Η συνείδηση που αφυπνίζεται κάθε Μουντιάλ

Για τέσσερα χρόνια η συνείδηση πολλών κουρνιάζει ήσυχη. Πέφτει θαρρείς σε χειμέρια νάρκη και δεν βλέπει, ούτε ακούει τίποτα από όσα συμβαίνουν γύρω μας. Όμως, πάντα τις παραμονές διοργάνωσης του Μουντιάλ αφυπνίζεται, «επαναστατεί» κι ωρύεται.

Ξαφνικά, την πιάνει ο πόνος για τα παιδιά που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης στις φάμπρικες, στους δρόμους, στα καταγώγια και σπεύδει να κηρύξει 30ήμερο- όσο διαρκούν και οι αγώνες-πόλεμο εναντίον όλων εκείνων οι οποίοι, μέσω του ποδοσφαίρου, εμπορεύονται την ανθρώπινη ελπίδα.

Mαζί με τα αφιερώματα στους θεούς της μπάλας είθισται, λίγες μέρες πριν από την έναρξη κάθε διοργάνωσης, τα Μέσα να παρουσιάζουν κι ένα θέμα από τα εργοστάσια της Κίνας ή του Πακιστάν, όπου παιδιά κατασκευάζουν τις επίσημες μπάλες του Μουντιάλ ή άλλα αθλητικά προϊόντα, τα οποία σε λίγο θα κατακλύσουν τις αγορές όλου του κόσμου.

Ρουφώντας τον καφέ του, το διαβάζει το πρωί στο τάμπλετ και ο επί τέσσερα χρόνια εφησυχασμένος Έλληνας και φρίττει. Και δώστου αρχίζει τους αφορισμούς για τη «γιορτή της μπάλας», που το ήξερε αυτός, πως ποτέ δεν ήταν κάτι άλλο από «ένα πανηγύρι των πολυεθνικών». Διαβάζει και οργίζεται. Οργίζεται και πυροβολεί: Τις κυβερνήσεις, την κοινωνία, το ποδόσφαιρο. Λες κι αν δεν υπήρχε το Μουντιάλ, οι χώρες με τα εργοστάσια και τα φτηνά –παιδικά εν πολλοίς-εργατικά χέρια θα ήταν επίγειοι παράδεισοι.

Αχ, τα είπε και ξέσπασε… Με το σερφάρισμα, όμως, πέρασε η ώρα και πρέπει να φύγει για τη δουλειά. Βιαστικός μπαίνει στο αμάξι του και ξεκινά. Στη δεύτερη διασταύρωση τον πιάνει κόκκινο. Εκνευρίζεται. Όχι για την μικρή αναμονή. Αυτή δεν τον πειράζει. Το παιδί του φαναριού σκέφτεται, που νάτο τρέχει κιόλας, όπως κάθε πρωί, για να του καθαρίσει το παρμπρίζ και να του χαλάσει, μια τόσο ωραία μέρα, τη χαρούμενη διάθεση…