Φορτούνης: Μία επαγγελματική απόφαση, κόντρα στο συναίσθημα
Ο Κώστας Φορτούνης πήρε την απόφαση να συνεχίσει μακριά από τον Ολυμπιακό την καριέρα του. Η δύσκολη απόφαση, η οικογένεια του και τα χρόνια με την ερυθρόλευκη.
Εξελίχτηκε σε σίριαλ, αλλά δείχνει να τελειώνει με τρόπο που σίγουρα δεν ήθελε κανείς. Ο Κώστας Φορτούνης αποχαιρετά τον Ολυμπιακό μετά από δέκα χρόνια για να συνεχίσει στην Αραβία. Πολλά έχουν δει τα μάτια μας στις μεταγραφές, αλλά η κατάσταση δεν ανατρέπεται.
Αυτή τη στιγμή πολλοί θα βγουν και θα πουν πολλά για τον Φορτούνη. Ήδη γράφονται διάφορα στα social media ότι ως σημαία θα έπρεπε να υπογράψει σε πέντε λεπτά το συμβόλαιό του. Ο Φορτούνης μεγάλωσε στον Ολυμπιακό, τον αγαπάει και αυτό δεν αμφισβητείται ούτε από τον σύλλογο ό,τι και να λέει, ό,τι και να θέλει να περάσει επικοινωνιακά.
Είναι άλλο, όμως, το θέμα δουλειάς. Και ο Φορτούνης είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Ζει από αυτό. Αυτή είναι η δουλειά του που σε λίγα χρόνια δεν θα την κάνει κιόλας γιατί το σώμα του δεν θα τον ακούει. Το πιο εύκολο είναι να κατακρίνουμε πίσω από ένα πληκτρολόγιο, αλλά αν ζούσαμε από το ποδόσφαιρο ενδεχομένως θα αποφασίζαμε διαφορετικά.
Ο Φορτούνης σκέφτηκε ώριμα, σκέφτηκε την οικογένειά του και το μέλλον της. Θα παίξει για δύο χρόνια στην Αραβία και αν όλα πάνε καλά θα εισπράξει περισσότερα από 6 εκατ. ευρώ. Είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και πήρε την απόφασή του καθαρά επαγγελματικά και με οικονομικά κριτήρια. Το γεγονός ότι φτάσαμε μέχρι εδώ και το θέμα δεν τελείωσε στις 30 Μαΐου (επομένη του τελικού) δείχνει ότι ο παίκτης προβληματίστηκε και από την προσφορά του Ολυμπιακού.
Το ενδιαφέρον των Αράβων δεν προέκυψε χθες, υπήρχε, αλλά ο Φορτούνης δεν αποφάσιζε γιατί ο Ολυμπιακός είναι η ζωή του. Έχει οικογένεια και βάζει το καλό της πάνω απ’ όλα. Και πολύ καλά κάνει από τη στιγμή που κρίνει ότι το καλό της είναι μακριά από την Ελλάδα.
Το τι λέει ο καθένας μας τώρα είναι ψιλά γράμματα. Ο Φορτούνης μένει στην Ιστορία ως ο πρώτος Έλληνας που σήκωσε ευρωπαϊκό τρόπαιο με σύλλογο. Είναι ο ίδιος παίκτης που έχει πάθει δύο χιαστούς και το ξεπέρασε επιστρέφοντας δυνατός. Είναι ο ίδιος παίκτης που τα… άκουγε στις στραβές, που λοιδορήθηκε, που είδε τον Ονιεκούρου να του παίρνει το «7». Είναι αυτός που έδινε την εντύπωση ότι βαριόταν στην προπόνηση, που περπατούσε στο γήπεδο, αλλά είναι και αυτός που χάιδευε την μπάλα, της μιλούσε, τη μάγευε. Είναι ο παίκτης που σε σηκώνει από το κάθισμα για να βγάλεις το επιφώνημα, αυτός που θα κάνει μία ενέργεια και θα ξεκλειδώσει το ματς. Είναι και ένα πολύ καλό παιδί χαμηλών τόνων που το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ησυχάσει το κεφάλι του μακριά από την τρέλα της Super League.
