Καμιά ανανέωση δεν άρχισε από μόνη της

Την ανανέωση πάντα οι διαμορφωθείσες συνθήκες την υπαγόρευαν και την επέβαλαν κόντρα στις αρχές και τις αξίες που ίσχυαν κάθε φορά, στα συστήματα και τις εξουσίες που κυριαρχούσαν, με δυο λόγια ενάντια στο κατεστημένο της εποχής.

Δεν γινόταν αλλιώς, έπρεπε να γίνει με όποια θυσία γιατί ήταν η μόνη διέξοδος. Αντιδράσεις, φυσικά, πάντα υπήρχαν και πάντοτε θα υπάρχουν όποτε το νέο, το καινούργιο, το μοντέρνο απειλεί να αντικαταστήσει το παλιό, το φθαρμένο, το ξεπερασμένο. Όμως, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι «ανάγκα και οι θεοί πείθονται» (Στην ανάγκη ακόμα και οι θεοί υποχωρούν).

Ο Ματ Μπάσμπι, που τότε ακόμη δεν ήταν Σερ, αναγκάσθηκε να προχωρήσει στην περίφημη ανανέωση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ την δεκαετία του 50, από την οποία γεννήθηκαν (και αργότερα πέθαναν στο αεροπορικό δυστύχημα του Μονάχου) τα «Μωρά του Μπάσμπι», οι περίφημοι «μπέμπηδες» όπως έμειναν στην ιστορία του ποδοσφαίρου, οι οποίοι κατέκτησαν τα πρωταθλήματα 1955–56 και 1956–57, έχοντας μέσο όρο ηλικίας τα 21 χρόνια.

Στα χνάρια του θέλησε να βαδίσει ο Γιουγκοσλάβος Τζίνα Σιμονόφσκι, όταν το καλοκαίρι του 1960, ανέλαβε τον Ολυμπιακό. Αμέσως προώθησε στην πρώτη ομάδα ποδοσφαιριστές από την ομάδα των Νέων που εκείνη την εποχή διέθετε πολλά ταλέντα (Τζανετουλάκος, Κτενάς, Πλέσσας, Καλκιτανίδης, Μίλησης, Μπαρμπαλιάς κα) με σκοπό να δημιουργήσει τους δικούς του «μπέμπηδες» αλλά η προσπάθειά του έμεινε στη μέση καθώς, υπό την πίεση των αποτελεσμάτων, έφυγε νύχτα, τον Δεκέμβριο του ΄61.

Αναγκαστική ήταν και η ανανέωση που έκανε -αυτός με επιτυχία- ο Στέφαν Μπόμπεκ το 1966 στον Παναθηναϊκό. Είχε προκύψει από τη διαμάχη ποδοσφαιριστών και διοίκησης και την τιμωρία πρωτοκλασάτων παικτών (Λουκανίδη, Παπουλίδη, κ.λπ.). Ο Παναθηναϊκός διακύβευε την πρωτοκαθεδρία στο ελληνικό πρωτάθλημα αλλά ο πρωτοπόρος Γιουγκοσλάβος τεχνικός ήταν αποφασισμένος. «Ας χάσουμε τον τίτλο, αρκεί να χτιστεί εκ νέου μια καινούργια ομάδα» είπε και έφερε στο προσκήνιο μια φουρνιά νέων ποδοσφαιριστών όπως οι Γραμμός, Καλαϊντζίδης, Τομαράς, Μητρόπουλος, Αθανασόπουλος και άλλοι…

Όλα αυτά τα φέρνω στο μυαλό βλέποντας τον Παναθηναϊκό του Γιώργου Δώνη να πορεύεται με τους δικούς του μπέμπηδες στο φετινό πρωτάθλημα της SuperLeague, έχοντας σταθεί στην αφετηρία πολύ πίσω από τις άλλες ομάδες, εξαιτίας της διοίκησής του που φόρτωσε στις αδύνατες πλάτες των μικρών ένα μεγάλο βάρος, κοτζάμ ποινή αφαίρεσης 6 βαθμών, και τους έστειλε ζαλωμένους σαν γομάρια στην ανηφοριά.

Εντούτοις, δίχως την τιμωρία από τις διοργανώτριες αρχές, δεν θα γινόταν ποτέ αυτή η ανανέωση. Και τότε δεν θα μπορούσαν οι νέοι ποδοσφαιριστές να κυνηγήσουν το όνειρό τους, δεν θα μαθαίναμε ποτέ για το τάδε και τον δείνα, που μιλάμε όλοι σήμερα και το ελληνικό ποδόσφαιρο, που αιμορραγεί τα τελευταία χρόνια, δεν θα έβρισκε δότες να το τροφοδοτήσουν με νέο αίμα…