Τι άλλο να ζητήσει ένας προπονητής!
Όσα έγιναν στο Καραϊσκάκη μετά το παιχνίδι με τον ΟΦΗ, θα μείνουν χαραγμένα στο μυαλό του Πέδρο Μαρτίνς, καθώς όσοι τον πέταγαν στον αέρα και τραγουδούσαν το όνομά του, το έκαναν 100% με την ψυχή τους!
Ποια είναι η μεγαλύτερη... ηδονή για έναν προπονητή; Να βλέπει η δουλειά του να αποδίδει καρπούς, να βλέπει την ομάδα του να κατακτάει τίτλους ή να επιτυγχάνει τους στόχους του και φυσικά να τον σέβονται οι παίκτες. Αν τον λατρεύουν κιόλας, τότε θα νιώθει ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.
Μικρά-μικρά πραγματάκια είναι που οδηγούν μία ομάδα στο να πραγματοποιήσει μία «θεϊκή σεζόν», όπως είπε ο Πέδρο Μαρτίνς μετά το τέλος του αγώνα με τον ΟΦΗ. Πράγματι, για τον Μαρτίνς ήταν μία θεϊκή σεζόν ,όπως και για όλη την οικογένεια του Ολυμπιακού.
Δεν ήταν μία χρονιά που είχε... λουλούδια στη διαδρομή. Είχε πολλά «αγκάθια», είχε ακόμη και αμφισβήτηση από ορισμένους «ξερόλες» προς το πρόσωπο του Μαρτίνς. Ο Μαρινάκης όμως δεν άκουσε κανέναν, γιατί πολύ απλά έβλεπε και μάθαινε ότι η δουλειά που κάνει ο Μαρτίνς στον Ρέντη, θα οδηγήσει τον Ολυμπιακό με μαθηματική ακρίβεια στην επιστροφή του συλλόγου στον θρόνο του!
Τι άλλο να ζητήσει λοιπόν ο Μαρτίνς; Πέρα από το γεγονός ότι κέρδισε τους ποδοσφαιριστές του και τον σεβάστηκαν μέχρι κεραίας για τις αποφάσεις που έπαιρνε στην ενδεκάδα ή ακόμη και στις αλλαγές που έκανε κατά τη διάρκεια των αγώνων, πέρα από το ότι δεν χαρίστηκε σε κανέναν, βγάζοντας... δόντια και σε παίκτες πρώτης γραμμής (π.χ. Φορτούνης), ένιωσε και την απόλυτη στήριξη της διοίκησης.
Όλα αυτά λοιπόν ήταν απαραίτητα «συστατικά», συν φυσικά τη δουλειά που γίνεται στον Ρέντη, για να φτάσει ο Ολυμπιακός στο 45ο πρωτάθλημα και να είναι κοντά στο νταμπλ, αλλά και στην ευρωπαϊκή διάκριση.
Δεν αρκεί μόνο η δουλειά. Για να επιτευχθούν οι στόχοι, απαιτείται αγαστή συνεργασία απ’ όλες τις πλευρές!
Τα όσα έγιναν στο φινάλε του ματς με τον Μαρτίνς να ίπταται από τα χέρια των ποδοσφαιριστών του και να μπουγελώνεται, ήταν η «mini movie» της φετινής ερυθρόλευκης σεζόν! Αν δεν υπήρχε αυτή η εικόνα καθημερινά στα αποδυτήρια, η αναγνώριση του προπονητή από τους παίκτες, η στήριξη από τους διοικούντες και φυσικά όλα όσα έχουν δουλευτεί στον Ρέντη, τότε δεν θα έφταναν στο σημείο όλοι οι αντίπαλοί του να παραδέχονται και να βγάζουν το καπέλο στην ανωτερότητα του Ολυμπιακού. Τίποτα δεν έγινε τυχαία, τίποτα δεν έγινε από τη μία μέρα στην άλλη.
Τα καλύτερα όμως έρχονται... Τίποτα δεν έχουμε δει ακόμα!
