Τάκης Λεμονής στο «ΦΩΣ»: «Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα δεν ξεκίνησε το 1996»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Τη θεωρώ ιστορική συνέντευξη που όμοιά της ο Λεμονής δεν έχει ξαναδώσει. Και με δύο προσωπικές φωτογραφίες ντοκουμέντο όπου ο Λεμονής πιτσιρικάς φαίνεται πόσο Ολυμπιακός ήταν και σε τι οικογένεια μεγάλωσε. Στη μία φωτογραφία είναι μικρός με λάβαρα του Ολυμπιακού μπροστά από τον λευκό πύργο στη Θεσσαλονίκη, προσέξτε και μια στάμπα του Ολυμπιακού στο παντελόνι του! Σε μια τεράστια εκδρομή 10.000 Ολυμπιακών εκεί. Φίλος μου δεν υπήρξε ποτέ. Η μαγκιά όμως είναι όταν έρχεται η ώρα της αποτίμησης, να κάνεις τη δουλειά σου δίκαια.

Ξανθόπουλος στο «ΦΩΣ»: «Ο Λεμονής ιδανικός για τεχνικός διευθυντής στον Ολυμπιακό»

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ένθετο που κυκλοφόρησε με το «ΦΩΣ» στις 18/6/2019

Μου ζήτησες να περιοριστώ στα του παίκτη και όχι στα του προπονητή γιατί είσαι ακόμα εν ενεργεία.

Θέλω να μείνουμε στο πλαίσιο των ιστορικών αφιερωμάτων που κάνετε στους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού. Τα διαβάζω κάθε Τρίτη.

Έπειτα από τόσα χρόνια στις συνεντεύξεις δεν χρησιμοποιώ πια ερωτηματολόγιο. Θα σε ρωτάω λοιπόν ό,τι μου έρχεται. Ολυμπιακός από μικρός;

Οι φωτογραφίες τι σου λένε. (χαμογελάει).

Ναι, αλλά ο Θεοδωρακάκης μου είπε ότι σε πήρε μέσα από τα χέρια του ΠΑΟ ως αντίποινα στον Μαντζεβελάκη για την αρπαγή Δεληκάρη.

Πράγματι είχα κάνει μία προπόνηση με τον Παναθηναϊκό! Ο πρόεδρος του Αττικού εκεί με είχε δώσει. Αλλά όλη μου η οικογένεια τον Ολυμπιακό θέλαμε. Έγιναν κάποια λάθη τότε στο σκάουτινγκ του Ολυμπιακού που δεν θέλω να αναφερθώ. Τελικά όμως ο κυρ Λεωνίδας τα κατάφερε και με πήρε.

Ποιον είχες αφίσα στο δωμάτιο μικρός;

Τον Δεληκάρη. Μακράν. Είχα κι άλλους βέβαια από τον Ολυμπιακό, σχεδόν όλους!

Έπαιξες 9 χρόνια στον Ολυμπιακό και έφυγες πριν από τα «πέτρινα χρόνια». Νιώθεις τυχερός που δεν τα έζησες;

Δεν τα έζησα ως παίκτης, όμως τα έζησα ως οπαδός και αυτό ήταν τρομερά δύσκολο. Είχα και πρόβλημα με τον ένα μου γιο τον Νίκο που γεννήθηκε το '85 και όταν πήραμε τον τελευταίο τίτλο ήταν 1,5 χρονών, δεν τον έζησε, δεν τον κατάλαβε. Μεγάλωσε στο σχολείο χωρίς να έχει καταλάβει τι εστί Ολυμπιακός. Οι συμμαθητές του, Παναθηναϊκοί και ΑΕΚτσήδες του έκαναν πλάκα. Και ήταν πολύ δύσκολο για εμένα...

Αλλαξοπίστησε;

Παραλίγο. Ήρθε μια μέρα από το σχολείο και μου είπε «οι φίλοι μου είναι ΑΕΚ. Και η ΑΕΚ παίρνει τα πρωταθλήματα». Ούτε να το ακούσω! Κατέβηκα στο Πασαλιμάνι, αγόρασα ένα βιβλίο του Ολυμπιακού που έδειχνε ότι παρά τα «πέτρινα χρόνια» είχαμε ακόμα τα περισσότερα πρωταθλήματα και του είπα να πάρει το βιβλίο και να το πάει στο σχολείο να το δείξει στους συμμαθητές του!

Αυτό έκανες μόνο;

Όχι. Πήγα και στην μπουτίκ του Ολυμπιακού που μόλις είχε φτιάξει ο Κόκκαλης, ήταν τα πρώτα χρόνια Κόκκαλη που δεν είχε πάρει πρωτάθλημα, και του αγόρασα του μικρού πράγματα ερυθρόλευκα.

Τίποτα άλλο έκανες;

Ναι, έκανα κάτι επικίνδυνο. Ήταν η εποχή που γινόταν χαμός στο μπάσκετ μεταξύ Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού με επεισόδια στα γήπεδα, και να πούμε την αλήθεια μάς είχε σώσει τότε το μπάσκετ! Παρ' ότι λοιπόν είχαν γίνει τρομερά επεισόδια, πήρα και τα δύο παιδιά, τα πήγα στο ΣΕΦ, κάτσαμε κοντά στο παρκέ, στο τέλος πανηγυρίσαμε.

Και τελικά δεν άλλαξε ομάδα ο μικρός.

Όχι.

ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ

Για τα «πέτρινα χρόνια» μόνο ο Κοσκωτάς έφταιγε; Ή είχαν μπει οι βάσεις πιο νωρίς;

Πάντα κάποια πράγματα ξεκινάνε νωρίτερα. Όπως το ότι πήραμε τα 4 σερί είχαν αιτία και τον Τόζα Βεσελίνοβιτς που ήταν πριν στον Ολυμπιακό αλλά δεν πήρε πρωτάθλημα! Δεν ήταν λοιπόν μόνο ο Κοσκωτάς που έφταιγε. Ήταν πάρα πολλά. Που αφορούσαν τον Ολυμπιακό αλλά και γενικότερα το ελληνικό ποδόσφαιρο...

Νομίζω ότι πιάνω το υπονοούμενο. Εννοείς σκηνικά σαν εκείνο το απίθανο 3-2 στη Λεωφόρο από 0-2 με τη διαιτησία.

Είχαν γίνει όργια σε εκείνο το ματς. Και έπαιζα. Και όχι μόνο έπαιζα αλλά τα έζησα στο πετσί μου. Για κάποιους όμως φαίνεται ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο άρχισε το 1996...

Ώπα! Για λέγε, για λέγε.

Ξεκινάμε πρώτο δεκάλεπτο με καταιγιστικό ρυθμό, δυνατός Παναθηναϊκός τότε, ο μεγάλος μας αντίπαλος όλα τα χρόνια. Κάνουμε το 0-2 στο 10', και στο 14' κάνουμε το 0-3 αλλά ακυρώνει ο διαιτητής καθαρό γκολ του Τάσου!

Του Μητρόπουλου.

Ναι. Και δίνει 3 πέναλτι στον Παναθηναϊκό! Ήταν τραγικό. Και δεν ήταν μόνο τα 3 πέναλτι και το καθαρό γκολ του Τάσου που ακυρώθηκε, ήταν και μια άλλη φάση που δεν τη θυμάται πολύς κόσμος, αλλά εγώ την έζησα. Στο β' ημίχρονο κάνουμε αντεπίθεση, πάω στη μπάλα προς τη γραμμή του άουτ, την προλαβαίνω μισό μέτρο μέσα από τη γραμμή, έρχεται ο Άνθιμος Καψής πάνω μου, περνάω τη μπάλα κάτω από τα πόδια του και βγαίνω μόνος με τον Αναστόπουλο απέναντι στον Βασίλη Κωνσταντίνου. Και σταματάει τη φάση ο διαιτητής γιατί λέει είχε βγει πριν η μπάλα! Ενώ την είχα προλάβει μισό μέτρο πριν περάσει τη γραμμή.

Αυτό το ματς ήταν το πιο στενάχωρο που έχεις παίξει στον Ολυμπιακό;

Ναι.

Έχεις κλάψει ποτέ ως παίκτης;

Σε εκείνο το ματς! Ήταν η μέρα των γενεθλίων μου κιόλας. Αποκλειστήκαμε με κατάφωρη αδικία.

Είπες πριν κάτι για τον Τόζα Βεσελίνοβιτς και θέλω να μου μιλήσεις για αυτόν. Ο Κουσουλάκης μου είπε ότι όταν πήγε στον Ολυμπιακό θεωρούσε τον εαυτό του πολύ προπονημένο, αλλά με τον Τόζα στην προετοιμασία ένιωσε ότι ήταν απροπόνητος! Τη διάβασες τη συνέντευξή του;

Ναι, τη διάβασα.

Τι θέση έπαιζε στον Ολυμπιακό ο Κουσουλάκης; Άλλοι λένε δεξί χαφ, άλλοι λένε αμυντικό χαφ.

Ο Βαγγέλης ήταν... όλα! Για εμένα ήταν το κλασικό 8άρι.

Και ποιος ήταν το 6άρι; Αφού και ο Περσίας ήταν 8άρι.

Ο Βαγγέλης έκανε τα πάντα. Είχε και καλές ανασταλτικές ικανότητες, αλλά και οι προωθήσεις του με τις σουτάρες του τον έκαναν πολύ επικίνδυνο.

Από το ένα σε πάω στο άλλο, όμως είπαμε, δεν υπάρχει ερωτηματολόγιο. Πες μου για τον Τόζα τώρα.

Είναι αδικημένος στην ιστορία για τον Ολυμπιακό. Τα χρόνια πριν αρχίσουμε το σερί των πρωταθλημάτων, ήταν δύσκολα οικονομικά, μετά τον Γουλανδρή. Όμως ο Τόζα ο συχωρεμένος ήταν η βασική αιτία που πήραμε τους τίτλους! Οι προετοιμασίες μαζί του ήταν μαρτύριο. Τότε καλή προπόνηση ήταν να μην μπορείς να περπατήσεις μετά. Δεν ισχύει αυτό τώρα. Όμως εκτός από τη φυσική κατάσταση ήταν πολύ μπροστά και στην τακτική. Μας δίδασκε το πρέσινγκ οργανωμένα και ψηλά στην αντίπαλη άμυνα που τότε δεν υπήρχε αυτό το πράγμα. Επίσης κάτι πολύ σημαντικό, ρίσκαρε και εμπιστεύτηκε νέα παιδιά που αναδείχτηκαν και έμειναν 10 χρόνια στον Ολυμπιακό. Έβαζε παιδιά που τον προηγούμενο χρόνο έπαιζαν στο Ερασιτεχνικό! Το είχε κάνει με εμένα, με τον Βαμβακούλα, με τον Κοκολάκη, με τον Ξανθόπουλο, με τον Μίχο που είχε έρθει από τον Παναιτωλικό νέος, δεν ήταν ερασιτεχνικό αλλά νομίζω ήταν χαμηλότερη κατηγορία.

Άλλος προπονητής που σου άρεσε και έπειτα εσύ ο ίδιος ως προπονητής, τον αξιολόγησες όπως του άξιζε;

Ο Τόζα Βεσελίνοβιτς ήταν καθοριστικός για την καριέρα μου. Όπως και ο Αλκέτας Παναγούλιας.

Από προπόνηση λίγα πράγματα όμως λένε για τον Αλκέτα.

Είχε καλές ιδέες στην τακτική. Δουλεύαμε καλά στο επιθετικό-δημιουργικό κομμάτι και στα τελειώματα των φάσεων. Και σε ενέπνεε ψυχολογικά ο Αλκέτας, σε έκανε να νιώθεις ότι μπορείς να νικήσεις την οποιαδήποτε ομάδα στον κόσμο!

Ποιο ήταν το γούρι σου;

Μπαίνοντας σε αυτό το χώρο γίνεσαι προληπτικός. Είχα ένα ζευγάρι παπούτσια Puma που δεν τα άλλαζα με τίποτα. Ενώ μπορούσα να έχω όσα παπούτσια ήθελα, πήγαινα εκείνο το ζευγάρι στον τσαγκάρη για να τα επιδιορθώνει και να μπορώ να τα φοράω μόνιμα! Επίσης ξυριζόμουν το πρωί του αγώνα.

Ποιο ήταν το ατού σου ως παίκτης;

Ήμουν καλός στον κλειστό χώρο, είχα καλή ντρίμπλα, και καλή ασίστ, έβγαζα εύκολα την τελική πάσα για γκολ. Και η ψυχολογία μου ήταν καλή, μου άρεσαν τα δύσκολα ματς.

Πράγματι, τα δύο καλύτερά σου ματς ήταν με τον Άγιαξ που βγάζεις και τις δύο ασίστ στα δύο γκολ του Αναστόπουλου, και ο τελικός Κυπέλλου στη Νέα Φιλαδέλφεια με τον ΠΑΟΚ. Μετά θα σε ρωτήσω να μου πεις παρασκήνιο για εκείνο το ματς με τον Άγιαξ που ο κόσμος του Ολυμπιακού ήταν ανατριχιαστικός, μπορεί και να είχε 100.000 το ΟΑΚΑ. Πες μου όμως: Η θέση σου η καλύτερη ποια ήταν;

Ξεκίνησα ως εξτρέμ. Διαφορετικό τότε το ποδόσφαιρο, οι επιθετικοί δεν πατάγαμε το μισό γήπεδο! Δεν γυρνάγαμε στην άμυνα. Με τον Τόζα άρχισε λίγο αυτό να γίνεται, παράδειγμα ο Κρητικόπουλος που γύρναγε να βοηθάει. Καλύτερή μου θέση πάντως θεωρώ αυτή που έπαιξα στον Λεβαδειακό, δηλαδή στο δημιουργικό κομμάτι, πίσω από τον κυνηγό.

Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Ο πατέρας σου δεν ζει.

Όχι.

Ο θείος σου;

Ζει. Θα το διαβάσει το θέμα.

Ποια είναι η πρώτη εικόνα που έχεις στη μνήμη σου από Ολυμπιακό;

Δεν ξέρω αν είναι η πρώτη εικόνα, όμως είναι η πιο συνταρακτική της παιδικής μου ηλικίας.

Πες μου την.

Είναι το γκολ του Γιούτσου στο τελευταίο λεπτό με το οποίο πήρε το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός το 1966 με τον Μπούκοβι. Το πρώτο πρωτάθλημα μετά από δύσκολα χρόνια, αφού το τελευταίο που είχε πάρει ήταν το 1959. Ήμουν 6 χρονών στο γήπεδο με τον πατέρα μου και το θείο μου. Είχαμε στάνταρ σημείο που καθόμασταν στο παλιό Καραϊσκάκη, μπροστά από την καταπακτή! Έβλεπα από κοντά τους παίκτες να βγαίνουν.

Τι θυμάσαι λοιπόν με το γκολ του Γιούτσου;

Ο Ολυμπιακός ήθελε μόνο τη νίκη για να πάρει τον τίτλο, και ο Πανσερραϊκός αγωνιζόταν να σωθεί. Το ματς ήταν ισόπαλο ως το τέλος. Στο '90 ο Γιούτσος σκοράρει, ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής έπειτα από χρόνια και ήταν μια στιγμή που χαιρόσουν και τρόμαζες!

Γιατί τρόμαζες;

Θυμάμαι αλλόφρονες ανθρώπους γύρω μου. Θυμάμαι το θείο μου να πέφτει λιπόθυμος, ο πατέρας μου είχε τρελαθεί, οι παίκτες του Ολυμπιακού έδιναν σόου με προσωπικούς και ομαδικούς πανηγυρισμούς, κόσμος είχε μπει μέσα, άλλοι είχαν ανέβει πάνω στα δοκάρια, στην κυριολεξία πανζουρλισμός. Ο θείος μου και ο πατέρας μου ίδρυσαν το σύνδεσμο του Ολυμπιακού στον Κολωνό.

Από τους συμπαίκτες σου που άφησαν τον Ολυμπιακό και πήγαν στον Παναθηναϊκό, ποιος σε στεναχώρησε περισσότερο;

Εμένα με είχε βοηθήσει πολύ ο Γιάννης Κυράστας. Γενικά οι παλιοί στον Ολυμπιακό ήταν πολύ καλοί απέναντί μου, ίσως ήταν κι ο χαρακτήρας μου τέτοιος που με έβλεπαν με συμπάθεια. Ήρθα νέο παιδί και μεγάλα ονόματα όπως ο Κρητικόπουλος, ο Καραβίτης, ο Λοσάντα που τους έπαιρνα τη θέση, έρχονταν πριν το ματς και μου έδιναν συμβουλές. Ο Κυράστας με είχε υπό την προστασία του. Ήταν αρχηγός μαζί με τον Καραβίτη και τον Μάικ.

Τον Γαλάκο.

Ναι. Αλλά το μεγάλο σοκ το έζησα όταν έφυγε ο Δεληκάρης. Θυμάμαι το πρώτο ματς του Δεληκάρη στο Καραϊσκάκη όταν ήρθε με τον Παναθηναϊκό.

Πες μου για αυτό. Δεν μου έχει πει άλλος.

Έπαιξα σε εκείνο το ματς με τον Ολυμπιακό. Η πρώτη μου χρονιά ήταν. Κόλαση για τον Γιώργο. Όπως σου είπα τον είχα ίνδαλμα. Να πω την αλήθεια στεναχωριόμουν την ώρα του ματς για την κόλαση που περνούσε ο αγαπημένος μου παίκτης, αλλά έπρεπε να τον νικήσουμε. Δεν κατακρίνω κανέναν που έφυγε από τον Ολυμπιακό και πήγε στον Παναθηναϊκό. Ο καθένας είχε τους λόγους του. Το εύκολο είναι να κατακρίνεις και να το παίξεις καλός στον κόσμο. Υπήρχαν ευθύνες και στον Ολυμπιακό για κάποια πράγματα. Κάποιοι το είδαν ότι δεν εκτιμήθηκε η προσφορά τους. Το είδαν εγωιστικά. Εγώ μόνο για τον εαυτό μου μπορώ να μιλήσω και να πω ότι νιώθω πολύ όμορφα που παρέμεινα στον Ολυμπιακό, η αγάπη που εισπράττω από τον κόσμο, είναι αυτό που μένει. Χώρια που είχα το προνόμιο να είμαι και προπονητής στον Ολυμπιακό.

Δεν βλέπω να γράφεται ότι έχεις πάρει 5 πρωταθλήματα ως παίκτης του Ολυμπιακού, 4 ως προπονητής, και 1 ως βοηθός προπονητή. Υπάρχει άλλος στην ιστορία του Ολυμπιακού να το έχει κάνει αυτό;

Όχι.

Ο ΝΤΑΪΦΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΟΜΕΡΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Θέλω να μου πεις για τον Νταϊφά ιστορίες. Μου έχουν πει παλιοί του Ολυμπιακού ότι μιλάγατε με τους παίκτες του Παναθηναϊκού και τσατιζόσασταν με αυτά που μαθαίνατε....

Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι υπήρχε δυσαρέσκεια στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού για τα χρήματα που δίνονταν σε εμάς σε σχέση με αυτά που μαθαίναμε ότι έπαιρναν στον Παναθηναϊκό. Ο Νταϊφάς ήταν πολύ σφικτός με τα λεφτά. Το λέγαμε όλοι.

Τι αποτίμηση κάνεις για τον Νταϊφά; Είναι κάπως αμφιλεγόμενος.

Όχι, ήταν σούπερ τότε για τον Ολυμπιακό. Ως πρόεδρος και ως οντότητα ήταν πολύ δυναμικός, δεν χαμπάριαζε, και είχε απέναντι μεγάλο μέγεθος, την οικογένεια Βαρδινογιάννη που τότε σκόρπαγε πολλά λεφτά στον Παναθηναϊκό. Αλλά εμείς παίρναμε τους τίτλους. Ο Νταϊφάς ήταν πολύ σκληρός, και με τον Χουάν το πάλεψε πολύ το θέμα.

Τον Ρότσα.

Ναι, έδωσε πόλεμο τότε ο πρόεδρος του Ολυμπιακού.

Καλό παιδί πάντως ο Ρότσα.

Πραγματικά, αγαπημένος. Αλλά τότε ήταν αντίπαλος.

Πες μου μια ιστορία με τον Νταϊφά προσωπική.

Όταν ήταν να παντρευτώ, του πήγα το προσκλητήριο για το γάμο, μου έκανε ένα πολύ καλό δώρο και με κάθισε κάτω να μου δώσει συμβουλές για το πώς να ξοδεύω τα λεφτά μου! Τόνιζε ότι δεν θα παίζουμε για πάντα ποδόσφαιρο.

Πες μου ένα περιστατικό που έχεις ζήσει με τον κόσμο του Ολυμπιακού. Το πιο τρελό.

Είναι πολλά. Το καλύτερο όμως ήταν πριν και μετά το ματς με τον Άγιαξ που είχα βγάλει τις ασίστ στα γκολ. Γύρισα αργά σπίτι και ήταν πολύς κόσμος του Ολυμπιακού έξω από το σπίτι μου στον Κολωνό! Ήταν μεγάλες στιγμές.

Το κορυφαίο σου ματς ήταν αυτό.

Δύο ματς σημάδεψαν την καριέρα μου ως παίκτης. Το ματς που περάσαμε τον Άγιαξ και ο τελικός που πήραμε με τον ΠΑΟΚ. Όμως ειδικά με τον Άγιαξ ο βαθμός δυσκολίας ήταν πολύ μεγάλος διότι ο Άγιαξ είχε παικταράδες, Φαν Μπάστεν, Ράινκαρντ, Κούμαν! Τέλειωσε το ματς, είχαμε προκριθεί, και δεν ήμασταν... σίγουροι ότι τα καταφέραμε!

Τι κόσμος τότε στο ΟΑΚΑ.

Έχω μια φωτογραφία στο αρχείο μου που βγαίνουμε στον αγωνιστικό χώρο, και εμείς και οι παίκτες του Άγιαξ κοιτάμε ψηλά και χαζεύουμε τις εξέδρες!

Πες μου κι άλλα για εκείνο το ματς. Για τον κόσμο ειδικά.

Τα τελευταία δύο βράδια πριν πάμε στο ξενοδοχείο με την αποστολή, έφυγα από το σπίτι μου και κοιμόμουν στου θείου μου! Διότι χτυπάγανε τα κουδούνια οι οπαδοί τη νύχτα και ζητούσαν εισιτήρια!

Φοβερό.

Θέμη, και 200.000 κόσμο να χωρούσε το ΟΑΚΑ θα γέμιζε! Το πιστεύω αυτό που λέω.

Ποιον αντίπαλο επιθετικό θαύμαζες πιο πολύ;

Τον Γιώργο Κούδα. Δεν σου κρύβω ότι όταν ερχόταν με τον ΠΑΟΚ να παίξει στην Αθήνα, με τον Εθνικό για παράδειγμα, πήγαινα και τον έβλεπα. Τον θεωρούσα καταπληκτικό παίκτη μαζί με τον Δεληκάρη.

Ο Βαρδινογιάννης εσένα σε προσέγγισε ποτέ; Ο Κουσουλάκης και ο Αναστόπουλος μου είπαν ναι, μου είπαν και τα πρόσωπα που λειτούργησαν ως μεσολαβητές.

Πήγε να γίνει κάτι, αλλά δεν ήταν επίσημο. Όταν είχα την 8ετία μου.

ΤΟ «ΦΩΣ»

Πες μου τώρα σκηνικά με το «ΦΩΣ». Πήγαινες και εσύ βράδυ στην Ομόνοια να το πάρεις;

Ναι, πολλές φορές. Κατ' αρχάς το «ΦΩΣ» δεν ήταν «ΦΩΣ», αλλά «το ευαγγέλιο»! Έτσι το έλεγε ο κόσμος. Έμπαινε στο σπίτι μου από παιδί που ήμουν. Έχω αποθηκευμένες εκατοντάδες φωτογραφίες, αποκόμματα, η μάνα μου είχε την τρέλα να μαζεύει οτιδήποτε γραφόταν για εμένα. Το «ΦΩΣ» ήταν το πρώτο πράγμα που κάναμε όλοι μας όταν ξεκινούσε η ημέρα!

Εννοείς οι παίκτες;

Ναι, θέλαμε να δούμε πώς θα παίξει η ομάδα! (γελάει).

Καλή ατάκα.

Είχε τρομερή πληροφόρηση το «ΦΩΣ». Θυμάμαι την αγωνία που είχα περάσει πριν από τον τελικό με τον ΠΑΟΚ για το αν θα παίξω εγώ ή ο Αναστόπουλος. Προσπαθούσαμε από τα γραφόμενα στο «ΦΩΣ» να καταλάβουμε ποιος θα παίξει! Τελικά έπαιξα εγώ.

Ισχύει αυτό που μου είπε ο Βαμβακούλας ότι υπήρχε εποχή που οι 7 στους 11 δεν μιλιόντουσαν; Και ο Κουσουλάκης μου είπε ότι υπήρχαν «παρέες».

Μια εποχή ναι, υπήρξε αυτό. Μετά την «ανταρσία» Αναστόπουλου-Μητρόπουλου το καλοκαίρι. Υπήρχε ένα παράπονο σε πολλούς παίκτες, του τύπου «γιατί αυτοί, οι άλλοι τι είμαστε»... Θυμάμαι μάλιστα πριν από ένα μεγάλο ματς, μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι του Σταύρου Παπαδόπουλου και είπαμε ότι δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση μεταξύ μας! Πάντως, στους αγώνες αυτό το κλίμα δεν έβγαινε. Ποτέ. Εκείνη η ομάδα είχε τρομερές προσωπικότητες και παικταράδες. Όταν μπαίναμε στο γήπεδο, μπαίναμε για να τους πατήσουμε όλους. Να ξέρεις ότι σε όλες τις ομάδες συμβαίνει να υπάρχουν παρέες. Δεν γίνεται να ταιριάζουν όλων τα χνώτα.

Εσύ με ποιους έκανες παρέα;

Με τον Ξανθόπουλο, τον Κοκολάκη, τον Τόγια. Αλλά και με τους άλλους δεν είχα πρόβλημα, και με τον Αναστόπουλο είχα πιει καφέ αρκετές φορές.

Η άλλη παρέα ήταν Αναστόπουλος, Μητρόπουλος, Μίχος; Και η τρίτη παρέα Κουσουλάκης, Σαργκάνης, Σταύρος Παπαδόπουλος;

Ναι, έτσι ήταν.

Εγώ τα ρωτάω όλα και δεν μπόρεσε κανείς να μου επιβάλει τόσα χρόνια τι θα ρωτάω. Στα χέρια ήρθες με συμπαίκτη σου ποτέ;

Όχι.

Με αντίπαλο;

Λεκτικά πιο πολύ. Ο Βασίλης Κωνσταντίνου ήταν μεγάλος μανούρας και γκρίνιας. Ήμασταν εντάξει όμως με τους αντίπαλους μας, ακόμα και το βράδυ του ίδιου αγώνα. Και όταν λέω αντίπαλους, εννοώ τον Παναθηναϊκό, εγώ με αυτόν μεγάλωσα και ανδρώθηκα ως αντίπαλος όλα τα χρόνια. Τότε οι κανονισμοί δεν προστάτευαν τον επιθετικό, μπορούσε να έρθει ο άλλος από πίσω και με τα δύο πόδια, να σε σηκώσει στον αέρα, να σε διαλύσει, και να μην δοθεί καν κίτρινη κάρτα!

ΤΑ ΣΚΗΝΙΚΑ ΠΡΙΝ ΤΑ ΝΤΕΜΠΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΟ

Είπες ότι είχατε τρομερές προσωπικότητες στην ομάδα. Πες μου ένα σκηνικό που να δείχνει αυτό που λες.

Είχαμε ένα ματς στη Λεωφόρο, μέναμε στον Αστέρα, και ήταν τόση η ένταση αλλά και η αισιοδοξία, που τα μεσάνυχτα βγήκαμε στο διάδρομο του ξενοδοχείου και παίζαμε μπάλα με κάτι μικρά μπαλάκια! Γινόταν χαμός στο διάδρομο 12.00 τη νύχτα!

Κι άλλο περιστατικό θέλω, μου αρέσει η συνέντευξη.

Σε άλλο ματς με τον Παναθηναϊκό, στο δρόμο που πηγαίναμε για το γήπεδο, σταματήσαμε στη Βουλιαγμένης το πούλμαν και αγοράσαμε σαμπάνιες οι παίκτες! Τόσο σίγουροι ήμασταν ότι θα νικούσαμε και θα κάναμε γιορτή πηγαίνοντας στη Θύρα 7 στο ρολόι να τις ανοίξουμε.

Πριν από το μπαράζ στο Βόλο, ο Σταύρος Παπαδόπουλος μού είπε ότι αγωνιούσατε μην τυχόν και δεν έρθει ο Παναθηναϊκός, είπε «ανυπομονούσαμε να έρθουν στο Βόλο, να φάνε τα γκολάκια τους και το ξύλο τους και να φύγουνε»!

Πραγματικά, τι μέρες ήταν αυτές πριν από το μπαράζ. Μιλάμε για τεράστιο ματς, σε 90 λεπτά θα κρινόταν όλο το πρωτάθλημα. Σε εποχές που η χώρα ζούσε για τέτοια ματς. Ο Αλκέτας, μάστορας στην ψυχολογία, μας είχε αποφορτίσει. Ο Παναθηναϊκός είχε κλειστεί 15 μέρες στο «Ομπέρζ» και έκανε ειδική προετοιμασία, αλλά εμείς με τον Αλκέτα ήμασταν χαλαροί, άνετοι, κάναμε διπλό. Είχε χαρακτήρες- νικητές εκείνη η ομάδα. Δεν έμπαινε ποτέ κανείς μας στο γήπεδο και να αισθανθεί φόβο.

Θα σπάσω τη συμφωνία μας και θα σου κάνω μια ερώτηση που περιλαμβάνει και τον προπονητή Λεμονή. Από όλη τη θητεία σου στον Ολυμπιακό, ως παίκτης και ως προπονητής, ποια ομάδα θεωρείς ότι ήταν η καλύτερη;

Πω πω, αυτή είναι πολύ δύσκολη ερώτηση. Η εποχή Νταϊφά ήταν τελείως διαφορετική. Δεν μπορείς να συγκρίνεις, το ποδόσφαιρο άλλαξε.

Ποια ομάδα ήταν η καλύτερη για την εποχή της, συγκριτικά με τους αντίπαλους εκείνη την εποχή.

Οι ομάδες του 2000-2002 και του 2007-2009. Η δεύτερη έχει να κάνει με ένα καθαρά προπονητικό σκεπτικό, ήταν ομάδα που κτίστηκε από την αρχή για να κάνει κάτι καλό στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και πράγματι σπάσαμε μια κακή παράδοση εκτός έδρας και κάναμε σημαντικά διπλά. Με Τζόρτζεβιτς, Γκαλέτι, Κοβάσεβιτς, Λεντέσμα, Πατσατζόγλου, Τοροσίδη, Αντζα, Στολτίδη, Πάντο, Νικοπολίδη.

Μην πεις όλα τα ονόματα.

Υπήρχε σοβαρός σχεδιασμός για εκείνη την ομάδα. Σε ό,τι αφορά την πρώτη, ήταν ένα απίστευτο κράμα ταλέντου παικτών, ήταν υπέροχο να βλέπεις ακόμα και στις προπονήσεις αυτά που έκαναν εκείνοι οι παίκτες.

Πες μου τώρα ονόματα.

Τζιοβάνι, Ζε Ελίας, Καρεμπέ, Τζόρτζεβιτς, Γιαννακόπουλος, Γεωργάτος, Αλεξανδρής, Ελευθερόπουλος, Ανατολάκης, Νινιάδης, Ζέτεμπεργκ, Βενετίδης, ο Καστίγιο είχε έρθει πολύ νεαρός και λέγαμε «τι είναι αυτό το πράγμα σε αυτήν την ηλικία»!

Σε ευχαριστώ, δεν θέλω να τρομάξουμε τους αναγνώστες με το μέγεθος της συνέντευξης. Πες μου μόνο τα πρόσωπα στις δύο φωτογραφίες που εξασφάλισα από την οικογένειά σου. Έχουν ξαναβγεί στη δημοσιότητα;

Όχι.

Πες μου για αυτήν στον Λευκό Πύργο στη Θεσσαλονίκη.

Είναι ο θείος μου με τη θεία μου, τη μάνα μου και τον πατέρα μου, κι εγώ μικρός μαζί. Όλη μας η οικογένεια με κασκόλ και σημαίες του Ολυμπιακού μπροστά στον Λευκό Πύργο.

Είναι καταπληκτική φωτογραφία. Ο πατέρας σου ποιος είναι;

Ο ψηλός.

Πώς βρεθήκατε εκεί;

Αν θυμάμαι καλά, Τετάρτη παίζαμε στο Κάλιαρι που κερδίσαμε με γκολ του Γιούτσου. Το 1972. Ξεκινήσαμε Κυριακή πρωί 10.000 Ολυμπιακοί και πήγαμε στην Τούμπα!

Πώς είχατε πάει εσείς; Με το τρένο;

Όχι, οδικώς. Όλη η Εθνική οδός ήταν γεμάτη πούλμαν και αμάξια Ολυμπιακών! Εμείς πήγαμε με το σύνδεσμο του Κολωνού.

Πόσο χρονών είσαι στη φωτογραφία;

Δώδεκα!

Και η άλλη φωτογραφία;

Είναι από τα εγκαίνια του συνδέσμου του Ολυμπιακού στον Κολωνό, μιλάει ο πατέρας μου, είμαι δίπλα του, ο πατέρας μου και ο θείος μου ως ιδρυτές του συνδέσμου είχαν καλέσει στα εγκαίνια τον Ηλία Υφαντή. Και από πίσω σε πόστερ κρέμεται η ομάδα του Γουλανδρή! Ο πατέρας μου γεννήθηκε στο Πασαλιμάνι, πάνω από την παλιά Λέσχη του Ολυμπιακού.