Την Ευρώπη δεν την παρατάς ακόμα και αποκλεισμένος

Ο Ολυμπιακός των μεγάλων λαθών προπονητή και παικτών δεν ήταν για να χάσει από την Καραμπάγκ. Πολύ περισσότερο, δεν ήταν για να χάσει 0-3 και να προσθέσει ακόμη ένα βαρύτατο αρνητικό αποτέλεσμα στην ευρωπαϊκή παρουσία του εδώ και ένα χρόνο σχεδόν, με τελευταίες νίκες εκείνες επί της Φενερμπαχτσέ και με προκρίσεις στα πέναλτι το περασμένο καλοκαίρι.

Αν οι ευθύνες της ήττας δεν επιμεριστούν και στραφούν μόνο στον Μίτσελ με τα ρίσκα του, στον Σισέ με τις γκάφες του, στον τάδε ή στον δείνα, τότε δεν θα βρεθεί άκρη. Είναι ολοφάνερο ότι η ομάδα έχει χάσει τη δύναμη που παραδοσιακά έπαιρνε από την έδρα της στα διεθνή παιχνίδια της, κάτι που συνέβη με τον Μαρτίνς, με τον Κορμπεράν και συνεχίζεται με τον Μίτσελ. Τα περί κακού προγραμματισμού και σχεδιασμού, οι κινήσεις που άργησαν ή μπερδεύτηκαν, το ρόστερ που άνοιξε και τώρα ψάχνει ξεσκαρτάρισμα έχουν υπεραναλυθεί. Η προετοιμασία, οι αλλαγές σε πρόσωπα, τα διαφορετικά συστήματα, το μπλέξιμο του rotation και όλα αυτά, επίσης έχουν ξεψαχνιστεί στην κριτική. Ο καθένας έχει άποψη κι ο Κλιντ Ίστγουντ το έχει πει ξεκάθαρα.

Από κει και πέρα, ένα πράγμα είναι αδιαπραγμάτευτο. Όταν μια ελληνική ομάδα παίζει σε ομίλους Ευρώπης, δεν μπορεί καν να σκέφτεται να το... παρατήσει. Επειδή δεν έχει πάρει βαθμό σε τρεις αγώνες κι ενώ μένουν άλλοι τρεις. Κι ενώ περνάει και ο τρίτος. Κι ενώ δεν έχουμε και πολλές ελληνικές ομάδες σε ομίλους Ευρώπης.

Ας αφήσουμε τα σενάρια της αριθμητικής και το τι μπορεί να συμβεί ή να μη συμβεί. Ο Ολυμπιακός έχει την υποχρέωση να κοιτάξει όσο πιο σοβαρά μπορεί το παιχνίδι στο Μπακού, αυτό στην Γερμανία και το τελευταίο με τη Ναντ. Κι ας έχει μαθηματικές ή μη μαθηματικές πιθανότητες. Ας μην έχει και καμία. Ακόμη και από θέμα εγωισμού, ως ομάδα και ως άτομα. Ναι, δεν έχει περιθώριο να χάσει άλλους βαθμούς στο πρωτάθλημα γιατί έχει μείνει πίσω. Όμως δεν έχει περιθώριο να χάσει κι άλλους αγώνες στο Europa League, όχι απλώς επειδή είναι πια πολύ κοντά στον αποκλεισμό. Πρώτον, διότι δεν έχει ακόμα αποκλειστεί και δεύτερον διότι θα πρέπει να απαντήσει κάποια στιγμή στην αδυναμία που δείχνει από καιρό να κάνει αποτελέσματα εκτός συνόρων. Αυτοκριτική και απογοήτευση δικαιούται να κάνει και να έχει. Να δέχεται κριτική από τους... άλλους και ειρωνείες και τα συναφή για τη διεθνή πορεία του, δεν αξίζει ούτε ειρωνικά να το βλέπει. Όταν ο ίδιος θα έχει αποκλειστεί από τα προκριματικά και άλλοι θα παίζουν (κι ας χάνουν) στους ομίλους, τότε ναι. Έχει πολλά προβλήματα ο Ολυμπιακός για να ασχολείται με τέτοια. Κι αυτό που πρέπει να κάνει είναι να λύσει τα προβλήματά του, δίχως να παρατά τίποτα.

Ο Μίτσελ αποδείχτηκε ότι έκανε λάθος με τις αλλαγές στο 60', όπως θα μπορούσε να είχε αποδειχτεί ότι έκανε λάθος που έβαλε τον Εμβιλά στόπερ. Και πάει λέγοντας. Λάθος του Σισέ στο δεύτερο γκολ, λάθος η άμεση αλλαγή του, λάθος η οργή εναντίον του, λάθος η κίνηση πάνω στα νεύρα του. Λάθος, πλέον, ίσως και η παραμονή του. Ή το ότι δεν είχε παραχωρηθεί νωρίτερα. Μόνο ο Κλιντ Ίστγουντ δεν είχε κάνει λάθος.

Το πιο μεγάλο λάθος τώρα για τον Ολυμπιακό θα είναι να διαχωρίσει αγώνες και διοργανώσεις, όπως και να μη βγάλει αντίδραση μετά από μία ακόμη σκληρή νύχτα. Αντίδραση με νόημα και με ψυχραιμία. Στην Ευρώπη ακόμα περισσότερο. Κι ας θεωρείται σίγουρα αποκλεισμένος (κυρίως από τους αποκλεισμένους), παρόλο που είναι τρεις βαθμούς πίσω από την...πρόκριση. Ας πάει κανείς να το πει στον Μαρσέλο και στον Βαλμπουενά...