:

"Τον αρπάζω από το γιακά τον Βέγγο και αρχίζω τα χαστούκια, όπως έλεγε το σενάριο. Το πρόβλημα άρχισε όταν έπεσε το πρώτο χαστούκι.

Τότε ο Βέγγος από τη δύναμη έφυγε από την κινηματογραφική μηχανή. Αρχίσαμε ξανά. Πάλι έφυγε από τη μηχανή.

Περίμενε κάθε λίγο και λιγάκι μετά από το χαστούκι όλο το συνεργείο και ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας Αλέκος Σακελλάριος πότε θα συνέλθει ο Βέγγος από το χαστούκι. Με τη συναίνεση του Βέγγου τα χαστούκια έπρεπε να είναι αληθινά. Στο μεταξύ η ώρα περνούσε και η σκηνή δεν τέλειωνε.

Άσε που αρχίσαμε να μακιγιάρουμε το Θανάση γιατί το μάγουλό του είχε κατακοκκινίσει από τα χαστούκια. Δεν θα το πιστέψετε αλλά έτσι με το χαστούκι φάγαμε ολόκληρη ημέρα. Και επιτέλους ένα από τα χαστούκια ήταν πετυχημένο…".