Football Stories στο ΦΩΣ από τον Γιώργο Λέντζα!

Η ιδέα να γίνει από ελληνική τηλεοπτική παραγωγή η παρουσίαση και η εξιστόρηση της σημασίας και της ιδιαιτερότητας για εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο των μεγαλύτερων ντέρμπι του ποδοσφαίρου μπορεί να μοιάζει εύκολη στη σύλληψή της, αλλά η υλοποίησή της δεν ήταν απλή. Μια ομάδα παιδιών με αγάπη και θαυμασμό για όσα πρεσβεύει το ποδόσφαιρο παγκοσμίως όχι απλά το σκέφτηκε, αλλά το έθεσε σε εφαρμογή και το παρουσίασε στο ελληνικό τηλεοπτικό κοινό μέσω του «ΑΝΤ1» με την εκπομπή «Football Stories» αυτή τη σεζόν. Το συνεργείο της «Goodfellas Productions» γύρισε όλο τον κόσμο.

Μπήκε στις εξέδρες των θρυλικότερων γηπέδων: του «Μαρακανά», του «Μπομπονέρα», του «Μονουμεντάλ», του «Μπερναμπέου», του «Ολντ Τράφορντ»... Μετέφερε στην ελληνική τηλεόραση λάμψη από τα παιχνίδια Μπόκα - Ρίβερ, Ρεάλ - Μπαρτσελόνα, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Λίβερπουλ, Σέλτικ - Ρέιντζερς, αλλά και Φλουμινένσε - Φλαμένγκο, Ερυθρός Αστέρας - Παρτιζάν, Σάλκε - Ντόρτμουντ, Φενέρ - Γαλατά, Τζένοα - Σαμπντόρια, Φέγενορντ - Άγιαξ. Από την Αφρική και το θρίλερ της Καζαμπλάνκα, από την Κολομβία και το «NARCOS Football», αλλά και από ποδόσφαιρο που ψάχνει να βγει από την παρακμή και να αποκτήσει τη δική του λάμψη, έχοντας ήδη μεγάλη δύναμη: στην Αλβανία, στο Ισραήλ, στην Παλαιστίνη.

Έχεις ακούσει πολλά, έχεις διαβάσει πολλά, κάποια μπορεί να τα έχεις δει από κοντά. Εμείς εδώ, με τη βοήθεια του παρουσιαστή και γενικού επιμελητή της εκπομπής, Γιώργου Λέντζα, θα συγκεντρώσουμε σε μια συνέντευξη-κατάθεση ψυχής όλη την υλοποίηση αυτής της απλής και συνάμα τόσο δύσκολης ιδέας. Η οποία δεν μπορεί να ολοκληρωθεί με έναν κύκλο επεισοδίων, αλλά θα έχει συνέχεια. Γιατί η διάθεση και η φλόγα παραμένουν, ενώ και τα ντέρμπι του κόσμου είναι ακόμη περισσότερα από όσα προβλήθηκαν ήδη. Ο Γιώργος Λέντζας, μαζί με τον συμπαρουσιαστή και συνταξιδιώτη σε αυτή τη μαγική περιπλάνηση Άγγελο Γιακουμίδη («ξέρω, θα με λέτε “όχι ο Λέντζας, ο άλλος”», είχε «ατακάρει» στην πρώτη εκπομπή, με μεγάλη αγωνία πάντα για να βρεθούν τα εισιτήρια και να είναι μέσα στο γήπεδο!), τον Θοδωρή Πλακίδη, τον Δημήτρη Μωυσιάδη και τον Αργύρη Κουρτίδη, που έκανε την έρευνα, έζησαν μέσα σε λίγους μήνες ό,τι έχει όνειρο ζωής ο καθένας που λατρεύει το ποδόσφαιρο. Από τις αλάνες, τις γειτονιές, τις φαβέλες, μέχρι την υπέρτατη λάμψη του. Δίπλα σε σκληροπυρηνικούς οπαδούς ή απλούς θεατές. Από την υπέρτατη απλότητα του σπορ, μέχρι την πλήρη εμπορευματοποίησή του…

Θαυμασμός για Ελλάδα, Γιούρο 2004, ελληνικά ντέρμπι με κόσμο...

«Ήταν κάτι που πραγματικά θέλαμε να κάνουμε και πήγε καλά, αλλά γέμισε και εμάς τους ίδιους. Είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι, ήταν μια παραγωγή που εκτιμήθηκε όχι μόνον από το ποδοσφαιρικό κοινό. Νομίζω ότι ανοίξαμε ένα δημόσιο διάλογο σχετικά με το τι ποδόσφαιρο θέλουμε τελικά να βλέπουμε. Η διάθεσή μας είναι να ξαναδούμε και στην Ελλάδα ντέρμπι με κόσμο και από τις δύο πλευρές. Σε όλες τις χώρες που πήγαμε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αυτό συμβαίνει ~όσο σκληρό κι αν μπορεί να γίνει. Η εκπομπή πήγε καλά, είναι υπό συζήτηση με το κανάλι να τη συνεχίσουμε. Ήταν κάτι που επρόκειτο να συμβεί, αλλά μας πρόλαβαν οι εξελίξεις με τον κορονοϊό. Είναι στις σκέψεις μας να το συνεχίσουμε και υπάρχει διάθεση να το συζητήσουμε. Είναι μια ιδέα που μπορεί να φαίνεται απλή και να έχει επιχειρηθεί ξανά, αλλά όντως είναι δύσκολο να την κάνεις πράξη. Είναι δύσκολο να βρίσκεις τις άκρες για να προχωρείς σε κάθε στόχο, αντιμετωπίσαμε αρκετές δυσκολίες και βρήκαμε κλειστές πόρτες από ανθρώπους του ποδοσφαίρου στη χώρα μας που θα μπορούσαν να είχαν βοηθήσει. Αλλά τα καταφέραμε με αρκετή επιμονή και κυρίως όρεξη γι’ αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Είδαμε πράγματι τη δύναμη που έχει το ποδόσφαιρο σε όλο τον κόσμο. Από την πιο εμπορευματοποιημένη μορφή του, στην Αγγλία ή την Ισπανία, μέχρι το αγνό ποδόσφαιρο, αυτό που όλοι ονειρευόμαστε, το ίδιο το παιχνίδι. Στις αλάνες της Αργεντινής, της Βραζιλίας…».

Είσαι οπαδός του Άρη, έχεις ζήσει τα ντέρμπι της ομάδας σου με τον ΠΑΟΚ, ξέρεις και για την ατμόσφαιρα στο Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός και στα άλλα ελληνικά ντέρμπι. Πώς τα συγκρίνεις με όσα είδατε έξω; Είναι όντως μέσα στις λίστες με τα πιο φανατισμένα και έντονα παγκοσμίως, σε σχέση με αυτά που βιώσατε στο εξωτερικό;

Θα έλεγα πως ναι, άλλωστε σε όλα αυτά τα αφιερώματα είναι μέσα στη δεκάδα κάποιο ελληνικό ντέρμπι. Δεν έχουν να ζηλέψουν κάτι σε παλμό από αυτά του εξωτερικού, κάποια άλλωστε από αυτά που είδαμε είναι ίσως υπερεκτιμημένα. Απλά, λίγο εδώ το έχουμε χάσει, με τους περιορισμούς στην παρουσία φιλοξενουμένων. Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι συναισθημάτων, είναι άλλο πράγμα αυτή η εναλλαγή των συναισθημάτων. Τα ελληνικά ντέρμπι είχαν πάντοτε μοναδικό παλμό, μακάρι να το ζήσουμε ξανά.

Πώς αντιμετώπιζαν στο εξωτερικό ένα ελληνικό συνεργείο που βρισκόταν εκεί για να παρουσιάσει το δικό τους ντέρμπι, το ποδόσφαιρο της πόλης, της χώρας τους;

Όπου πήγαμε στο εξωτερικό και δηλώναμε Έλληνες, στο ποδοσφαιρικό πλαίσιο όλοι μιλούσαν με θαυμασμό για το 2004. Το θυμούνται πάντα, τους είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση και έκπληξη. Όσον αφορά τις ομάδες, ναι, τις γνωρίζουν πολύ καλά. Και όχι μόνο στην Ευρώπη. Και στη Λατινική Αμερική συμβαίνει αυτό. Θυμάμαι στην Κολομβία οι οπαδοί της Νασιονάλ μάς έλεγαν για τον Παναθηναϊκό, τον ήξεραν καλά λόγω ίδιων χρωμάτων. Αλλά και παντού, το ίδιο συνέβαινε για όλες τις ομάδες. Υπάρχει ενδιαφέρον για το ελληνικό ποδόσφαιρο στους οπαδούς των ξένων ομάδων, όχι τόσο αγωνιστικά, όσο για το πάθος και την ατμόσφαιρα που υπάρχει στις εξέδρες των δικών μας γηπέδων. Θεωρούν ότι στα ελληνικά γήπεδα υπάρχει ατμόσφαιρα αντίστοιχη της Λατινικής Αμερικής. Έχουμε να θυμόμαστε καλά λόγια και θερμή υποδοχή από τη συντριπτική πλειονότητα όσων επισκεφθήκαμε. Ένιωθαν τιμή που από μία ξένη χώρα είχαν έρθει στον τόπο τους να κάνουν αφιέρωμα για την ομάδα τους, για το γήπεδό τους για την πόλη τους. Τους ζητούσαμε ένα πράγμα και μας έδιναν δέκα! Όχι μόνο για τα εισιτήρια που ψάχναμε, είχαμε συμπαράσταση για διάφορα ζητήματα που έπρεπε να διευθετήσουμε.

Πώς βιώνεις αυτό το διάστημα την απουσία του ποδοσφαίρου από τη ζωή σου, μέσα σε όλη αυτή την αναστάτωση που έχει φέρει η επιδημία;

Δεν μπορώ να πω ότι βλέπω πολύ μπάλα, παλιά ματς και τέτοια. Δεν βάζουν και τίποτα καλό τα κανάλια, από παλιές διοργανώσεις ή μεγάλα ματς που αξίζει να ξαναδείς. Πιο πολύ με το… FIFA θα έλεγα ασχολούμαι, με τέτοια πράγματα. Για εμάς στον Άρη η διακοπή μάς βρήκε σε περίεργη φάση, πάνω που ήμασταν ενθουσιασμένοι με την προοπτική να παίξουμε ξανά σε έναν τελικό Κυπέλλου ή με την παρουσία μας στα πλέι οφ του πρωταθλήματος. Αναμένουμε γενικά την επιστροφή του ποδοσφαίρου, αυτού που λατρεύουμε, στην καθημερινότητά μας. Όπως όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι, έτσι κι εγώ…

Λάμψη και «ξενέρωμα»…

Γιώργο, ξέρω ότι αν σου ζητούσα αναλυτικά τις αναμνήσεις σου, τα συναισθήματά σου, τις εμπειρίες σου από αυτήν την περιπέτεια των 16 επεισοδίων και όσων έζησες μπροστά και ~ειδικά~ πίσω από τις κάμερες θα χρειαζόταν… ολόκληρη η εφημερίδα! Ας μείνουμε στα πιο σημαντικά, στα αξέχαστα από κάθε ταξίδι. Και ας αρχίσεις, λοιπόν, την αφήγηση…

Το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Λίβερπουλ είναι ένα τεράστιο ντέρμπι. Δεν είναι η ατμόσφαιρα τόσο που θαυμάζεις, αλλά η ιστορία του ποδοσφαίρου. Που σε κάποιες περιπτώσεις «πληγώνεται» από τη σύγχρονη εποχή. Κρατάω έναν συγκλονιστικό οπαδό της Μάντσεστερ που είχε ζήσει τα πάντα επί Φέργκιουσον και πώς βιώνει τώρα την κατάσταση, αλλά και το ότι δημιούργησαν κάποιοι τη Γιουνάιτεντ οφ Μάντσεστερ που παίζει στις ερασιτεχνικές κατηγορίες, απλά για να ζουν το ποδόσφαιρο σαν λατρεία, με τις παμπ, τις μπίρες, τα λασπωμένα γήπεδα και όχι απλά για τη νίκη.

Στο «Μπερναμπέου» για το Ρεάλ - Μπαρτσελόνα ήμασταν τόσο ψηλά που δεν βλέπαμε καλά τις φιγούρες. Εκεί ήταν το απόλυτο μπίζνες μοντέλο στο ποδόσφαιρο, δεν είναι κάτι που μας εκφράζει, αλλά η μπάλα είναι σίγουρα εκπληκτική. Και από ψηλά έμοιαζε σα να έβλεπες από πριν ότι το γκολ θα μπει. Είχες όλη την εικόνα έτοιμη. Αλλά οι άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο, με μπλούζες μισές Ρεάλ μισές Μπάρτσα, το μάρκετινγκ παντού, όλα αυτά, όχι, δεν βοηθούν στον παλμό. Θα λέω ότι είδα τον Μέσι να παίζει μέσα από το γήπεδο ~είναι εντελώς διαφορετικό από την τηλεόραση. Στο γήπεδο καταλαβαίνεις πόσο τέλειος παίκτης είναι…

Το αληθινό ποδόσφαιρο

Η Λατινική Αμερική ήταν κάτι διαφορετικό, ανεπανάληπτο. Κι ας μπήκαμε σε ένα άδειο «Μαρακανά» γιατί οι οπαδοί της Φλουμινένσε στο ντέρμπι με τη Φλαμένγκο έκαναν εμπάργκο. Είχε τον βραζιλιάνικο παλμό στην εξέδρα, παρόλο που δεν βοηθούσε το ματς. Σε αυτό το γήπεδο νιώθεις μπαίνοντας ότι έχεις ξαναμπεί! Το έχεις δει σε τόσα βίντεο, νομίζεις ότι το ξέρεις. Κι όμως, είναι το τεράστιο «Μαρακανά» και είναι απίστευτο όταν είσαι εκεί όπου το παιχνίδι είναι πάνω απ’ όλα, οι πανηγυρισμοί διαφορετικοί, το πραγματικό ποδόσφαιρο κυριαρχεί. Εκεί όπου το ποδόσφαιρο δεν έχει την «αποστείρωση» της Ευρώπης. Στη Λατινική Αμερική οι ομάδες αντιπροσωπεύουν τη ζωή, περνούν από γενιά σε γενιά, βλέπεις τον κόσμο να κλαίει…

Στην Αργεντινή, Ρίβερ - Μπόκα… Ό,τι σημαίνει το δαχτυλίδι για τη Μόρντορ στον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» είναι αυτό το ντέρμπι για το ποδόσφαιρο, το άθλημα που έφτιαξαν στην Αγγλία για... να το χαίρονται οι Λατίνοι. Θα το θυμάμαι για πάντα, είναι το μεγαλύτερο ντέρμπι. Εκεί όπου η αντιπαλότητα συνδέεται απόλυτα με την κοινωνία. Τι να πω γι’ αυτό το ματς στο «Μονουμεντάλ»... Μόνο ότι βρήκαμε με δυσκολία τα εισιτήρια κι εγώ πλησιάζοντας στο γήπεδο διαπίστωσα ότι δεν το είχα. Μου το έκλεψαν, μου έπεσε, ποιος ξέρει... Αυτό που ξέρω είναι ότι αν έχανα αυτό το ματς δεν υπήρχε λόγος να είμαι ξανά στην εκπομπή. Και δεν θα το ξεπερνούσα ποτέ. Περάσαμε από 5-6 ελέγχους της Αστυνομίας, με παρακαλετό, δείχνοντας όλα τα χαρτιά, τα μέιλ κ.λπ. Και τελικά ήμουν μέσα… Πήγαμε και στο «Μπομπονέρα» για ένα ματς της Μπόκα για το Λιμπερταδόρες. Είδαμε το πραγματικό γήπεδο και τον κόσμο γύρω από αυτό, όπως ήταν παλιά, με τις ψησταριές, με τον φανατισμό, αλλά και με τα αποδυτήρια να ανοίγουν μετά για να κάνει μπάνιο ο φτωχός κόσμος που δεν είχε ζεστό νερό... Όντω, εμπειρία ζωής…

Όσο για την Κολομβία (Ατλέτικο Νασιονάλ - Ιντεπεντιέντε Μεντεγίν), αν είχα ακόμη μία ώρα ζωής αυτό το επεισόδιο θα ήθελα να ξαναζήσω! Αυτό που με εντυπωσίασε πάνω από πολλά άλλα είναι ο τρόπος με τον οποίο κατάφεραν σε αυτή τη χώρα να κάνουν τόσο ασφαλές το ποδόσφαιρο. Το ίδιο Narcos Football που ήταν παλιά, με τις δολοφονίες, τη σύνδεση με τα καρτέλ και όλα αυτά. Είδαμε ένα ντέρμπι με 45.000 κόσμο, με μοιρασμένους οπαδούς των δύο ομάδων, χωρίς κάποια ιδιαίτερα μέτρα εντός και εκτός γηπέδου. Κάτι τόσο συγκλονιστικό όσο και η ίδια η εξέλιξη του ποδοσφαίρου σε αυτή τη χώρα.

Το «Old Firm», η Ολλανδία, η Γερμανία…

Το Σέλτικ - Ρέιντζερς είναι πράγματι το ντέρμπι με το μεγαλύτερο μίσος στον πλανήτη για όλους τους γνωστούς λόγους και τις διαφορές. Αλλά δεν θέλουν να «διαφημίζουν» αυτή την έχθρα. Ήταν το επεισόδιο στο οποίο είχαμε τις μεγαλύτερες δυσκολίες στην αφήγηση, διότι ον κάμερα δεν έλεγαν πολλά και εκτός κάμερας έβγαζαν τα πάντα. Δυσκολευτήκαμε τρομερά για τα εισιτήρια, ενώ στο γήπεδο είδα το πιο παθιασμένο ματς, με τους παίκτες πράγματι με το «μαχαίρι στα δόντια» για τη νίκη.

Στην Ολλανδία πήγαμε για το Φέγενορντ - Άγιαξ κι εκεί συνέβη το εκπληκτικό: να κερδίσουν οι γηπεδούχοι με 6-2. Ήταν τρομερή η χαρά τους, ζήσαμε στην εξέδρα τους στιγμές έκπληξης και ενθουσιασμού. Είπαμε για τα συναισθήματα του ποδοσφαίρου. Θα ήθελα να πω πως αν κάποιος είναι φίλος του old school ποδοσφαίρου, αξίζει πραγματικά να βρεθεί στο Ρότερνταμ και στην εξέδρα του «Ντε Κάιπ».

Το Σάλκε - Ντόρτμουντ ήταν ματσάρα με τρομερή ατμόσφαιρα, αλλά στο πλαίσιο της αυστηρότητας που διέπει τη Γερμανία. Ένιωθα ότι ο κόσμος έμοιαζε να είναι σε εκτόνωση στο γήπεδο από τον γενικότερα προγραμματισμένο τρόπο ζωής του. Αλλά και ο ενθουσιασμός, ο πανηγυρισμός, η ένταση ήταν πάλι με μέτρο! Και μόλις βγήκαν από το γήπεδο επανήλθαν στον ρυθμό τους. Ήταν το μόνο ματς που βιώσαμε κάποιες ακραίες καταστάσεις ως αποστολή, διότι ακολουθήσαμε κάποιους οργανωμένους της Ντόρτμουντ με τις κάμερες και δεν το πήραν και πολύ… καλά, αλλά ευτυχώς εκεί «καθάρισε» ο Θοδωρής που είναι λίγο… επιβλητικός και εν τέλει δεν είχαμε πρόβλημα.

Τα «ελληνικά» ντέρμπι της Ευρώπης

Υπήρξαν και κάποια παιχνίδια στα οποία νιώσαμε πιο κοντά στο δικό μας κλίμα. Στα πιο κοντινά. Στο Παρτιζάν - Ερυθρός Αστέρας ειδικά. Ήταν το πιο «ελληνικό» ντέρμπι. Το «ΠΑΟΚ - Ολυμπιακός της Σερβίας». Με έντονο το χρώμα της δυσαρέσκειας. Ήταν ένα επικό ματς, με «πολεμική» ατμόσφαιρα ~πολύ θερμόαιμοι οι Σέρβοι. Σε αυτό το επεισόδιο μας βοήθησαν πολύ οι σύνδεσμοι του Ολυμπιακού, το «Πόρτο Λεόνε» ειδικά, αλλά και από τους συνδέσμους του ΠΑΟΚ. Γενικά είχαμε μεγάλη βοήθεια από τους οπαδούς των ελληνικών ομάδων σε ό,τι ζητήσαμε.

Με ελληνικό γήπεδο έμοιαζε πολύ και ό,τι συναντήσαμε στο Φενέρ - Γαλατά. Πολύ ζωντανό ματς, με παλμό. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος αστυνόμευσης, με μεγάλη προκλητικότητα εκ μέρους τους, με όπλα κ.λπ. Όπως επίσης και ότι ο κόσμος ασχολείται πιο πολύ με το παρασκήνιο, ποιος ελέγχει την κατάσταση, τη διαιτησία και όλα αυτά. Αυτό που συμβαίνει και εδώ.

Στο επεισόδιο στην Αλβανία θέλαμε πολύ να το κάνουμε και για όλον αυτόν τον κόσμο που ζει στην Ελλάδα. Είναι υποτιμημένο μέρος, θέλαμε να δείξουμε τι πραγματικά συμβαίνει. Μας βοήθησε πολύ ο παλιός παίκτης του Άρη, ο Κρίστι Βανγκέλι. Ήταν πάρα πολύ φιλόξενοι, μιλούσαν ελληνικά, στο δε γήπεδο για το Παρτιζάνι - ΦΚ Τίρανα έγινε πρώτη φορά επίσημος αγώνας συλλόγων. Σε ένα εξαιρετικό νεόκτιστο στάδιο. Γελάσαμε πολύ, καταλαβαίναμε σχεδόν όλα τα συνθήματα, ήταν όμορφη εμπειρία για μία χώρα που επιχειρεί να αναπτυχθεί παντού, έτσι και στο ποδόσφαιρο.

Ισραήλ και Παλαιστίνη

Ήταν τα πιο πολιτικά επεισόδια. Ορόσημο για εμάς. Σοκαριστήκαμε στην Παλαιστίνη για τον τρόπο με τον οποίο ζουν, τα προβλήματα που έχουν. Το ποδόσφαιρο είναι κάτι που επίσης παλεύει να σταθεί όρθιο. Αν κάποιος εκεί έχει επιλογή να γίνει γιατρός ή ποδοσφαιριστής, γίνεται γιατρός γιατί απλά έχει καλύτερο μισθό. Παιχνίδια με 500 άτομα, πολύ παλιές συνθήκες σε όλα, μεγάλη υποβάθμιση. Στο Ισραήλ το ποδόσφαιρο έχει πολύ μεγάλη πολιτική σημασία, εκφράζουν πιο πολύ τις πολιτικές αντιθέσεις τους παρά τις αθλητικές. Το Μπεϊτάρ - Χάποελ Τελ Αβίβ, στο οποίο βρεθήκαμε, θα το χαρακτήριζα ένα… τίμιο Ολυμπιακός Βόλου - ΑΕΛ από πλευράς ατμόσφαιρας.

Ιστορικό ματς στο Μαρόκο

Στην Αφρική είδαμε το ματς με την καλύτερη ατμόσφαιρα και ζήσαμε ιστορικές στιγμές, καθώς μας έλεγαν ότι ήταν το πιο εντυπωσιακό ματς του ποδοσφαίρου στο Μαρόκο. Ήταν ρεβάνς του 0-0 στο Ράζα - Γουίνταντ και από 1-4 το ματς έγινε 4-4 με τρία γκολ σε ένα 20λεπτο. Ο κόσμος μάς αποθέωνε, μας θεωρούσε τυχερούς. Νιώσαμε στο απόλυτο τα συναισθήματα του ποδοσφαίρου, με την τεχνική να υστερεί έναντι της Ευρώπης, αλλά την εικόνα του γηπέδου να είναι μακράν η καλύτερη με πυρσούς, πυροτεχνήματα, πραγματικό υπερθέαμα.

Ο «πιλότος» και η «μητέρα» των Ultras

Το πρώτα γυρίσματα και το πρώτο ντέρμπι που ασχοληθήκαμε ήταν το Ρόμα - Λάτσιο, αυτό παρουσιάσαμε στο κανάλι και αποφασίστηκε να γίνει η εκπομπή. Αυτό το επεισόδιο δεν προβλήθηκε ποτέ, υπήρξαν κάποιες αντιδράσεις και διαφωνίες από άτομα που δεν ήθελαν τελικά να φανούν στην κάμερα και κάποια άλλα θέματα που σεβαστήκαμε.

Το τελευταίο όμως, αυτό που προβλήθηκε λίγο καιρό πριν από το ξέσπασμα της υγειονομικής κρίσης, ήταν το Τζένοα - Σαμπντόρια. Ξεχάστε ‘Ιντερ, Μίλαν, Γιουβέντους και τις υπόλοιπες. Όποιος θέλει να δει το ποδόσφαιρο όπου γεννήθηκαν οι Ultras, να δει ένα ματς στο «Λουίτζι Φεράρι». Είναι κρίμα που αυτές οι ομάδες δεν έχουν πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά η κόντρα και η ένταση δεν αλλάζουν στην εξέδρα και στο γήπεδο...