Το «ανταγωνιστικό» Ελληνικό πρωτάθλημα δεν αποτελεί εχέγγυο ευρωπαϊκής επιτυχίας...

«Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα» ήταν ένα από τα πλέον διαδεδομένα κι επιτυχημένα σλόγκαν του EOT, στο, πρόσφατο, παρελθόν.

Έκτοτε το σλόγκαν άλλαξε, αλλά σε ποδοσφαιρικό επίπεδο εμείς συνεχίζουμε να ζούμε με τους δικούς μας μύθους.

Για... ομαδάρες, με πακταράδες και μεταγραφάρες, που όλη η Ευρώπη ...τρέμει, όχι μόνο τις κολασμένες έδρες τους, αλλά και τη δυναμική τους...

Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε, αλλά δεν πανηγυρίζουμε μόνο εμείς για «εύκολες» κληρώσεις αλλά κι όσοι πέφτουν πάνω μας...

Μέχρι πριν λίγα χρόνια, λόγω της θέσης της χώρας στην κατάταξη της UEFA η διάψευση των μεγάλων προσδοκιών ερχόταν με τα... πρωτοβρόχια. που συνέπιπταν με τους πρώτους ευρωπαϊκούς αγώνες.

Με τα νέα φορμάτ όμως των διοργανώσεων της UEFA και την κατακρήμνιση της χώρας μας στο ράνκινγκ η ανώμαλη προσγείωση έρχεται όλο και νωρίτερα.

Κατακαλόκαιρο.

Όπως της Πέμπτης για τον βαθμό (αν)ετοιμότητας των Άρη και ΠΑΟΚ.

Οι «κίτρινοι» κόντρα στο... μεγαθήριο της Αραράτ προβλημάτισαν με την εικόνα τους, αλλά τουλάχιστον τους φτάνει ν’ αξιοποιήσουν την έδρα τους, κερδίζοντας, για να περάσουν στον 3^οπροκριματικό γύρο του Conference Leaague.

Το ίδιο καλείται να κάνει κι ο ΠΑΟΚ (που απειλείται για 2^ο διαδοχικό αποκλεισμό, σε ισάριθμες χρονιές, στον 2^ο προκριματικό γύρο, μετά τον περσινό από τη Λέφσκι Σόφιας...) αλλά σε πιο αφιλόξενο περιβάλλον.

Στο γήπεδο της Μπεϊτάρ Ιερουσαλήμ.

Φυσικά μπορούν αμφότεροι να κερδίσουν και να προκριθούν σε μια διοργάνωση που – μην το ξεχνάμε – έχει καταληκτικό σταθμό το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας.

Σε κάποια σοβαρή χώρα (όχι μόνο ποδοσφαιρικά, γενικότερα) ο στόχος αυτός θα είχε τεθεί (μεγαλόφωνα ή εν κρυπτώ...), αλλά όταν ακόμη δεν μπορούμε να διαχειριστούμε ευρωπαϊκά καλοκαιρινά ματς (σ’ αντίθεση με τους Κύπριους για παράδειγμα που έκαναν 4 στις 4 νίκες...) και να μαζέψουμε βαθμούς (για τη συλλογική συγκομιδή και της χώρας) το να ζητάμε από εκπροσώπους μας να στοχεύουν έστω έναν ευρωπαϊκό τελικό (ακόμη και της τρίτης ιεραρχικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης) μοιάζει, αν όχι αστείο, με παραμύθι που ούτε μικρά παιδιά δεν πείθει...

Εξάλλου η αποκαρδιωτική εικόνα αυτή ξεθωριάζει έναν ακόμη μύθο, που διακινήθηκε διαχρονικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο – για λόγους που είχαν να κάνουν με μικροπολιτική και συμφέροντα- ότι οι διακρίσεις εκτός συνόρων έρχονται μέσα από ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.

Σαν το περσινό.

Μπορεί να ισχύει για άλλες χώρες, αλλά για την Ελλάδα όχι.

Όταν π.χ. ο Oλυμπιακός έκανε την πορεία που τον έφερε για μερικά λεπτά και μια ριπή... ανέμου από την 4αδα του Τσάμπιονς Λιγκ, το 1999. δεν είχε αντίπαλο εντός συνόρων (νταμπλ και στον τελικό κυπέλλου νικητής με 10 παίκτες ενάμιση ημίχρονο), ενώ κι ο Παναθηναϊκός όταν έφτασε τελευταία φορά στα ημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης (1996) προερχόταν από νταμπλ κατακτώντας το πρωτάθλημα με 17 πόντους από το δεύτερο.

Είναι κάτι που επίσης δεν έχει ισχύ και στα υπόλοιπο ομαδικά αθλήματα στη χώρα μας.

Ο μπασκετικός Ολυμπιακός διεκδικήσε δύο ευρωπαϊκές κούπες κι η δεύτερη ομάδα της χώρας στα 17 μεταξύ τους ματς του πήρε μόνο ένα...

Ο Παναθηναϊκός πήρε τα περισσότερα ευρωπαϊκά του ελλείψει εσωτερικού ανταγωνισμού.

Μην πούμε για το πόλο όπου ο Oλυμπιακός με τις ευρωπαϊκές κούπες γίνεται πρώτη είδηση στα (πολιτικά) δελτία αν χάσει ένα ματς στην σεζόν...

Eν κατακλείδι, οι ευρωπαϊκές επιτυχίες δεν απαιτούν ανταγωνιστικά πρωταθλήματα (συνήθως συνόλων που βράζουν στο ίδιο ...άνοστο ποδοσφαιρικά ζουμί λόγω χαμηλού επιπέδου) αλλά ομάδες με σύγχρονη ποδοσφαιρική αντίληψη, έγκαιρο προγραμματισμό που δεν θα βιάζουν τη λογική, με κινήσεις που παραπέμπουν σε ...σούπερ μάρκετ!