Μάικλ Φελπς για την κατάθλιψη: «Δεν θα θεραπευτώ ποτέ, πρέπει να το αποδεχτώ»

Ο Μάικλ Φελπς, ο κορυφαίος κολυμβητής όλων των εποχών, μιλώντας για το πως αντιμετωπίζει την καραντίνα λόγω της πανδημίας, αναφέρθηκε εκ νέου στην κατάθλιψη, σημειώνοντας πως δεν θα θεραπευτεί ποτέ και είναι κάτι που πρέπει να αποδεχτεί!

Μάικλ Φελπς για την κατάθλιψη: «Δεν θα θεραπευτώ ποτέ, πρέπει να το αποδεχτώ»

Ο Μάικλ Φελπς ουκ ολίγες φορές έχει μιλήσει ανοιχτά για το ζήτημα της ψυχικής υγείας, μετά και την μάχη που έδωσε αλλά και δίνει καθημερινά ο ίδιος με την κατάθλιψη.

Μάλιστα ο κορυφαίος κολυμβητής όλων των εποχών επεσήμανε πως πρέπει να αποδεχτεί το γεγονός πως δεν θα θεραπευτεί.

«Εδώ είναι η πραγματικότητα. Δεν θα θεραπευτώ ποτέ. Αυτό δεν θα φύγει ποτέ. Είναι κάτι που έπρεπε να το αποδεχτώ, να μάθω να αντιμετωπίζω και να το κάνω προτεραιότητα στη ζωή μου. Και ναι, είναι πολύ πιο εύκολο να το λέμε παρά να γίνει

Πολλοί από εμάς ερχόμαστε αυτές τις μέρες αντιμέτωποι με τους δαίμονές μας, πιο πολύ από ποτέ. Θέλετε να μάθετε την αλήθεια για το πως είμαι και το πως αντιμετωπίζω αυτή την πανδημία; Ας το θέσουμε έτσι: Ακόμα αναπνέω.

Το θέμα είναι ότι δε φεύγει ποτέ τελείως, και αυτό είναι κάτι που γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν προβλήματα ψυχικής υγείας. Έχεις καλές και κακές μέρες, όμως ποτέ δεν υπάρχει γραμμή τερματισμού στον ορίζοντα.

Έχω δώσει τόσες πολλές συνεντεύξεις μετά το Ρίο όπου η ιστορία ήταν η ίδια: ο Φελπς ανοίχτηκε σχετικά με την κατάθλιψη, μπήκε σε πρόγραμμα θεραπειών, κέρδισε χρυσό στους τελευταίους του Ολυμπιακούς και τώρα όλα είναι καλά.

Θα ευχόμουν να ήταν αλήθεια αυτό. Θα ευχόμουν να ήταν εύκολο. Αλλά ειλικρινά -το θέτω όσο πιο όμορφα μπορώ- αυτό είναι αδαές.

Όποιος δεν καταλαβαίνει τι αντιμετωπίζουν τα άτομα με άγχος, κατάθλιψη ή διαταραχή μετατραυματικού στρες δεν έχει ιδέα.

Όταν τα πράγματα πάνε πραγματικά άσχημα δίνω στον εαυτό μου χρόνο διαλείμματος. Απλά πρέπει να απομακρυνθώ. Δε θέλω να με δουν έτσι τα παιδιά μου. Θα πάω στο δωμάτιό μου για λίγα λεπτά, ή στο γραφείο ή στην ντουλάπα.

Σε ένα ήσυχο μέρος όπου μπορώ να σκεφτώ, να έχω ηρεμία και να είμαι μόνος. Να επανέλθω κατά ένα τρόπο. Υπάρχουν στιγμές που είμαι κολλημένος στο μυαλό και δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει χειρότερο και ο τετράχρονος γιος μου, ο Μπούμερ, θα περπατήσει προς το μέρος μου, θα μου δώσει μια αγκαλιά και θα μου πει ότι με αγαπάει.

Όταν δεν το περιμένω καθόλου. Είναι πραγματικά το καλύτερο πράγμα στον κόσμο».