Ο τελικός των «στρατών»

Καμία απολύτως έκπληξη δεν μου προκάλεσαν όσα είδα και έζησα στον τελικό του Κυπέλλου. Εννοώ αυτά που συνέβησαν εκτός αγωνιστικού. Ήταν απολύτως φυσιολογικά στα μάτια μου.

Αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά το πόσο εξαρτημένες είναι οι διοικήσεις των ομάδων από τους οργανωμένους οπαδούς τους ή, αν το γράψουμε διαφορετικά, πόσο πολύ νιώθουν οι διοικούντες των ΠΑΕ ότι έχουν την ανάγκη-προστασία των συγκεκριμένων.

Ήταν ξεκάθαρο πως διοργανώθηκε ένας τελικός για τους «στρατούς» και όχι για τους φιλάθλους. Οι τελευταίοι αποκλείστηκαν. Έμειναν εκτός. Τιμωρήθηκαν. Οι άλλοι, που θα ψάχνονταν για επεισόδια, ήταν εκεί. Παρόντες. Το είδαν το ματσάκι. Δεν το στερήθηκαν. Φώναξαν, έβρισαν, έφτυσαν (δημοσιογράφους), πέταξαν μπουκάλια (σε παλαίμαχο), έριξαν και κάποιες ψιλές και οι μισοί εξ αυτών πανηγύρισαν στο τέλος ως νικητές.

Με λίγα λόγια εκτονώθηκαν οι άνθρωποι, κανένας περιορισμός, κανένας αποκλεισμός τους. Κάποιοι είπαν πως πρόκειται για «ντροπή». Και λίγα είπαν. Άλλες λέξεις ταιριάζουν περισσότερο, αλλά δεν γράφονται.

Το χειρότερο ήταν πως οι «στρατοί» είχαν μπει και με προσκλήσεις της ΕΠΟ. Η αποτυχία της διοργανώτριας σε όλη της το μεγαλείο. Πήρε τις προσκλήσεις, τις έδωσε στις ομάδες κι εκείνες τις έδωσαν στον «στρατό». Τι κοροϊδία…

Από την άλλη, βέβαια, μπροστά στον τελικό του Βόλου και τον περσινό του ΟΑΚΑ, μιλάμε για… πρόοδο. Κι έτσι είναι. Μια χαρά τελικός ήταν ο φετινός. Λίγες ψιλές στα επίσημα και μπινελίκια. Από τα μαχαιρώματα και τις μολότοφ πρόπερσι και πέρσι, πρόοδο το λες…

Μην είμαστε και αχάριστοι. Δεν αλλάζουν τα πράγματα από τη μια μέρα στην άλλη. Σιγά – σιγά. Σε καμιά 20αριά χρόνια μπορεί να έχουμε και κανονικό τελικό στην Ελλάδα.