Ο άνθρωπος που έκανε πίσω για να βγει μπροστά ο νεαρός και άσημος Καζαντζίδης

1952, χρονιά-μεταίχμιο για το πέρασμα από το ρεμπέτικο στο λαϊκό τραγούδι. Μια κοσμογονική φωνή θα δώσει τα διαπιστευτήρια της στο ευρύ κοινό με τη δημιουργία ενός αυθεντικού ρεμπέτη, του Γιάννη Παπαϊωάννου. Ο συνθέτης της θρυλικής «Φαληριώτισσας» διέκρινε στη συμπαγή και ζυγισμένη ενός άγνωστου τότε νεαρού, ονόματι Στυλιανού Καζαντζίδη, τον πρωτοτραγουδιστή του αναδυόμενου λαϊκού τραγουδιού. Είχε στα χέρια του ένα τραγούδι που μύριζε επιτυχία με τον τίτλο «Δεν θέλω το κακό σου». Είχε συμφωνήσει με έναν καλλιτέχνη που εκείνη την εποχή άρεσε στον κόσμο, τον Δημήτρη Ρουμελιώτη. Η εταιρία ήταν σύμφωνη, αλλά ενώ ετοιμάζονταν να μπουν στο στούντιο για ηχογράφηση, «χάλασε ο γάμος».

Ο Στέλιος Χρυσίνης είχε βάλει στον Παπαϊωάννου το μικρόβιο της φωνής του Καζαντζίδη και ο διορατικός Μπάρμπα-Γιάννης έβλεπε καθαρά το θηρίο που γεννιόταν εκείνη τη στιγμή. Άρχισαν οι πιέσεις και τα παρακάλια προς τον Ρουμελιώτη, ο οποίος με τα πολλά υποχώρησε, αφού έπεσαν πάνω του Παπαϊωάννου, Καλφόπουλος και Χρυσίνης. Έπρεπε ωστόσο να συμφωνήσει και η εταιρία, και συγκεκριμένα ο παραγωγός Νίκανδρος Μηλιόπουλος που είχε πάρει εξαρχής στραβά τον Καζαντζίδη και θεωρούσε ότι δικαιώθηκε από την πρώτη αποτυχία σε ένα τραγούδι του Καλδάρα.

^{Ο Δημήτρης Ρουμελιώτης πρώτος δεξιά, δίπλα στον Γιώργο Ζαμπέτα}

Ο Παπαϊωάννου όμως πάτησε πόδι και τότε περνούσε πολύ ο λόγος του. Ο Μηλιόπουλος υποχώρησε, είπε το τραγούδι ο Καζαντζίδης και από εκεί ξεκίνησε η καριέρα του μεγαλύτερου και δημοφιλέστερου λαϊκού τραγουδιστή. Ωστόσο μέτρησε και η κίνηση του Ρουμελιώτη να κάνει πίσω. Ρουμελιώτης και Καζαντζίδης συνεργάστηκαν έκτοτε μόνο σε δύο τραγούδια δισκογραφικά ενώ συνυπήρξαν στο ιστορικό πάλκο του «Κουλουριώτη» το 1959. Για την Ιστορία τον καιρό της ηχογράφησης ο Στέλιος, είκοσι ενός χρονών, ήταν ακόμα φαντάρος ενώ ο Παπαϊωάννου ήταν τριάντα εννιά.

(Αφορμή για το άρθρο ήταν ανάρτηση του διαχειριστή της σελίδας ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!!! Christos Bourneliss)