Άριτς Αντούριθ, ο βασιλιάς των λιονταριών!

Mία από τις πλέον συχνές συζητήσεις στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο (και τον αθλητισμό εν γένει) αφορά το πότε «πρέπει» ένας αθλητής να κρεμάει τα παπούτσια του και να αποσύρεται από την ενεργό δράση. Δεν είναι λίγες οι φορές που μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου αθλητικού στερεώματος υπερεκτίμησαν τις δυνάμεις τους, με αποτέλεσμα να μην έχουν το κατάλληλο τάιμινγκ, προκαλώντας τον οίκτο ή (ακόμη και) τη θυμηδία των φιλάθλων, αφού οι εμφανίσεις τους στο φινάλε της διαδρομής τους δεν είχαν σχέση με εκείνες της ακμής τους. «Μουντζουρώνοντας» έτσι κι αφήνοντας άσχημες εντυπώσεις στην τελευταία σελίδα του «βιβλίου» της καριέρας τους…

Τα προαναφερθέντα δεν αφορούν επ’ ουδενί την περίπτωση του Άριτς Αντούριθ. Μια περίπτωση εξαιρετική. Απ’ όποια πλευρά κι αν την εξετάσει κανείς. Ο 39χρονος Βάσκος επιθετικός της Αθλέτικ Μπιλμπάο, που αψήφησε για πολλά χρόνια τον πανδαμάτορα χρόνο, την περασμένη Τετάρτη ανακοίνωσε, αιφνιδιαστικά, ότι σταματά το ποδόσφαιρο. Ούτε τρία 24ωρα πριν, οι αρχές της Ισπανίας ανακοινώσουν ότι μετά τις 8 Ιουνίου η δράση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στη χώρα επαναρχίζει, τρεις μήνες μετά τη διακοπή της λόγω της πανδημίας του κορονοϊού…

Εν τω μεταξύ, ο εμβληματικός επιθετικός είχε παραθέσει μια άκρως συγκινητική -αλλά, καθ’ όλα, προσαρμοσμένη στα ιατρικά πρωτόκολλα που διέπουν πλέον το ποδόσφαιρο στη χώρα της Ιβηρικής Χερσονήσου- συνέντευξη Τύπου, η οποία φιλοξενήθηκε στον τόπο όπου λατρεύτηκε όσο λίγοι: στο τερέν του «Νουέβο Σαν Μαμές», με τους συμπαίκτες του και τα μέλη των ακαδημιών της ομάδας να του αποτίνουν -μασκοφόροι (πανδημία γαρ…)- ποδοσφαιρικές τιμές παρατεταγμένοι σε ένα «πασίγιο» (σ.σ. τιμητικός διάδρομος) αφιερωμένο σε έναν πρωταθλητή της ζωής, που δεν χρειαζόταν τους τίτλους, όπως άλλοι, για να αποδείξει ότι είναι τέτοιος.

Άλλωστε, όλα όσα τον ορίζουν και τον χαρακτηρίζουν -εκτός από την εκτίμηση και την αναγνώριση των φιλάθλων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου- τον συνόδευαν σε αυτήν την τελευταία φορά που πάταγε το τερέν του «καθεδρικού ναού» (όπως είναι το προσωνύμιο του γηπέδου του Μπιλμπάο) του ποδοσφαίρου της Χώρας των Βάσκων. Ήταν εκεί η σύζυγος και οι δύο τους κόρες. Ο αποκαλούμενος και «βασιλιάς των λιονταριών» (λόγω του προσωνυμίου της ομάδας της Βασκονίας) δεν μπορούσε να σηκώσει, επιδεικνύοντας στην ποδοσφαιρική «ζούγκλα» τον νέο βασιλιά της, όπως συνέβη στην εμβληματική σκηνή της ομώνυμης ταινίας κινουμένων σχεδίων, αλλά όπως είπε με φωνή που... έσπαγε από τη συγκίνηση, βλέποντας τους συμπαίκτες του να φορούν τη φανέλα του, «αφήνω την ομάδα σε καλά χέρια», πριν, εν κατακλείδι, δηλώσει «μην ανησυχείτε για μένα...».

«Πασίγιο» μασκοφόρων, λόγω ιού, συμπαικτών και προσθετικό ισχίο

Και πράγματι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Με βάση τα πεπραγμένα του είναι σίγουρο ότι θα τον βρει τον δρόμο του, μέσα ή έξω από το ποδόσφαιρο, στην «επόμενη μέρα» του. Άλλωστε ο χρόνος είναι με το μέρος του, όπως τραγουδούσαν και οι Rolling Stones. Aυτός που ήταν, για τους υπόλοιπους, ο χειρότερος εχθρός, για εκείνον ήταν, παραδοσιακά, σύμμαχος, προσδίδοντάς του ωριμότητα και μεστότητα. Όπως το παλιό κρασί. Μεθυστικό... Όπως και το παιχνίδι του.

Κι αν του έμεινε μια πικρία για το ότι λόγω των πρωτοφανών ημερών που βιώνουν η χώρα και ο πλανήτης, εξαιτίας του CoVid-19, δεν μπορούσε να απολαύσει για τελευταία φορά, ως κατευόδιο, το στερνό χειροκρότημα των φιλάθλων κι ένα τιμητικό standing ovation από το σύνολο των παρευρισκομένων στις κερκίδες -όπως θα συνέβαινε όποτε άλλοτε κι αν ανακοίνωνε το «αντίο» του- μάλλον θα το αντιπαρέλθει, αφού είναι «χορτάτος» από εκδηλώσεις αναγνώρισης και εκτίμησης προς το πρόσωπό του.

Ίσως να άργησαν λίγο, αλλα ήρθαν κι εκείνες. Συν τω χρόνω...

Όπως είπε άλλωστε καθισμένος σε ένα ψηλό ξύλινο κάθισμα, εν μέσω μιας κατάστασης «υπέρ το δέον σοβαρής και επώδυνης», που προκάλεσε «ανεπανόρθωτη ζημιά» στην περιοχή, τη χώρα και τον πλανήτη, αυτό ήταν ήσσονος σημασίας.

Δεν παύει, πάντως, το ιδιότυπο «αντίο» του Αντούριθ, παρουσία μόνο 20 δημοσιογράφων, χωροθετημένων βάσει των αποστάσεων που επιτάσσει η κοινωνική αποστασιοποιήση, στην παρθενική συνέντευξη Τύπου που διοργάνωσε η Αθλέτικ Μπιλμπάο μετά από δύο μήνες στο τερέν του γηπέδου, να έχει τη «σφραγίδα» του κορονοϊού.

Ωστόσο δεν ήταν η φονική ασθένεια που τον οδήγησε στο εσπευσμένο «αντίο», το οποίο πριν από τη διακοπή δεν ήταν στον «ορίζοντά» του. Το χρόνιο πρόβλημά του στο ισχίο τον υποχρέωσε στην απόφαση για επέμβαση και τοποθέτηση προσθετικής άρθρωσης, «ώστε να μπορώ να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της καθημερινής ζωής όσο γίνεται πιο κανονικά...».

Την περασμένη Τρίτη οι γιατροί τού ανακοίνωσαν ότι πρέπει να χειρουργηθεί άμεσα στο συγκεκριμένο σημείο. Στα 39 του μπορεί να θεωρείται «γερόλυκος» των γηπέδων, αλλά είναι νεότατος για μια τέτοιου τύπου επέμβαση... Αντιστάθηκε όσο δεν πήγαινε άλλο, είχε υποσχεθεί στον εαυτό του, την ομάδα και τους φιλάθλους της να βγάλει και τη φετινή σεζόν (όποτε κι αν τελειώσει...), αλλά αυτή η εξέλιξη τον έκανε να ρίξει, κόντρα στα «θέλω» του, τους τίτλους τέλους στην «ταινία» της ποδοσφαιρικής του διαδρομής, που είχε μπόλικη «ανηφόρα» μέχρι την καταξίωση...

Ύστερα από 780 ματς, τα οποία διανθίστηκαν από 285 τέρματα, δεν μπόρεσε, ωστόσο, να ζευγαρώσει τον μοναδικό τίτλο της 20χρονης καριέρας του...

Ο δεύτερος τίτλος που δεν ήρθε ποτέ...

Εκείνο που κρατούσε στα γήπεδα τον Αντούριθ ήταν η προοπτική να διεκδικήσει και να σηκώσει ακόμη ένα τρόπαιο, μετά το επικό Σούπερ Καπ του 2015, όταν η Αθλέτικ Μπιλμπάο του Ερνέστο Βαλβέρδε τότε, ως φιναλίστ του Κυπέλλου, είχε τεθεί αντιμέτωπη με την νταμπλούχο και πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπαρτσελόνα των Μέσι, Σουάρες και Νεϊμάρ σε (διπλό) τελικό. Ο Αντούριθ ήταν ο κύριος λόγος που οι «μπλαουγκράνα» του Λουίς Ενρίκε δεν μπόρεσαν να επαναλάβουν, όπως το 2009, το δικό τους παγκόσμιο ρεκόρ της κατάκτησης και των έξι τίτλων που διεκδίκησαν σε μια ημερολογιακή χρονιά. Στα 34 του -διανύοντας την καλύτερη περίοδο της καριέρας του- είχε κάνει χατ τρικ (σ’ ένα τέταρτο!), στο πρώτο ματς του «Σαν Μαμές» διαμορφώνοντας το 4-0, και στον επαναληπτικό όχι μόνο τελείωσε την αντεπίθεση των Καταλανών διαμορφώνοντας το τελικό 1-1, αλλά έβγαλε τους κατοίκους του Μπιλιμπάο στον δρόμο για να πανηγυρίσουν το πρώτο τρόπαιο που μπήκε στις προθήκες της Αθλέτικ έπειτα από τρεις δεκαετίες αναμονής!

Τη φετινή σεζόν είχε να περιμένει τον τελικό του Κυπέλλου με την «αιώνια» αντίπαλο για τα πρωτεία του βασκικού ποδοσφαίρου Ρεάλ Σοσιεδάδ. Έναν ιστορικό τελικό, καθότι παρθενικός μεταξύ τους στα χρονικά της διοργάνωσης. Ένα επιπλέον προσωπικό κίνητρο για τον Αντούριθ, ούτως ώστε το συγκεκριμένο ματς να ήταν το αποχαιρετιστήριό του, το γεγονός πως η έτερη φιναλίστ προέρχεται από τη γενέτειρά του, το Σαν Σεμπαστιάν. Σαν να συμπληρωνόταν ένας κύκλος. Το τέλειο φινάλε στο «σενάριο» της καριέρας του.
Όμως για ακόμη μια φορά ίσχυσε αυτό που λένε ότι «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει...». Το πολυπόθητο «happy end» δεν ίσχυσε σε αυτήν την περίπτωση...
Το ξέσπασμα της πανδημίας και το γεγονός ότι όχι μόνον οι διοργανώσεις της φετινής σεζόν αλλά κι εκείνες που θα ξεκινήσουν το προσεχές φθινόπωρο θα είναι χωρίς φιλάθλους έκαναν τις δύο ομάδες να αποφασίσουν την αναβολή διεξαγωγής του, έως ότου έχουν οι υποστηρικτές τους τη δυνατότητα να παραστούν σε αυτόν!

Απόφαση που δεν εξυπηρέτησε καθόλου τα σχέδια του Αντούριθ, αφού με την κατάσταση της υγείας του δεν μπορούσε να περιμένει στην καλύτερη των περιπτώσεων τη διεξαγωγή του τελικού τον προσεχή Γενάρη...

Στωικά δέχθηκε την εξέλιξη γράφοντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε. Το ’χα πει πολλές φορές ότι το ποδόσφαιρο σε αφήνει πριν το αφήσεις εσύ… Δυστυχώς το κορμί μου είπε “αρκετά”. Δεν μπορώ να συνδράμω τους συμπαίκτες μου όπως θα ήθελα κι αξίζουν. Αυτή είναι η ζωή του επαγγελματία αθλητή. Απλή. Πολύ απλή».

Το τελευταίο γκολ του... σκιέρ Αντούριθ ήταν το καλύτερό του!

Μόνο που η δική του δεν ήταν και τόσο απλή. Πιτσιρικάς έκανε σέρφινγκ, σνόουμπορντ, αναρριχήσεις, ενώ ήταν δεύτερος σε όλη την Ισπανία στο πρωτάθλημα σκι. Ωστόσο, το είχε ξεκάθαρο μέσα του ότι ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο. Στα 13 του εντάχθηκε στα τμήματα υποδομής της Αντιγκουόκο, με συμπαίκες τους Ιραόλα, Αρτέτα και τους Τσάμπι και Μίκελ Αλόνσο. Στα 19 του μεταπήδησε στην Αθλέτικ. Ντεμπούταρε στη 2^η ομάδα της, αγωνιζόμενος στην 3^η Κατηγορία το 2000, και δύο χρόνια αργότερα με την πρώτη ομάδα κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Με τους Καταλανούς είναι συνυφασμένες οι ωραιότερες ποδοσφαιρικές του αναμνήσεις. Πλην του Κυπέλλου και του ντεμπούτου, έχει να θυμάται το ωραιότερο γκολ της καριέρας του. Το μοναδικό που πέτυχε τη φετινή σεζόν σε 17 συμμετόχες σε όλες τις διοργανώσεις. Ήταν την πρώτη αγωνιστική (16/8/2019) της περιόδου. Μια βδομάδα νωρίτερα είχε ανακοινώσει ότι η τρέχουσα θα είναι η τελευταία της καριέρας του. Μπήκε στο 88’ κι ένα λεπτό αργότερα με ένα ακροβατικό -παρά το πρόβλημα στο ισχίο- ανάποδο ψαλίδι, ένα πραγματικό ποδοσφαιρικό έργο τέχνης, προσυπέγραψε την παρθενική νίκη της σεζόν με το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης! Τότε κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι ήταν το τελευταίο γκολ της καριέρας του. Φαίνεται πως φύλαγε το καλύτερο για το τέλος...

Ο Αντούριθ, που είχε ενοχικά σύνδρομα, γιατί την προηγούμενη χρονιά είχε παίξει ελάχιστα, με αποτέλεσμα η Αθλέτικ να κινδυνεύσει με υποβιβασμό, δήλωνε μετά το αριστούργημά του: «Εύχομαι σε όποιον παίζει ποδόσφαιρο να έχει την τύχη να σκοράρει στο “Σαν Μαμές”. Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα...».

Συναίσθημα που δεν είχε νιώσει στην πρώτη του σεζόν στα «λιοντάρια» (2002-03) παίζοντας τρία ματς πριν δοθεί στην Μπούργκος δανεικός και κατόπιν με μεταγραφή στη Ρεάλ Βαγιαδολίδ. Με 36 γκολ στο «δισάκι» του στις δύο ομάδες σε ισάριθμα χρόνια επέστρεψε για μια διετία στο Μπιλμπάο, αλλά ξανάφυγε παρά τα 22 γκολ που πέτυχε σ’ εκείνο το διάστημα. Δεν ήταν επιλογή του. Σε ανύποπτο χρόνο είχε παραδεχθεί ότι αυτό το, ακούσιο, «πήγαινε - έλα» τον είχε... τσατίσει. Όταν επέστρεψε (2012) για την τρίτη «και φαρμακερή», όπως αποδείχθηκε (για τους αντιπάλους της Αθλέτικ), θητεία του, ήταν αποφασισμένος να μην ξαναπεράσει τα ίδια. Παρότι, όμως, είχε «προίκα» την εμπειρία μιας τετραετίας που πέρασε σε Ρεάλ Μαγιόρκα και Βαλένθια σκοράροντας 40 γκολ συνολικά για λογαριασμό τους, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που εξέφραζαν ανοιχτά τις αμφιβολίες τους για το αν θα κατάφερνε ξανά να στεριώσει. Είχαν άλλωστε το «πάτημα» των 31 ετών που βάραιναν ήδη την πλάτη του...

Καταξίωση μετά τα 30…

«Η ηλικία είναι απλά ένα νούμερο» απαντούσε στους αμφισβητίες. Και κατόπιν τους αποστόμωνε βελτιώνοντας τα νούμερά του εντός αγωνιστικού χώρου. Την τελευταία του χρονιά στη Βαλένθια είχε επτά γκολ, αλλά τις επόμενες τέσσερις… εκτοξεύθηκε αυξάνοντας κάθε χρόνο τις επιδόσεις του (14, 16, 18, 20 γκολ αντίστοιχα). Μάλιστα κατάφερε να σκοράρει και με το ισπανικό εθνόσημο, κάτι που δεν είχε πετύχει στην προηγούμενη μοναδική του κλήση το 2010. Το έκανε όντας 35 ετών και 275 ημερών! Ο γηραιότερος σκόρερ στα χρονικά της «φούρια ρόχα», ενώ αποσύρθηκε έχοντας πετύχει το 66% των τερμάτων του σε ηλικία άνω των 30 ετών! Μοναδική περίπτωση.
Συμφωνούσε και ο Ερνέστο Βαλβέρδε, που συνεργάστηκε αγαστά μαζί του μία 4ετία: «Δεν έχω δει ποτέ κάτι παρόμοιο. Απίστευτος…». Ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε τον χαρακτήριζε «εξαιρετική περίπτωση», ενώ ο τελευταίος του προπονητής στην Αθλέτικ, ο Γκαΐθκα Γκαριτάνο, εξήρε το ανταγωνιστικό του πνεύμα: «Απ’ όσους παίκτες έπαιξα ή προπόνησα ποτέ, ουδείς είχε αυτό το στοιχείο στο παιχνίδι του περισσότερο...». Πρώτος Ισπανός σκόρερ το 2015 και το 2016, αλλά και του Γιουρόπα Λιγκ το 2016 και το 2018. Στα βαθιά –άντα του...

Τα τελευταία χρόνια τα γκολ του λιγόστεψαν. Πρόπερσι ήταν μονοψήφιος ο αριθμός. Πέρσι, λόγω του τραυματισμού στο ισχίο, έπεσε στα δύο τέρματα. Δεν ήθελε να ρίξει την «αυλαία» έτσι. Ήθελε μεγαλοπρεπή έξοδο. Προς στιγμήν φάνηκε ότι ο χρόνος ήταν ξανά σύμμαχός του. Αλλά μετά ήρθε ο κορονοϊός και η απόφαση των δύο ομάδων να παιχθεί με φιλάθλους ο τελικός Κυπέλλου. Με κάθε κόστος. Ακόμη και της ευρωπαϊκής παρουσίας...

Γιατί αν η Ρεάλ Σοσιεδάδ είναι 4^η και μάλλον δεν χάνει το «τρένο» της συμμετοχής στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ, η Αθλέτικ Μπιλμπάο είναι αμφίβολο αν θα το προλάβει, καθότι 10^η , στο -5 απο τα ευρωπαϊκά εισιτήρια (που θα κατέβουν στην 7^η θέση, μετά την απόφαση μη διεξαγωγής του τελικού).

Ο βασκικός σύλλογος ήθελε να του επεκτείνει το συμβολαιο όσο χρειαστεί, για να παίξει στον τελικό. Έστω ένα λεπτό. Δεδομένου ότι αγνοείται πότε θα διεξαχθεί, με τις συνθήκες που οι φιναλίστ επιθυμούν, αλλά και του επείγοντος χαρακτήρα του προβλήματός του, πήρε τη μεγάλη απόφαση. «Ξεχάστε τον ονειρεμένο τελικό. Θα υπάρξει χρόνος για να πούμε “αντίο”. Η ώρα έφτασε για το τέλος του ταξιδιού, που ήταν ωραίο από την αρχή έως το φινάλε του» έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κατόπιν, με το μικρόφωνο στο χέρι στη συνέντευξη Τύπου της Παρασκευής, παραδέχθηκε: «Θα μου λείψει όλο αυτό, αλλά καθετί έχει μια αρχή κι ένα τέλος...».