To «ακόμα σε θυμούνται η Σάντος και ο Πελέ» δεν είναι τυχαίο

Στο δίλημμα «Πελέ ή Μαραντόνα» που ταλάνιζε τη γενιά μου (και όχι μόνο) κάποτε απαντούσα σταθερά: «Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα». Ο προφανής λόγος ήταν πως ο Αργεντινός ήταν πιο ροκ σταρ, πιο ανατρεπτικός, πιο συγκρουσιακός, πιο αλήτης (με την πολύ καλή έννοια). Στην πραγματικότητα όμως ο Πελέ απορριπτόταν επειδή απλώς δεν τον είχα δει ποτέ! Σκεφτείτε το. Εκτός από κάποιες χιλιάδες τυχερούς που τον απόλαυσαν live στα διάφορα στάδια -κυρίως- της Λατινικής Αμερικής ουδείς άλλος τον είδε να βγάζει ολόκληρο ενενηντάλεπτο. Ελάχιστα στιγμιότυπα όπως εκείνο το εκπληκτικό γκολ απέναντι στη Σουηδία στον τελικό του 1958 και η απίστευτη ντρίμπλα ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΓΓΙΞΕΙ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ στον (τεράστιο) Ουρουγουανό τερματοφύλακα Μαζούρκιεβιτς στο Μεξικό το '70 και τέλος. Κι όμως. Το πρώτο όνομα ποδοσφαιριστή που ακούνε όλοι στα πρώτα χρόνια της ζωής τους (μέχρι ακόμη και σήμερα) είναι Πελέ. Ένα όνομα συνώνυμο με το ποδόσφαιρο.

Τον κατηγόρησαν για πολλά. Δεν ήρθε, λέει, ποτέ να παίξει στην Ευρώπη γιατί «φοβόταν». Ωστόσο, το βραζιλιάνικο πρωτάθλημα των 50's, των 60's και των 70's δεν έχει καμία σχέση με σήμερα, που οι καλοί παίχτες παίρνουν μεταγραφή στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα στα δεκαπέντε τους. Τότε όλοι οι Βραζιλιάνοι παιχταράδες φορούσαν μέχρι τέλους τις φανέλες της Φλαμένγκο, της Φλουμινένσε, της Μποταφόγκο και φυσικά της Σάντος, ομάδες που συχνά πυκνά ταπείνωναν τις κορυφαίες ευρωπαϊκές όποτε τις έβρισκαν μπροστά τους. Eίπαν πως απέφυγε να συγκρουστεί με τη βραζιλιάνικη χούντα. Γιατί, ποιος το έκανε; Σε μια εποχή όπου όλες οι χώρες της Νότιας Αμερικής κυβερνούνταν από δικτάτορες που διαδέχονταν ο ένας το άλλον ελάχιστοι τόλμησαν (γκουγκλάρετε «Κάρλος Κάζελι»). Ακόμα και ο Μαραντόνα μια χαρά έπαιζε στην Εθνική Αργεντινής επί Βιντέλα.

Λέγανε πως ήταν φιλοχρήματος. Μα ο Πελέ ήταν ένα μικρό μαυράκι που έζησε την παιδική του ηλικία υπό καθεστώς ακραίας φτώχιας και πέθανε εκατομμυριούχος κάνοντας περιουσία αποκλειστικά και μόνο με την (απίστευτη) αξία του. Προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν μεγάλο ποδοσφαιριστή να έζησε ασκητικό βίο - και γιατί να το κάνει άλλωστε;

Πάνω απ' όλα όμως, ο Πελέ υπήρξε μια τεράστια προσωπικότητα. Σήκωσε ένα ολόκληρο έθνος στις πλάτες του και το οδήγησε σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα. Ενσάρκωσε με τον πιο γλαφυρό τρόπο το Jogo Bonito (όμορφο παιχνίδι) το οποίο ανέδειξε την πατρίδα του σε χώρα-φετίχ του ποδοσφαίρου.

Στην τελική, δεν είναι τυχαίο που το όνομά του αναφέρεται στον ύμνο της πιο επιτυχημένης και δημοφιλούς ομάδας μιας άλλης χώρας.