Κοιτάζονται στα μάτια οι διεθνείς, ας κοιταχτούν και άλλοι...
Όσο αστείες ήταν οι κατάρες για την αποτυχία στο Κόσοβο, τόσο γελοίες είναι και οι θριαμβολογίες για τη νίκη της Εθνικής επί της Σουηδίας. Ο δρόμος είναι μακρύς, όχι για το Κατάρ. Γενικώς. Η παραίτηση Ζαγοράκη ήταν μια ήττα που δεν μετριέται σε βαθμούς ή προκρίσεις...
Οι πιο συγκρατημένοι ήταν ως συνήθως οι πρωταγωνιστές. Οι παίκτες της Εθνικής ομάδας. Όχι στο γήπεδο. Εκεί ήταν γεμάτοι αντίδραση και ορμή. Ό,τι δεν είχαν στο Κόσοβο, αλλά στο ποδόσφαιρο αυτά συμβαίνουν. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους παίκτες κάθε ομάδες επειδή έπαιξαν τώρα άσχημα και μετά από λίγες μέρες καλά. Ούτε τους Σουηδούς που νίκησαν την Ισπανία και μετά έχασαν από την Ελλάδα.
Μπορείς, όμως, να κατηγορήσεις όσους ωρύονται με μίσος στις αποτυχίες και ουρλιάζουν με λατρεία στις επιτυχίες. Και δεν είναι μόνο φίλαθλοι. Δυστυχώς. Αλλά δεν είναι αυτό το μείζον.
Η Εθνική έπαιξε πολύ καλά με την Σουηδία. Είχε και τύχη στα δοκάρια, αλλά ήταν και άτυχη στις δικές της φάσεις. Η απόκρουση π.χ. του Όλσεν στο σουτ του Παυλίδη (που έκανε πλάκα σε εκείνη τη φάση στον Λίντελοφ της Γιουνάιτεντ) είναι απόκρουση που προσπαθείς πραγματικά να καταλάβεις πώς μπορεί να γίνει.
Η Εθνική είχε καλή τακτική, δεν έγιναν λάθη από προπονητή και παίκτες, έκανε ένα μεγάλο αποτέλεσμα (όπως και με την Ισπανία στη Γρανάδα) και μπορεί να πιστεύει ξανά ότι με απόσταση τριών βαθμών από τη δεύτερη Σουηδία έχει τις πιθανότητές της. Αν νικήσει το πραγματικά πολύ δύσκολο ματς, το επόμενο. Με αντίπαλο την... ουραγό Γεωργία. Γιατί αυτά είναι τα δύσκολα, όπως έχει αποδειχτεί.
Υπήρχε έκδηλη ανάγκη αντίδρασης μετά την απογοήτευση. Και στήριξης των εαυτών τους, του προπονητή τους, του Ζαγοράκη ή δεν ξέρω κι εγώ ποιων άλλων. Ήταν ανάγκη απόδειξης ότι είναι καλοί παίκτες και ότι έχουν το μέλλον μπροστά τους, Και το μέλλον μπορεί να μην είναι στο Κατάρ. Μπορεί να είναι μακροπρόθεσμο. Αλλά αυτό δεν είναι στο δικό τους χέρι, όσο κι αν εκείνοι καθορίζουν στο γήπεδο την έκβαση των αγώνων, των αποτελεσμάτων και των βαθμολογιών.
Η αποχώρηση Ζαγοράκη ήταν ένα κακό μαντάτο. Δεν ήταν νίκη για το ελληνικό ποδόσφαιρο, όπως αυτή επί της Σουηδίας. Ήταν βαριά ήττα του. Η ζωή θα συνεχιστεί και χωρίς τον αρχηγό του 2004 στην ηγεσία του ποδοσφαίρου, αλλά ήταν πραγματικά μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Και γι΄αυτό υπάρχουν σοβαρές ευθύνες, όλων όσοι δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να στηρίξουν πραγματικά τη θέληση του Ζαγοράκη να προσφέρει λύσεις κοινής αποδοχής και καλύτερου μέλλοντος...
