ΑΡΗΣ: Η προσωποποίηση της ανιδιοτελούς αγάπης
Αν ψάχνει κανείς συνώνυμο της ανιδιοτελούς αγάπης από έναν φίλαθλο σε μια ομάδα, αν προσπαθεί να προσωποποιήσει τι σημαίνει “υποστηρίζω δίχως όρια την ομάδα μου”, τότε η φιγούρα του Στέλιου Μητσίογλου θα του δώσει όλες τις απαντήσεις.
Είναι ο άνθρωπος που έγινε γνωστός από την περσινή σεζόν, όταν εθεάθη στις κερκίδες του Κλεάνθης Βικελίδης έχοντας… αγκαλιά (στην κυριολεξία) το ειδικό μηχάνημα υποστήριξης της αναπνοής του. Τότε ευαισθητοποιήθηκε η ΠΑΕ Άρης και του προσέφερε θέση στα επίσημα, ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού για την ανιδιοτελή αγάπη προς την ομάδα.
Ο κύριος Μητσίογλου προσέφερε άλλο ένα παράδειγμα προς μίμηση, όντας ο μοναδικός φίλαθλος του Άρη που βρέθηκε στο Κλεάνθης Βικελίδης το περασμένο Σάββατο, στον αγώνα με τον ΟΦΗ για τα πλέι οφ του πρωταθλήματος.
Έχουν μεγάλη αξία τα λόγια του για να αντιληφθεί κανείς πόσο δυνατό παράδειγμα προς μίμηση είναι και πρέπει να συνεχίσει να είναι για όλα τα νέα παιδιά ως προς τον τρόπο που υποστηρίζει την ομάδα του, τον Άρη. Αγνά, απλά και αληθινά. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
“Το κάνω μέσα από την καρδιά μου. Θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό που με την αγάπη του μπορώ να πηγαίνω στο γήπεδο και βλέπω την αγαπημένη μου ομάδα. Ξαναγεννήθηκα από όταν ξεκίνησα να πηγαίνω πάλι στο γήπεδο. Είμαι 69 στα 70, ότι ήταν να πάθω το έκανα. Ο Θεός με δοκιμάζει, οπότε είμαι σίγουρος ότι θα με προστατέψει.
Όταν η ομάδα είχε πέσει είχα προβλήματα υγείας που δεν μου επέτρεπαν να πάω. Από την στιγμή που μπορούσα να πάω και πάλι στο… σπίτι μου ξαναγεννήθηκα. Όταν είχαμε και τον κόσμο είχα την τιμή να γνωρίσω τους παιχταράδες όλους. Τον κ. Καπερνέκα, τον κ. Μπουγιουκλή, τον κ. Τζιφόπουλο, τον κ. Σπυρίδωνα, τον κ. Χαριστέα. Είναι τόσο απλοί, τόσο ωραίοι λες “Ναι, για αυτό είμαι Αρειανός”, είπε μεταξύ άλλων ο κύριος Μητσίογλου και επεσήμανε σε μια ραδιοφωνική συνέντευξή του “να αγαπάνε τα νέα παιδιά την ομάδα, χωρίς ακρότητες. Στα καλά της και τα κακά της. Η μεγάλη ομάδα δεν γίνεται από τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα, αλλά από τον κόσμο μας. Αν με αξιώσει ο Θεός να πάρουμε το κύπελλο θα είμαι πρώτος στον Λευκό Πύργο. Ακόμη και αν δεν το πάρουμε όμως θα είμαι εκεί να συμπαρασταθώ στην ομάδα”.
Δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να προσθέσει κανείς. Με χρόνιο αναπνευστικό πρόβλημα, κουβαλώντας το… οξυγόνο του στην αγκαλιά του, παίρνει ζωή όντας μέσα στο “σπίτι” του, όπως αποκαλεί το Κλεάνθης Βικελίδης. Και θα συνεχίσει να το κάνει, όσο ο Θεός του το επιτρέπει. Αγνά, απλά και αληθινά. Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο…
