Toν φωνάζουνε... (Τ)Ζίνι!

Σαν να μην πέρασε μια μέρα, από τις 17 Σεπτεμβρίου - όταν τέθηκε νοκ άουτ, μετά την εμπειρία του στο ... πατατοχώραφο του «Σταύρος Μαυροθαλασσίτης», για τον αγώνα Κυπέλλου με το Αιγάλεω - εμφανίστηκε στο τερέν του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας, στον αγώνα με τον Άρη, ο Ζίνι.

Η απουσία των δύο μηνών (και κάτι) δεν φαινόταν στις κινήσεις του.

Δίχως δισταγμούς, ήταν «σε όλα μέσα», όπως αναφέρει και ο στίχος εκείνου του τραγουδιού, των «Βόρειων», στα 70’ς (γνωστό από τις ταινίες του κλασικού ελληνικού κινηματογράφου), «Με φωνάζουνε τζίνι»!

Και κάπως έτσι έμοιαζε, αφού έλυσε τα ...μάγια που, για 77 λεπτά, εμπόδιζαν τους, καταφανώς καλύτερους των Θεσσαλονικέων, «κιτρινόμαυρους» να κεφαλαιοποιήσουν την υπεροχή τους, πανηγυρίζοντας με την φανέλα του τραυματία Πιερό σε μια (αξιέπαινη) φάση γνήσιας ποδοσφαιρικής αλληλεγγύης κι ενσυναίσθησης!

Η επιστροφή του Αφρικανού - που δίνει στον Νίκολιτς τακτική ευελιξία, αφού μπορεί να τον χρησιμοποιήσει είτε ως ακραίο επιθετικό (απόντων των Ελίασον - Κουτέσα) είτε δεύτερο επιθετικό (απόντος του Πιερό) – ήταν το βασικό θετικό στοιχείο (το άλλο η λειτουργία του ρόμβου, στα χαφ, χάρη στην τρομερή εμφάνιση – μία ακόμη - του Μάνταλου), της χθεσινής επικράτησης, αλλά παρά τα... επικολυρικά, για τον 23χρονο, η διαιωνιζόμενη «δυσκοιλιότητα» στο γκολ αποτελεί τον υπ. αριθμόν 1 κίνδυνο για να εκτροχιαστεί η σεζόν του «δικεφάλου»!

Η ΑΕΚ είχε έως και 81% (αρχικά) κατοχή, έφτανε για ...πλάκα στην αντίπαλη περιοχή, αλλά εκεί οι ιδέες κι οι αποφάσεις σε τελική πάσα και εκτέλεση ήταν, είτε... τσαπατσούλικες, ή λανθασμένες, μ’ αποτέλεσμα στο πρώτο μέρος η καλύτερη ευκαιρία να είναι του αντιπάλου, παρά το...μονότερμα

Η «Ένωση» επιβίωσε χάρη στην συνεργασία των δύο καλύτερων παικτών της χθες, αλλά οι τρεις σερί νίκες με 1-0 (τέσσερις αν συνυπολογιστεί κι ο αγώνας Κυπέλλου στην Ηλιούπολη) και το γεγονός ότι δεν σκοράρει δεύτερο γκολ από τις 5 Οκτώβρη (στο 2-3 με την Κηφισιά) δεν είναι καμπανάκια, αλλά ...καμπαναριά!

Που υπενθυμίζουν, για τον... εθισμό στις αγχωτικές επικρατήσεις, ότι μια «στάμνα» πάει πολλές φορές στη «βρύση», αλλά κάποια στιγμή «σπάει»...