Ολυμπιακός και… Moneyball

Όπως είναι γνωστό, ο Ολυμπιακός έχει ήδη στρέψει το βλέμμα του στην επόμενη ημέρα με την αναζήτηση προπονητή και τεχνικού διευθυντή να κορυφώνεται.

Εκείνο που θα πρέπει να φροντίσει πρωτίστως όμως ο απερχόμενος πρωταθλητής Ελλάδος δεν είναι το ποιος θα κάθεται στην άκρη του πάγκου του, αλλά το επιτελείο που θα βρίσκεται ανάμεσα σε εκείνον και την διοίκηση και θα αναλάβει να «τρέξει» την ομάδα.

Έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο πως η αγωνιστική πτώση των «Πειραιωτών» έχει συμβαδίσει με την αποχώρηση στελεχών-«κλειδιά» τα οποία δρομολογούσαν τις εξελίξεις στην πλατεία Αλεξάνδρας. Η Λίνα Σουλούκου πλέον βρίσκεται στην Ρόμα και ο Φρανσουά Μοντεστό στην Μόντσα με τον Ολυμπιακό να μην τους αναπληρώνει ποτέ επάξια.

Δεν είναι τυχαίο ότι με τους δύο παραπάνω στα ηνία ο Ολυμπιακός έφτιαξε μια από τις καλύτερες ομάδες της ιστορίας του, η οποία πρωταγωνίστησε τόσο στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα ενώ διέλυσε και κάθε ανταγωνισμό εντός των συνόρων, ακόμη κι αν είχε απέναντί της την… «εξυγίανση».

Στα σύγχρονα κλαμπ, δεν υπάρχει το μοντέλο του προπονητή-παντογνώστη που περνούν όλα από τα χέρια του, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τις διοικήσεις. Το μοντέρνο ποδόσφαιρο επιτάσσει την παρουσία πολυπληθών ομάδων από τεχνοκράτες που γνωρίζει ο καθένας άριστα τον τομέα του και συνεργάζονται αρμονικά για την λήψη των αποφάσεων.

Πάρτε για παράδειγμα τα όσα έχει πει ο Γιούργκεν Κλοπ για το πώς δουλεύει η Λίβερπουλ: «Όταν μπαίνω στην αίθουσα συνεδριάσεων, είμαι ο πιο χαζός μέσα στο δωμάτιο, αυτό είναι το κλειδί. Ακούω τον επικεφαλής της ανάλυσης ποδοσφαιριστών, τον επικεφαλής του σκάουτινγκ κ.ο.κ. και λαμβάνουμε τις αποφάσεις». Φανταστείτε δε ότι το καλοκαίρι του 2017 ο Γερμανός τεχνικός ήθελε τον Γιούλιαν Μπραντ για την επίθεση. Όμως οι επικεφαλής των «αριθμών» του εξήγησαν ότι η σωστή επιλογή ήταν ο Μοχάμεντ Σαλάχ. Ο Κλοπ έκανε πίσω, άκουσε τους ειδικούς και τα αποτελέσματα είναι… γνωστά.

Αντίθετα ο προκάτοχός του, Μπρένταν Ρότζερς ήταν της νοοτροπίας «εγώ είμαι ο τεχνικός διευθυντής» και είχε κόντρα με τους ανωτέρους του καθώς εκείνος ήθελε τον… Κριστιάν Μπεντέκε και όχι τον Ρομπέρτο Φιρμίνο. Επίσης η πορεία δικαίωσε τους ειδικούς και όχι τον Βρετανό τεχνικό.

Το παράδειγμα της Λίβερπουλ όμως δεν είναι μοναδικό, αφού ο σερ Άλεξ Φέργκιουνσον είχε δηλώσει πως ένα από τα συστατικά της επιτυχίας των «κόκκινων διαβόλων» ήταν πως ενώ όταν είχε αναλάβει την ομάδα περνούσαν όλα από το χέρι του, όταν έφυγε υπήρχαν εκατοντάδες άτομα που εργάζονταν για τον σύλλογο.

Πίσω στα… δικά μας, ο Ολυμπιακός μέχρι πέρσι ήταν μαζί με τον ΠΑΟΚ οι μοναδικές ομάδες στην Ελλάδα που είχαν τμήμα analytics. Το ζήτημα είναι το πόσο το εμπιστεύονται οι διοικήσεις. Μάλιστα, οι «ερυθρόλευκοι» έχουν κάνει κινήσεις με γνώμονα τους αριθμούς. Μια τέτοια ήταν η απόκτηση του Ντορόν Λάιντνερ ή το έντονο ενδιαφέρον για τον Γιαν Κόουτο.

Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς πως στον Ολυμπιακό θα πρέπει πρωτίστως να μεριμνήσουν για την στελέχωση μιας ικανής ομάδας «κάτω» από την διοίκηση, η οποία θα «τρέχει» με ποδοσφαιρικούς όρους την ομάδα, και η οποία θα επιλέξει και τον επόμενο προπονητή της. Το να επιλεγεί πρώτα ο προπονητής και μετά ο τεχνικός διευθυντής δεν συνάδει με την ποδοσφαιρική λογική.

Για να χτίσει λοιπόν την επόμενη «δυναστεία» του ο Ολυμπιακός, θα πρέπει να επιστρέψει στο μοντέλο με το οποίο είχε πετύχει όχι μόνο αυτός, αλλά και όλες οι μεγάλες ομάδες της Γηραιάς Ηπείρου.

ΥΓ. Η διοίκηση του Ολυμπιακού πράγματι νοιάζεται για την ομάδα και το έχει αποδείξει. Πολλά λάθη της δε, έχουν προκύψει από τον υπερβάλλοντα ζήλο της να δει την ομάδα να πετυχαίνει.