Η επιστροφή από σοβαρό τραυματισμό

O Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος, που υπέστη ρήξη πρόσθιου χιαστού στο αριστερό γόνατο στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, ρίχνεται για δεύτερη φορά στην καριέρα του στη μεγάλη περιπέτεια, όπως συμβαίνει με κάθε σοβαρό τραυματισμό στον αθλητισμό.

Και είναι αυτή μια στιγμή δύσκολη για κάθε αθλητή που κανένας δεν θέλει να τη ζήσει αλλά ούτε και μπορεί να την αποφύγει, αφού ο τραυματισμός αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των σπορ και η πιθανότητα να συμβεί δεν είναι διόλου αμελητέα.

Σε αυτή την περίπτωση ο αθλητής καλείται να ανέβει έναν Γολγοθά και χρειάζεται να είναι καλά προετοιμασμένος για να μπορέσει, όχι μόνο να φτάσει ως το τέρμα της δοκιμασίας του αλλά και να βγει νικητής μέσα από αυτή, δηλαδή να επιστρέψει δυνατός στους αγωνιστικούς χώρους.

Οι ειδικοί λένε πως ο τραυματισμός πληγώνει συχνά έναν αθλητή πιο πολύ ψυχολογικά παρά σωματικά. Τον κάνει- ιδιαίτερα τον πρώτο καιρό- να νιώθει χάλια. Η συναισθηματική ανάκαμψη -έχει μεγάλη σημασία αυτό- πρέπει να συμβαδίζει με τη σωματική. Ο αθλητής μαζί με το σώμα πρέπει να ασκεί και το μυαλό του. Αλλιώς, και η διαδικασία της αποκατάστασης γίνεται πιο επίπονη και η απόδοσή του, όταν θα επιστρέψει στη δράση, μπορεί να είναι μειωμένη!

Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνει ο αθλητής για να αφήσει πίσω του το τρομερό γεγονός και να διαβεί τον δικό του Ρουβίκωνα. Κατ’ αρχάς δεν πρέπει να κοιτάζει πίσω αλλά μόνο μπροστά. Ούτε να κλείνεται στον εαυτό του αλλά να συμμετέχει, έξω από τις γραμμές του γηπέδου, στις εκδηλώσεις της ομάδας. Είναι σημαντικό να διατηρεί την αθλητική του ταυτότητα, όσο διάστημα διαρκεί η αποθεραπεία.

Αν μάλιστα, καταφέρει να διοχετεύσει στην αποκατάσταση την ίδια ενέργεια που θα ξόδευε στους αγώνες και στις προπονήσεις, είναι βέβαιο ότι η διαδικασία θα έχει καλύτερα αποτελέσματα. Επίπονη, βαρετή, κουραστική, μονότονη αλλά ένας αγώνας είναι και η προσπάθεια να σταθεί ξανά ο αθλητής στα πόδια του και ως τέτοιον πρέπει να την βλέπει.

Η κακοκεφιά είναι φυσιολογική σε τέτοιες περιπτώσεις γιατί ο ποδοσφαιριστής σταματά να κάνει το μόνο πράγμα που τον έκανε να αισθάνεται καλά: Να παίζει ποδόσφαιρο. Εναλλακτικά, ωστόσο, μέχρι να γίνει καλά μπορεί να ασχοληθεί με άλλα σπορ, ώστε να παραμένει δραστήριος. Είναι επίσης μια ευκαιρία να βελτιώσει άλλα πράγματα, όπως το πάνω μέρος στο σώμα του, την ευελιξία και την αντοχή του, ώστε όταν επιστρέψει να είναι καλύτερος αθλητής από πριν.

Όμως το πιο ψηλό εμπόδιο που καλείται να υπερπηδήσει σε όλη αυτή τη φάση είναι ο φόβος για το πώς θα επιστρέψει στους αγωνιστικούς χώρους. Όσο και να τον καθησυχάζουν οι γιατροί, εκείνον η αγωνία θα τον κατατρώγει: Θα είναι ο ίδιος που ήταν και πριν να τραυματιστεί;

Από το φόβο αυτό, που κόβει τα πόδια, μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να ξεφύγει ο αθλητής, λένε ορισμένοι ψυχολόγοι. Να πάψει να σκέφτεται αυτό που ήταν πριν και να οραματίζεται κάτι καινούργιο για το μετά. Λύνοντας τα δεσμά του παρελθόντος, θα διώξει και τον φόβο που τον παραλύει…

Όσο για τους πόνους που πάντα συντροφεύουν τον αθλητή κατά την επιστροφή του στους αγωνιστικούς χώρους ύστερα από ένα σοβαρό χειρουργείο, αυτοί δεν πρέπει πάντα να ανησυχούν. Οι πόνοι είναι ένας τρόπος προστασίας του οργανισμού. Προειδοποιούν για τον κίνδυνο που καραδοκεί, λένε στον αθλητή πόσο να ρεγουλάρει την προπόνησή του. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν χρειάζονται βιασύνες.