Δώστε - οριστικό - τέλος στο σίριαλ του τελικού!

Άντε, πάλι τα ίδια...

To κακοπαιγμένο, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, έργο με το «πότε» και – κυρίως – το «ΠΟΥ» θα διεξαχθεί ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας συνεχίζει να... προβάλλεται παρότι όχι μόνο έχει κουράσει το φιλοθεάμον κοινό αλλά έχουν απηυδήσει όλοι με δαύτο...

Και καλά, από τις «μεγάλες» (κατ’ όνομα και μόνο...) ομάδες της χώρας κάθε ελπίδα ότι μπορούν να στοχεύουν σε τίποτα περισσότερο από το στενό συμφέρον τους (όπως εκείνες τέλος πάντων το ορίζουν και το εννοούν...) έχει εξαφανιστεί από το μυαλό των εχεφρόνων φιλάθλων, η ΕΠΟ εδώ και δεκαετίες αποτελεί «τρόπαιο» του εκάστοτε ισχυρού στα αθλητικά πράγματα του τόπου (συνεπώς μέρος του προβλήματος) δεν μπορεί η συντεταγμένη (ποια;) Πολιτεία να βάλει ένα τέλος σ’ αυτό το... καρακατσουλιό;

Και πριν οιοσδήποτε μιλήσει για αυτοδιοίκητο του Ελληνικού ποδοσφαίρου να θυμίσουμε ότι αυτό το ματς -το μόνο κάθε χρονιά που συνυπάρχουν υποστηρικτές και των δύο εξ ορισμού (κι όχι με συμφωνίες μεταξύ των ομάδων, όπως είναι η πρακτική της Super League) – έχει κοινωνικές προεκτάσεις, αφού για την ασφαλή (λέμε τώρα...) διεξαγωγή του κινητοποιούνται αστυνομικές δυνάμεις κι αν τα μέτρα δεν ευοδωθούν συμπολίτες μας νιώθουν στο ...πετσί (και το πορτοφόλι τους) τις επιπτώσεις των μετακίνησεων των «στρατών» χουλιγκάνων, που συνεχίζουν να εκτρέφουν οι ΠΑΕ.

Την ίδια στιγμή που σε κάθε άλλη προηγμένη (όχι μόνο ποδοσφαιρικά, αλλά αυτά είναι αλληλένδετα... ) τέτοια ζητήματα είναι λυμένα, δεκαετίες τώρα, εμείς συνεχίζουμε με πρακτικές 1970 για να μην κακοκαρδιστούν... ψηφοφόροι της Θεσσαλονίκης να... μοιράζουμε την Ελλάδα στην μέση για να γίνει ο τελικός στο Πανθεσσαλικό -όπου έχει αποδειχθεί όχι μόνο το 2017 (με τα ...επικά επεσόδια στον τελικό ΑΕΚ-ΠΑΟΚ) ότι είναι ακατάλληλο άλλα και τις προάλλες στο Νίκη Βόλου-ΑΕΛ- για να μην κατέβουν να παίξουν, αυτό που αποκαλούν ακόμη, ξεδιάντροπα, οι διοργανωτές του «εγχώρια γιορτή του ποδοσφαίρου» στο μεγαλύτερο γήπεδο της χώρας...

Σκεφτείτε δηλαδή, για παράδειγμα, στην Αγγλία τις ομάδες του Μάντσεστερ και του Λίβερπουλ να θέτουν βέτο για να μην παιχθεί ο τελικός στο Γουέμπλεϊ, γιατί είναι μερικά χιλιόμετρα από τις έδρες των Άρσεναλ, Τότεναμ ή Τσέλσι που ενδέχεται να είναι φιναλίστ.

Ή τις ομάδες του Μιλάνου και τη Γιουβέντους να μην κατεβαίνουν στο «Ολίμπικο» αν αντίπαλος τους είναι μια εκ των Ρόμα και Λάτσιο, που χρησιμοποιούν το ρωμαϊκό στάδιο.

Μέχρι κι οι Ισπανοί που μας έμοιαζαν, κατά τι, στο «σίριαλ» των τελικών το τελείωσαν εγκαθιστώντας τους, ανεξαρτήτως φιναλίστ, στο «ουδέτερο» στάδιο της Σεβίλλης (Kαρτούχα) την τελευταία 5ετία.

Μόνο εδώ συνεχίζεται το ...ανέκδοτο.

Μάλιστα κάποιοι επαναφέρουν τη λύση των δύο τελικών. Oι θιασώτες τους Ιταλοί τους παράτησαν το 2007, αλλά κάποιοι ονειρεύονται... νεκρανάσταση ενός μορφώματος που δοκιμάσαμε κι απέτυχε τη δεκαετία του ’90 (1991 και 1992).

Κατανοητό και θεμιτό να θέλει το κανάλι που έχει τα δικαιώματα του έναν επιπλέον αγώνα (πιθανότατα μεταξύ μεγάλων αντιπάλων) αλλά θ’ αλλάξει τίποτα στις συνθήκες διεξαγωγής του;

Για να το κάνουμε λιανά: θα μπορέσει να γίνει η απονομή αν το πάρει ο φιλοξενούμενος; Και θ’ ακουστεί ο ύμνος του από τη μεγαφωνία του γηπέδου του έτερου φιναλίστ;

Αφού η απάντηση είναι... γνωστή κι ο τελικός είναι ΕΝΑΣ πρέπει να γίνεται στο μεγαλύτερο γήπεδο της χώρας (όπου είναι αυτό...) κι όλοι ν’ αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους για την ομαλή διεξαγωγή του.

Zητάμε πολλά, ε;