Έχει άλλα θέματα το ποδόσφαιρο, όχι μια ήττα από την Ισπανία

Η Εθνική έκανε ό,τι μπορούσε απέναντι στην Ισπανία και η ήττα της ήταν αποτέλεσμα της ποιοτικής ανωτερότητας του αντίπαλου, αλλά και κάποιων λεπτομερειών. Όπως ότι δέχθηκε πάλι γκολ από πέναλτι που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, ενώ λίγο νωρίτερα ο Γιώργος Μασούρας είχε αξιοποιήσει τις ωραίες προσπάθειες των Παυλίδη και Ανδρούτσου, είχε σκοράρει όπως κάνει με συνέπεια και στον Ολυμπιακό, αλλά ήταν για λίγο οφσάιντ.

Όχι πως και πάλι η Ισπανία θα δυσκολευόταν να βρει τρόπο να επιβληθεί. Ακόμη κι αν έμενε πίσω στο σκορ ή έστω κι αν όντως υπήρχε επιθετικό φάουλ σε βάρος του Γούτα στη φάση του πέναλτι. Μικρή σημασία έχουν όλα αυτά. Η Εθνική είχε βάλει από νωρίς υψηλούς στόχους για κάτι που ήταν πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Να πήγαινε στο Μουντιάλ αντί της Ισπανίας είναι παράλογο και ως στόχος. Να πήγαινε στα μπαράζ αντί της Σουηδίας θα μπορούσε, ναι. Αλλά έτσι όπως είναι η διαδικασία, με δεκατρείς ομάδες από την Ευρώπη να προκρίνονται συνολικά για το Κατάρ, όλο αυτό το πρότζεκτ έμοιαζε από την αρχή για τα μάτια του κόσμου.

Ο κόσμος έχει μάτια και βλέπει. Και μυαλό και καταλαβαίνει. Το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι ότι έχασε από την Ισπανία ή ότι δεν θα πάει στο Μουντιάλ. Ούτε ο Φαν'τ Σιπ είναι το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου, μείνει δε μείνει. Που όλα δείχνουν ότι θα μείνει.

Τα ζητήματα είναι άλλα και είναι πολύ πιο σοβαρά. Η παραίτηση του δικαστή που δέχτηκε εκφοβισμό με τις καταστροφές στο αυτοκίνητό του, θα έπρεπε να είχε ήδη οδηγήσει σε μαζικές παραιτήσεις. Ανακοινώσεις αποτροπιασμού, παρεμβάσεις υπευθύνων με στόμφο, ενέργειες και μελέτες από το εξωτερικό. Από τέτοια έχουμε χορτάσει. Κι όλο λέμε δεν πάει παρακάτω. Να, όμως, που το βαρέλι δεν έχει πάτο. Δυστυχώς, ο τελευταίος που παραιτήθηκε ήταν ο Θόδωρος Ζαγοράκης. Όταν κατάλαβε που έμπλεξε.

Εκεί χάθηκε ίσως η τελευταία ελπίδα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Όχι επειδή έχασε η Εθνική από την Ισπανία και δεν πήγε στο Μουντιάλ. Το Μουντιάλ μας μάρανε...