Ο θηλυκός Ρόκι, Χριστίνα Λιναρδάτου Ντουράν στο fosonline.gr

Ο θηλυκός Rocky ή ο Mike Tyson με γυναικεία μορφή, έχει ελληνικό αίμα! Με δίψα για να πάει πιο ψηλά από την κορυφή που έχει ήδη φτάσει, με φλογερή ματιά για νίκες και δόξα, με απαράμιλλη πειθαρχία στην προπόνηση και αστείρευτη αγάπη για το πολύ ιδιαίτερο και απαιτητικό άθλημα της πυγμαχίας.

Η Χριστίνα Λιναρδάτου Ντουράν είναι Παγκόσμια Πρωταθλήτρια και κάτοχος του τίτλου WBO (World Boxing Organization). Για όσους είστε άσχετοι από πυγμαχία όπως εγώ, πρόκειται για έναν από τους τρεις κορυφαίους τίτλους στο μποξ σε όλο τον πλανήτη. Κανονικούς τίτλους, γιατί όπως ανακάλυψα κυκλοφορούν διάφορες υποδεέστερες ζώνες στην πιάτσα. Η Χρίστινα πήρε την αυθεντική και ένα από τα μυστικά της επιτυχίας της είναι η αγάπη της για το τρέξιμο. Γιατί ο καλός πυγμάχος είναι εκείνος που τρέχει!

«Ο πυγμάχος ρίχνει μπουνιά με τα πόδια και ο δρομέας τρέχει με τα χέρια»

Δεν το είχα σκεφτεί έτσι αλλά στη συνέντευξή τρέχοντας που κάναμε με τη Χριστίνα στο Άλσος Βεϊκου κατάλαβα πόσο δίκιο έχει όταν η πρώτη ερώτηση που της έκανα ήταν «Γιατί τρέχεις;»

«Τρέχω γιατί οι πυγμάχοι τρέχουν. Με το τρέξιμο φτιάχνεις φυσική κατάσταση. Είναι απαραίτητο. Τρέχω τουλάχιστον 4 φορές την εβδομάδα. Ποσο τρέχω εξαρτάται από το πρόγραμμα και την περίοδο. Αγωνιστική, προαγωνιστική, μεταγωνιστική.. Μπορεί να έχω 800άρια, 400άρια, 100άρια, 50άρια ή συνεχόμενα 5χλμ, 8 χλμ…μέχρι 10 χλμ. Παραπάνω δεν έχω κάνει. Δεν χρειάζεται»

Θυμήθηκα τον Sylvester Stalone στις θρυλικές ταινίες του Rocky να τρέχει στους δρόμους της Φιλαδέλφειας των ΗΠΑ και στην πορεία χιλιάδες παιδιά να τον ακολουθούν μέχρι το άγαλμα του George Washington με τα συντριβάνια και τα αγάλματα από τη μυθολογία, και μετά να ανεβαίνει τρέχοντας τα σκαλιά στο Μουσείο Τέχνης της πόλης. Ο Rocky έτρεχε παντού. Σε λαμπερούς και κακόφημους δρόμους, στην άμμο δίπλα στη θάλασσα, στα χιόνια πάνω στο βουνό, σε πάρκα, στο λιμάνι, σε γέφυρες, παντού.. Η μόνη διαφορά σε σχέση με τη Χριστίνα είναι ότι η Ελληνίδα Παγκόσμια πρωταθλήτρια είναι πραγματική πυγμάχος και όχι φανταστικός ήρωας μιας ταινίας.. Άλλη Ελληνίδα δεν έχει καταφέρει ό,τι η «Medusa» όπως την αποκαλούν!

«Η αλήθεια είναι ότι στις κορυφαίες ομοσπονδίες και σε αυτό το επίπεδο δεν έχουμε άλλη αθλήτρια. Έλληνα έχουμε καλό αθλητή που έχει παίξει για τέτοιους τίτλους και έχει πάρει κάποιους. WBO, WBC, IBF δεν έχει πάρει άλλος. Ο Μιχάλης ο Αρναούτης είναι για μένα από τους τοπ στην Ελλάδα. Στην αρχή δεν το φανταζόμουν ότι θα γίνω Παγκόσμια Πρωταθλήτρια. Όσο κατακτάς, έρχεται η γλύκα και θέλεις κι άλλο. Το αποτέλεσμα ήρθε από τη δουλειά που κάναμε με τον προπονητή μου. Είμαι προσηλωμένη σε αυτό που κάνω»

Η Χριστίνα είναι μισή Ελληνίδα και μισή από τον Άγιο Δομίνικο όπου ξεκίνησε πυγμαχία πριν από 9 χρόνια στα 22 της καθώς εδώ, όπως μου εξήγησε, το άθλημα είναι λίγο πίσω..

«Κατάγομαι από το Μεσολόγγι και τον Άγιο Δομήνικο. Εδώ δεν γνωρίζουν επαγγελματική πυγμαχία. Έξω το θεωρούν πολύ σημαντικό και απαιτητικό άθλημα. Βλέπεις… τρέχω και κάνω διάφορα για να βρίσκομαι σε αυτό το επίπεδο. Υποφέρεις, πονάει το σώμα σου, ψυχολογική πίεση, σωματική πίεση»

Αν τη δεις στο ρινγκ τα μάτια της βγάζουν φωτιές και οι γροθιές της σκάνε στις αντιπάλους σαν κεραυνοί. Το μποξ έχει ένταση και το τρέξιμο, πέρα από φυσική κατάσταση, της χαρίζει και ηρεμία.

«Αναλόγως το πρόγραμμα που έχεις. Υπάρχουν φορές που δεν χαλαρώνω καθόλου. Που γυρνάω σπίτι ενώ έχω τρέξει και αισθάνομαι περισσότερο κουρασμένη από μια προπόνηση πυγμαχίας και θέλω να κοιμηθώ για κανένα δίωρο. Αν τρέχεις χαλαρά, us you feel, ανοίγει η καρδιά σου, αισθάνεσαι χαρά, ευφορία και έχεις όρεξη και καλή διάθεση»

Το μποξ το αγάπησε αμέσως. Το τρέξιμο πάλι όχι. Αλλά τώρα γουστάρει πολύ..!

«Όταν ξεκίνησα να τρέχω, το μισούσα. Έκανα 18-19 λεπτά τα 3 χλμ. Τώρα το αγαπάω! Σε κάνει να το αγαπήσεις.. Έχω βγει και σε αγώνες στην 3η και πρόσφατα στην 1η θέση. Αισθάνθηκα τέλεια. Θα ήθελα να συμμετέχω πιο συχνά σε αγώνες δρόμου αλλά οι υποχρεώσεις με την πυγμαχία είναι πολλές. Στο μέλλον πάντως κάποια στιγμή θέλω να κάνω μαραθώνιο»

Μου εξήγησε ότι οι περισσότεροι πυγμάχοι στα 35-40 σταματούν. Όταν έρθει εκείνη η εποχή θα είναι σε μια καλή ηλικία για να σταθεί στην εκκίνηση για την απόσταση των 42.195 μέτρων και μάλιστα έχοντας τον ιδανικό σωματότυπο καθότι βραχύσωμη.

«Το θέλω πολύ! Ο άνθρωπος θέλει να ξεπερνά τον εαυτό του. Αυτό είναι ο αθλητισμός! Πχ στον μαραθώνιο δεν είναι εύκολο πράγμα να έχεις μια τέτοια μεγάλη απόσταση μπροστά, να πονάει το σώμα, να υποφέρεις, το μυαλό να θέλει να εγκαταλείψεις κι εσύ να σπρώχνεις και να πηγαίνεις. Ο αθλητισμός σου μαθαίνει να μην τα παρατάς παντού. Να συνεχίζεις και να νικάς τον εαυτό σου!»

Στις 7 Ιουνίου θα είναι η πρώτη φορά που θα υπερασπιστεί τον τίτλο της παίζοντας με μία αθλήτρια που έρχεται από την Αυστραλία. Ωστόσο δεν ανησυχεί γιατί δίνει τον καλύτερο εαυτό της κάθε μέρα στην προπόνηση.

«Εκείνος που δεν έχει προετοιμαστεί δεν αισθάνεται καλά την ημέρα του αγώνα. Όπως εσύ τρέχεις στον μαραθώνιο για να κάνεις κάθε φορά κάτι καλύτερο, έτσι είναι και στην πυγμαχία. Θα παλέψεις, θα φτάσεις στα κόκκινα για να πετύχεις κάτι πιο καλό»

Και βέβαια τα όνειρά της για νίκες στα ρινγκ δεν σταματούν εδώ..

«Τώρα θέλω να γίνω undisputed. Να πάρω τις τέσσερις κορυφαίες ζώνες. WBC, WBA, IBF και WBO. Όλοι οι κορυφαίοι γι’αυτά παίζουν»

Τη ρώτησα πώς θα τα καταφέρει. Με πειθαρχία, μου απάντησε.

«Το θέμα είναι η πειθαρχία. Όταν θέλεις κάτι, το βάζεις στόχο και αρχίζεις να δουλεύεις μεθοδικά. Και στο τρέξιμο με μεθοδική δουλειά έφτασα εδώ. Προσπαθούσα να πάω πιο μακριά και να μειώσω το χρόνο μου. Τα 5 χλμ έγιναν 6, τα 6χλμ έγιναν 7 και φτάσαμε στα 10 χλμ. Δεν ξεκινάς κάνοντας 10 χλμ»

Η μετάβαση από το ερασιτεχνικό στο επαγγελματικό μποξ έβαλε άλλες προτεραιότητες στους στόχους της. Να γιατί δεν συμπεριλαμβάνεται πλέον εκείνος της συμμετοχής σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

«Κάποτε είχα στόχο τους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά όταν φτάνεις να γίνεις παγκόσμιος πρωταθλητής είναι πολύ σημαντικό. Είναι όπως βλέπουν κάποιοι το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο με τα κιάλια. Ναι, είναι ύψιστη διάκριση οι Ολυμπιακοί Αγώνες αλλά στους πυγμάχους είναι διαφορετικό. Katie Taylor, Ray Jones και διάφοροι άλλοι Ολυμπιονίκες έγιναν μετά επαγγελματίες. Δεν θα γυρνούσα στον ερασιτεχνικό αθλητισμό τώρα, ειδικά έτσι όπως είναι τα πράγματα. Ξέρεις είναι δύσκολο να παίζεις σε διεθνείς αγώνες. Πρέπει να έχεις κάποιον από πίσω για να πας σε διεθνείς αγώνες και να αποκτήσεις εμπειρίες. Δεν μπορούσα και όταν δεν έχεις τις καλύτερες συνθήκες, ψάχνεις να βρεις την καλύτερη λύση».

Στο επαγγελματικό μποξ το πράγμα είναι πάντως πολύ δυσκολότερο. Αγωνίζεσαι 10 γύρους αντί 4 και χωρίς προστατευτικά στο πρόσωπο. Τα λάθη στον αγώνα πληρώνονται ακριβά. Ακόμα και στην προπόνηση πρέπει να είσαι απόλυτα αφοσιωμένος, καμία σχέση με το τρέξιμο.

«Όταν τρέχω και δεν έχω ταχύτητες, οπωσδήποτε ακούω μουσική. Σε προπόνηση πυγμαχίας δεν γίνεται αυτό. Στο τρέξιμο χαλαρώνεις. Στον ρινγκ οι αισθήσεις σου πρέπει να είναι ενεργοποιημένες 100%»

Τη ρώτησα αν εκτός γηπέδων ονειρεύεται να κάνει οικογένεια..

«Δεν ξέρω ακόμα. Τώρα ο στόχος είναι κλειδωμένος. Στο μέλλον, γιατί όχι. Τη σχέση μου την έχω, είμαστε χρόνια καλά μαζί, τα σκυλιά μου τα έχω, και αν με ρωτάς για παιδί δεν είναι ώρα ακόμα»

- Τώρα είναι ώρα να υπερασπιστείς τον τίτλο σου. Θα είμαστε δίπλα σου στις 7 Ιουνίου!

- Ευχαριστώ πολύ!! Και ελπίζω να τρέξουμε μαραθώνιο μια μέρα μαζί. Κοίτα μόνο μην γίνεις πολύ καλός και δεν μπορώ να σε πιάσω.

«Δεν μπορείς να με πιάσεις ήδη», της απάντησα και ευτυχώς …έπιασε το χιούμορ μου. Γιατί όπως καταλαβαίνετε είναι κακή ιδέα να τα βάλεις μαζί της αλλά υπέροχη να κάνεις συνέντευξη τρέχοντας!