Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων: Για τα λεφτά τα κάνεις όλα, Τζιάνι...

Το νέο, διευρυμένο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων είναι κάτι παραπάνω από μια ακόμη διοργάνωση στο ήδη ασφυκτικό καλεντάρι του ποδοσφαίρου. Είναι η πιο κυνική επιβεβαίωση ότι το σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει πάψει προ πολλού να υπηρετεί τους παίκτες, τους προπονητές, ακόμη και τους φιλάθλους.

Αντιθέτως, υπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα εκείνων που το εκμεταλλεύονται οικονομικά, μετατρέποντάς το σε όχημα υπερκερδών και γεωπολιτικών ανταλλαγμάτων. Το μότο της FIFA ότι ο θεσμός αυτός «κάνει το ποδόσφαιρο πραγματικά παγκόσμιο», δεν είναι παρά ένα επικοινωνιακό περίβλημα για το πραγματικό κίνητρο: το χρήμα.

Η FIFA δεν το κρύβει καν. Η διοργάνωση θα προσφέρει συνολικά 1 δισεκατομμύριο δολάρια σε έπαθλα, εκ των οποίων 475 εκατομμύρια θα κατανεμηθούν με βάση την απόδοση και 525 εκατομμύρια ως συμμετοχικό μπόνους. Ο νικητής θα εισπράξει τουλάχιστον 125 εκατομμύρια συνολικά.

Αν υπολογίσει κανείς ότι και μόνο η συμμετοχή αποφέρει δεκάδες εκατομμύρια για κάθε ομάδα -με τις ευρωπαϊκές να φτάνουν έως και τα 38- γίνεται ξεκάθαρο γιατί κανένας από τους εμπλεκόμενους δεν μπορεί εύκολα να πει «όχι», όσο κι αν στην πραγματικότητα… αγκομαχά.

Όμως, όλα αυτά έχουν τίμημα. Ένα τίμημα που πληρώνεται από τα σώματα των παικτών. Ο Ρόδρι, ο πιο σταθερός χαφ στον κόσμο σήμερα, είχε προειδοποιήσει πως οι ποδοσφαιριστές είναι «κοντά σε απεργία». Λίγες εβδομάδες αργότερα υπέστη ρήξη χιαστού.

Τώρα επέστρεψε με τη Μάντσεστερ Σίτι για να δώσει ξανά αγώνες στα μέσα Ιουνίου, σε μια διοργάνωση που παρεμβάλλεται ανάμεσα στην ολοκλήρωση των συλλογικών και των εθνικών υποχρεώσεων, καταργώντας και την τελευταία έννοια των καλοκαιρινών διακοπών.

Από τον Αύγουστο του 2023 μέχρι τον Ιούνιο του 2027, κορυφαίοι ποδοσφαιριστές θα έχουν στη διάθεσή τους, το πολύ τρεις εβδομάδες συνεχούς ξεκούρασης. Με τις αλλαγές σε Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα Λιγκ να προσθέτουν πάνω από 50 ματς στη σεζόν, η επιβάρυνση είναι απλώς απάνθρωπη.

Παράλληλα, η εισαγωγή ενός τέτοιου θεσμού μέσα στο κατακαλόκαιρο δημιουργεί και πρακτικά ζητήματα. Τι γίνεται με τους παίκτες των οποίων λήγουν τα συμβόλαια; Με αυτούς που πωλούνται κατά τη διάρκεια του τουρνουά; Με την προετοιμασία για την επόμενη σεζόν;

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το υποτιθέμενο «Παγκόσμιο» τουρνουά δεν έχει ούτε την αίγλη, ούτε την ποιότητα που θα δικαιολογούσε τόσο μεγάλο βάρος. Η Λίβερπουλ, η Μπαρτσελόνα και η Νάπολι -πρωταθλήτριες στις μεγαλύτερες λίγκες του κόσμου- είναι απούσες.

Την ίδια στιγμή, συμμετέχουν ομάδες όπως η ημιεπαγγελματική Όκλαντ Σίτι, που δέχθηκε 10 γκολ από την Μπάγερν, ή η Ζάλτσμπουργκ, της οποίας η παρουσία στη διοργάνωση απέχει από κάθε έννοια… αριστείας.

Η αλήθεια είναι ότι το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων δεν θα υπήρχε με τη σημερινή του μορφή αν δεν προέκυπτε το οικονομικό ντιλ-μαμούθ του «Dazn», το οποίο εξασφάλισε τα τηλεοπτικά δικαιώματα για ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Λίγο μετά, η Σαουδική Αραβία αγόρασε το 10% του «Dazn» για… ένα ακόμη δισεκατομμύριο.

Δύο μήνες αργότερα, η ΦΙΦΑ ανακοίνωνε το ίδιο ποσό ως συνολική δεξαμενή ανταμοιβής (prize pool). Και φυσικά, μέσα στην ίδια συγκυρία, η ΦΙΦΑ -μετά από μια… παράσταση χειροκροτήματος κατά τη διαδικασία- χάρισε το Μουντιάλ του 2034 στη Σαουδική Αραβία…

Όσο για τους φιλάθλους; Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε τι λένε οι αποδέκτες του προϊόντος. Άκρως ενδεικτική είναι μια πρόσφατη δημοσκόπηση του «BBC», στην οποία το 60% απάντησε πως δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη διοργάνωση και δεν πρόκειται να την παρακολουθήσει. Μόλις 4% δήλωσε ξεκάθαρο ενδιαφέρον.

Το ποδόσφαιρο, λοιπόν, μπορεί να συνεχίζει να παράγει χρήμα, αλλά χάνει με ραγδαίους ρυθμούς την ψυχή του…