Λουίς Ενρίκε: Εις το όνομα του πατρός...

Παρακολουθώντας τον 70^ο τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών (Champions League, πλέον) καταλάβαινες ότι η θριαμβεύτρια, με ρεκόρ διαφοράς (5 γκολ) σε τελικό του θεσμού, Παρί Σεν Ζερμέν τα κατάφερε γιατί επήλθε η ποδοσφαιρική λογική στις τάξεις της.

Αυτή που από καταβολής του αθλήματος θέλει τα ΣΥΝΟΛΑ να κερδίζουν κι όχι συλλογές... αστέρων, ατάκτως ερειμένων!

Η ίδια η (55χρονη) ιστορία της ομάδας, από την «πόλη του φωτός», αποτελεί απόδειξη του ποδοσφαιρικού θέσφατου.

Προφανώς ο Ντουέ έγραψε ιστορία, με το να γίνει ο πρώτος παίκτης σε τελικό με συμμετοχή σε τρία γκολ (σε ένα δημιουργός και δύο εκτελεστής), προφανώς ο Ντεμπελέ με δύο ασίστ έβαλε υποψηφιότητα για την «Χρυσή Μπάλα» (παίζοντας το καλύτερο ποδόσφαιρο της καριέρας του κι αποδεικνύοντας ότι μπορεί και να σκοράρει) και ο Βιτίνια (με ισάριθμες τελικές πάσες) αύξησε την αξία του στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο, αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν αυτοί κι ο Κβαρατσκέλια (που, αφού έσπασε τα νεύρα όλων, τελικά σκόραρε) θα έχουν στα «κιτάπια» της ποδοσφαιρικής ιστοριίας μια θέση εφάμιλλη των Μέσι, Νεϊμάρ και Εμπαπέ, οι οποίοι, παρά την πολυετή σύμπραξη τους, απέτυχαν στην κορυφαία εκδοχή των παριζιάνικων «Γκαλάκτικος»!

Χρειάστηκε ν’ αποχωρήσουν τα τεράστια «εγώ» των προαναφερθέντων και να λειτουργήσει ορθολογικά, μπαίνοντας στα «καλούπια» του προπονητή της, η ομάδα των Παρισίων για να φέρει στη γαλλική πρωτεύουσα το πρώτο «κύπελλο με τα μεγάλα» αυτιά, ούτως ώστε να μην μειονεκτεί έναντι της Μασσαλίας, που ήταν η μόνη γαλλική πόλη που ομάδα της είχε κερδίσει το τρόπαιο!

Ο τελικός είχε ΜVP τον 19χρονο Ντουέ αλλά η σεζόν και το τρόπαιο στην...ούγια φέρουν το όνομα του Λουίς Ενρίκε, που έφερε εις πέρας μια αποστολή η οποία απεδείχθη αδύνατη για προπονητικά ονόματα όπως ο Αντσελότι, ή ο Τούχελ, για να πούμε μόνο εκείνους που είχαν know how στην... άρση της μεγάλης κούπας (αλλού) και προσλήφθηκαν για να μεταφέρουν την «τεχνογνωσία» τους στους Παριζιάνους.

O «Λούτσο», που πριν 10 χρόνια, σε μια άλλη γερμανική πόλη (Βερολίνο), κόντρα σε μια άλλη ιταλική ομάδα (Γιουβέντους), είχε πάρει το πρώτο Champions League της καριέρας του (και τελευταίο ως σήμερα της Mπαρτσελόνα...) ανέλαβε δίχως ενδοιασμούς το δύσκολο έργο.

Που έμοιαζε ακατόρθωτο, όταν το περασμένο καλοκαίρι έφυγε ο Εμπαπέ, αναζητώντας σε άλλες πολιτείες πιο ...σίγουρες το «τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά».

Ο Γάλλος, του οποίου το φιλότιμο επικαλέστηκε ο Ίβηρας (σε μια επική του κατ' ιδίαν ομιλία τους, με αναφορά ακόμη και στον...Μάικλ Τζόρνταν), ακόμη το αναζητά...

Οι λέξεις «δύσκολο» κι «ακατόρθωτο» βέβαια αποτελούν ευφημισμούς για έναν άνθρωπο που άντεξε τον πόνο να θάψει την 9χρονη κόρη του, προ εξαετίας, λόγω καρκίνου των οστών.

Την Σάνα, που τέτοιες μέρες, προ 10ετίας, κάρφωνε με τον πατέρα της την σημαία της Μπαρτσελόνα και της Καταλωνίας, ως κατακτητές, στο κέντρο του τερέν του Ολυμπιακού Σταδίου της γερμανικής πρωτεύουσας, στην πιο σημειολογική στιγμή εκείνου του τελικού.

Το βράδυ του Σαββάτου οι οπαδοί της Παρί αφιέρωσαν στον αναμορφωτή της ομάδας τους, ως ένδειξη αναγνώρισης, ένα... επικαιροποιημένο πανό, «ριμέικ» εκείνης της στιγμής.

- Μια αναγνώριση που του έλειψε, για το έργο του στην Μπαρτσελόνα όταν, για πρώτη φορά μετά την εποχή Γκουαρντιόλα, οι «μπλαουγκράνα», αφήνοντας την μπάλα στον αντίπαλο, για να παίξουν και στην κόντρα, με την τριάδα Μέσι, Σουάρες, Νεϊμάρ (MSN) «κεντούσαν», φτάνοντας τους πέντε τίτλους το 2015.

- Ή για την μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του Champions League (εκείνο το 6-1 της Μπαρτσελόνα επί της Παρί), όταν ανακοινώνοντας ότι παραιτείται, παραμονές του αγώνα, αποφόρτισε τους παίκτες του (μετά το 0-4 του πρώτου ματς).

- Ή για το ότι ξανάβαλε την Ισπανία σε τροχιά τίτλων (φιναλίστ του Νations League προ 4ετίας), για πρώτη φορά μετά την ομαδάρα της τετραετίας 2008-12 (που τα πήρε όλα), παρότι είχε απέναντι του ένα ολόκληρο μιντιακό και πολιτικοκοινωνικό κατεστημένο, το οποίο δεν του συγχώρησε ποτέ ότι ως παίκτης άφησε την Ρεάλ Μαδρίτης, για να γίνει «σημαία» της Μπαρτσελόνα, αλλά κι ότι δεν είχε παίκτη των «μπλάνκος» στην Εθνική του...

Με έμπνευση τον χαμένο του αγγέλο (το αρχικό γράμμα του ονόματος του έχει στιγματίσει ανεξίτηλα το δέρμα του, αφού για την ψυχή του δεν γεννάται λόγος...) η καταξίωση ήρθε στο Μόναχο, όπου έγινε ο μόλις δεύτερος προπονητής στην ποδοσφαιρική με δύο τρεμπλ σε διαφορετικές ομάδες, μετά τον φίλο του (και πρώην συμπαίκτη του στις μέρες της Μπάρτσα) Πεπ Γκουαρντιόλα...

«Εις το όνομα του πατρός...»