Λιάτσος: «Το ντεμπούτο μου στο Καραϊσκάκη ήταν όνειρο ζωής»

Ακόμα δεν έχει κλείσει τα 17 του χρόνια (1/9/2003) όμως ήδη έχει προλάβει να ζήσει τόσα πολλά με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Στις 15 του περασμένου Ιανουαρίου αγωνίστηκε στο παιχνίδι Κυπέλλου απέναντι στην Καλαμάτα στο «Γ. Καραϊσκάκης» και έγραψε ιστορία αφού σε ηλικία 16 ετών, 4 μηνών και 14 ημερών έγινε ο τρίτος νεότερος ποδοσφαιριστής που φορά την ερυθρόλευκη σε επίσημο παιχνίδι!

Τη φετινή χρονιά αγωνίζεται παράλληλα σε Κ19 και Κ17, τόσο πίσω από τον επιθετικό όσο και στα άκρα, έχοντας ήδη γράψει συμμετοχές και γκολ στο UEFA Youth League!

Ο λόγος για τον Χρήστο Λιάτσο, ένα παιδί «χρυσή» υποθήκη για την επόμενη μέρα των Πειραιωτών.

Η τωρινή κατάσταση που ζούμε είναι κάτι που δεν έχεις ξαναβιώσει. Πώς περνάς όλο αυτό το διάστημα της απομόνωσης;

«Είναι μια κατάσταση πρωτόγνωρη για όλους. Το ποδόσφαιρο έρχεται σε δεύτερη μοίρα όταν κινδυνεύει η ζωή μας. Έτσι και για εμένα. Είναι μια πανδημία. Παρακολουθώ καθημερινά τις εξελίξεις τόσο στη χώρα μας όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Οφείλουμε να ακολουθούμε τις οδηγίες των ειδικών και να μείνουμε σπίτι για να μειωθεί η εξάπλωση του ιού και να ξεπεράσουμε αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Θυσιάζουμε τις συνήθειες μας για το κοινό καλό. Είναι πολύ συγκινητική η προσπάθεια του υγειονομικού προσωπικού και όλων όσοι προσφέρουν με τον τρόπο τους για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Τους ευχαριστούμε όλους».

Πώς είναι να προπονείσαι μόνος, μακριά από το φυσικό σου χώρο που είναι το γήπεδο; Έχει ιδιαίτερη δυσκολία το γεγονός πως πρέπει να πειθαρχήσεις σε αυστηρούς κανόνες και να είσαι συνεπής σε πρόγραμμα διατροφής-προπόνησης;

«Δεν σας κρύβω ότι όλο αυτό το διάστημα και όσο θα διαρκεί η παραμονή στο σπίτι αισθάνομαι παράξενα χωρίς ποδόσφαιρο. Σίγουρα είναι δύσκολη η προσαρμογή σε ένα διαφορετικό τρόπο προπόνησης και ειδικά για ένα ομαδικό άθλημα όπως είναι το ποδόσφαιρο χωρίς τους συμπαίκτες μου, τους προπονητές και όλο το τιμ. Αρωγός όλο αυτό το διάστημα της απομόνωσης είναι και το πρόγραμμα επικοινωνίας μέσω ηλεκτρονικής πλατφόρμας που έχει συσταθεί από την ακαδημία του συλλόγου μας μέσω της οποίας επικοινωνούμε με τα στελέχη της ομάδας για διάφορα θέματα ψυχολογίας, διατροφής, εκγύμνασης και τακτικής εκπαίδευσης. Οφείλω να ακολουθώ πιστά το πρόγραμμα που έχω λάβει από την ομάδα έτσι ώστε να γυρίσω όσο το δυνατόν πιο έτοιμος. Ελπίζω να είναι πολύ σύντομα η επιστροφή στην κανονικότητα γιατί μου λείπει το χορτάρι, η καθημερινή επαφή με την μπάλα αλλά και το οικογενειακό κλίμα που υπάρχει με τους συμπαίκτες μου στην ακαδημία».

Μπορεί η σεζόν να μην ολοκληρώνεται με τον πιο ευχάριστο τρόπο λόγω όλων αυτών που συμβαίνουν, ωστόσο για σένα μπορεί να χαρακτηριστεί και ονειρική. Προαγωγή στην Κ19 και προετοιμασία στο Νότιγχαμ, συμμετοχές και γκολ στο UEFA Youth League, πρώτη συμμετοχή στην πρώτη ομάδα, γίνεσαι ο τρίτος νεαρότερος παίκτης που κάνει ντεμπούτο στον Ολυμπιακό. Τι έχεις προλάβει να νιώσεις και να αφομοιώσεις από όλα αυτά;

«Παρόλα αυτά που συμβαίνουν, η μέχρι τώρα αγωνιστική περίοδος ήταν για έμενα ξεχωριστή. Όσον αφορά τη δική μου παρουσία στη φετινή σεζόν πράγματι ήταν γεμάτη και πλούσια τόσο σε εμπειρίες όσο και σε συναισθήματα. Ξεκινώντας με τη συμμέτοχη μου στην προετοιμασία της Κ-19 στο Νότιγχαμ όπου αναμετρηθήκαμε με μεγάλα ευρωπαϊκά clubs με επιτυχία και μάλιστα είχα σκοράρει απέναντι στην Έβερτον. Στη συνέχεια με τη συμμέτοχή μου στο UEFA Youth Leauge όπου κατάφερα να σκοράρω απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα και να γίνω μέχρι τότε ο νεότερος σκόρερ στην ιστορία της διοργάνωσης. Το ντεμπούτο μου με την πρώτη ομάδα μέσα στο Γεώργιος Καραϊσκάκης ήταν όνειρο ζωής. Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου, ειδικά όταν γίνεται στην ηλικία των 16 χρονών αφού έγινα έτσι ο τρίτος νεότερος παίκτης στην ιστορία του Ολυμπιακού. Όλα αυτά με κάνουν να θέλω να ανταποκριθώ στις προσδοκίες των ανθρώπων που με πιστεύουν. Τόσο της ομάδας όσο και της οικογένειάς μου που με στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια».

Μαθαίνεις πως είσαι στην αποστολή για το ματς με την Καλαμάτα, πώς αντιδράς; Έχεις στην άκρη του μυαλού σου πως μπορεί να αγωνιστείς;

«Πριν μου ανακοινωθεί η αποστολή είχα κάνει κάποιες προπονήσεις με την πρώτη ομάδα. Όταν μου ανακοινώθηκε από την ομάδα ότι θα βρίσκομαι στην αποστολή ένιωσα ιδιαίτερη χαρά και η αλήθεια είναι ότι από τότε μέχρι το βράδυ της 15ης Ιανουαρίου όπου πραγματοποίησα το ντεμπούτο μου δεν σταμάτησα να το σκέφτομαι. Δεν σας κρύβω ότι το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκα ελάχιστα. Όλοι οι παίκτες που βρίσκονται στην αποστολή θα πρέπει να είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν όποτε αυτό τους ζητηθεί από τον προπονητή. Οπότε και εγώ προσπαθούσα να παραμείνω συγκεντρωμένος και μπορώ να σας πω ότι εφόσον ήμουν στην αποστολή πίστευα ότι μπορεί ο κύριος Μαρτίνς να με χρησιμοποιήσει. Ίσως επειδή το ήθελα τόσο πολύ».

Ο κ. Μαρτίνς σου λέει να ξεκινήσεις ζέσταμα. Αρχίζεις και το πιστεύεις πια περισσότερο πως μπορεί να πατήσεις χορτάρι;

«Σίγουρα εκείνη τη στιγμή πίστεψα πως μπορεί να αγωνιστώ. Προσπάθησα όμως να επικεντρωθώ στο ζέσταμα και να μην έχω άλλα πράγματα στο μυαλό μου έτσι ώστε σε περίπτωση που με έβαζε, να ήμουν όσο πιο έτοιμος και συγκεντρωμένος γίνεται».

Ακούς το όνομά σου από τα μεγάφωνα και μπαίνεις μέσα. Τι περνάει από το μυαλό σου, πως βιώνεις το ματς και εν τέλει τι σου αφήνει όλο αυτό;

«Ήταν μια στιγμή για εμένα που την ονειρευόμουν από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Μπαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο άγγιξα το χορτάρι, έκανα το σταυρό μου όπως κάνω σε κάθε αγώνα και άφησα τον εαυτό μου να απολαύσει την ατμόσφαιρα που ήταν τόσο πρωτόγνωρη για έμενα. Ήταν κάτι μοναδικό. Το να παίζεις με παίκτες τόσο υψηλού επίπεδου που αποτελούν πρότυπο τόσο για εμένα όσο και για χιλιάδες παιδιά είναι κάτι μεγάλο, κάτι σπουδαίο. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Όλο αυτό είναι ένα κίνητρο για εμένα και με παροτρύνει να συνεχίσω την σκληρή δουλειά με υπομονή και αφοσίωση γιατί είναι κάτι που θα ήθελα να ξαναζήσω πάρα πολλές φορές. Νιώθω ευγνώμων στους ανθρώπους του συλλόγου και θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κύριο Μαρτίνς που μου έδωσε αυτήν την ευκαιρία. Αυτό με γεμίζει περηφάνια και ικανοποίηση για την προσπάθεια και τους κόπους που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια».

Είσαι από τα παιδιά που η πορεία τους είναι συνυφασμένη με όλο το οικοδόμημα του Ολυμπιακού. Σχολή Ρέντη, Ακαδημία και πρώτη ομάδα. Πόσο σημαντικό είναι να ανήκεις από την αρχή-αρχή της καριέρας σου στην οικογένεια του Ολυμπιακού;

«Πράγματι είμαι πολλά χρόνια στην ακαδημία. Είμαι ήδη από το 2012 στον Ολυμπιακό. Θυμάμαι όταν πήραν τηλέφωνο τον πατέρα μου και του είπαν ότι πέρασα τα δοκιμαστικά και θα ανήκω πλέον σε αυτήν τη μεγάλη οικογένεια. Του Ολυμπιακού. Της μεγαλύτερης ομάδας στην Ελλάδα. Με τους περισσότερους τίτλους. Ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά clubs του κόσμου. Το να είμαι λοιπόν μέλος του από μικρή ηλικία είναι πολύ καλό διότι μεγαλώνω μαθαίνοντας και βιώνοντας κάθε μέρα τις αρχές του συλλόγου. Αρχές που είναι συνυφασμένες με τις αρχές του αθλητισμού, όπως του σεβασμού και της προσπάθειας. Αλλά και πιο πέρα τις αρχές του πρωταθλητισμού όπως της πειθαρχίας και της αφοσίωσης που πρέπει να έχει κάποιος για να γίνει πρωταθλητής. Λέξεις και έννοιες που τις χρειαζόμαστε σε όλη τη ζωή μας. Έτσι λοιπόν αισθάνομαι τυχερός που ανήκω στην οικογένεια του Ολυμπιακού από μικρή ηλικία γιατί όλα αυτά είναι εφόδια για την συνέχεια της καριέρας μου αλλά και της ζωής μου».

Την τρέχουσα σεζόν αγωνιζόσουν τόσο στην Κ17 όσο και στην Κ19. Υπάρχει δυσκολία στην εναλλαγή επιπέδου ανάμεσα στις δύο ομάδες και τις απαιτήσεις τους; Πώς το διαχειρίζεσαι;

«Στην Κ-19 είναι μεγαλύτερα παιδιά. Μία κατηγορία όπου συνυπάρχουν παιδιά από τρεις διαφορετικές ηλικίες. Οι μεγαλύτεροι βοηθούν τους μικρότερους να εγκλιματιστούν στην ομάδα. Πέρυσι ήμουν από την αρχή της σεζόν με την Κ-17 οπότε τα περισσότερα παιδιά της φετινής Κ-19 τα γνωρίζω καλά τόσο αγωνιστικά όσο και προσωπικά. Αυτό βοηθάει στο να υπάρχει περισσότερη ομοιογένεια. Σίγουρα υπάρχει μεγαλύτερος βαθμός δυσκολίας από ότι με παιδιά της ίδιας ηλικίας. Πρώτα από όλα σωματικά. Ύστερα ο ρυθμός του παιχνιδιού είναι πιο υψηλός. Έχεις λιγότερο χρόνο σκέψης και αντίδρασης. Το να αγωνίζομαι όμως με μεγαλύτερους είναι καλό γιατί συνηθίζω το υψηλό τέμπο. Είναι μια σωστή πολιτική πιστεύω της ομάδας, να ανεβάζει παιδιά σε μεγαλύτερες ηλικιακές κατηγορίες για να αποκομίζουμε εμπειρίες και να βελτιωνόμαστε».

Ποιοι είναι οι στόχοι και τα όνειρα του Χρήστου;

«Ένας άμεσος στόχος είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος από την Κ-17 της ομάδας μου όταν και αν ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Έχουμε δείξει τις προθέσεις μας και τη θέλησή μας. Είμαστε πρώτοι στο νότιο όμιλο με μεγάλη διαφορά από τις άλλες ομάδες. Ακόμη μέσα από την καθημερινή προσπάθεια στόχος είναι η βελτίωσή μου έτσι ώστε να κεντρίσω ξανά το ενδιαφέρον του κυρίου Μαρτίνς και των ανθρώπων της ομάδας με την απόδοσή μου, για να μου ξαναδώσουν την ευκαιρία να αγωνιστώ με την πρώτη ομάδα και σιγά σιγά να μπορέσω να ενταχθώ και να καθιερωθώ κάποια στιγμή εκεί. Ξέρω ότι οι απαιτήσεις της πρώτης ομάδας είναι μεγάλες. Το επίπεδο είναι κορυφαίο. Πολλά παιχνίδια σε διαφορετικές διοργανώσεις που πρέπει να είσαι πάντοτε ανταγωνιστικός και σαν παίκτης και σαν ομάδα. Γι’αυτό προετοιμάζομαι όσο πιο καλά μπορώ, με την βοήθεια των προπονητών μου, για την επίτευξη αυτού του στόχου. Επίσης μεγάλη τιμή για εμένα θα ήταν να αγωνιστώ και στην εθνική ομάδα των ανδρών. Νιώθω ήδη περήφανος που αγωνίζομαι με την εθνική παίδων. Το συναίσθημα όταν φοράω τη φανέλα με το εθνόσημο και εκπροσωπώ την χώρα μου είναι ξεχωριστό. Γνωρίζω ότι η θέλησή μου πρέπει να είναι πιο ισχυρή από την ικανότητά μου. Συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε!».