Σιόντης: «Με… απήγαγε ο Ολυμπιακός!»

Ο Γιώργος Σιόντης είναι μια Ιστορία μόνος του. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από μικρός στον Αβέρωφ Ιωαννίνων, μεταγράφηκε με περιπετειώδη τρόπο το 1965 στον Ολυμπιακό, στην τριετία 1967-70 ήταν στη μεγάλη ομάδα του Βύζαντα Μεγάρων στην Α’ Εθνική και από το 1970 για μια δεκαετία ήταν ο ιστορικός αρχηγός του ΠΑΣ Γιάννινα. Πραγματικός ηγέτης στο γήπεδο και στα αποδυτήρια. «Ο κάθε προπονητής θα ήθελε να έχει αρχηγό με την προσωπικότητα του Σιόντη, να κρατά ισορροπίες στα αποδυτήρια και στο γήπεδο να κατευθύνει τους συμπαίκτες σαν να είναι η φωνή του προπονητή» μας είπε παλαιότερα ο αείμνηστος Αντώνης Γεωργιάδης. Βιβλία μπορούν να γραφούν για όσα έζησε στα γήπεδα ο Γιώργος Σιόντης όχι μόνο ως ποδοσφαιριστής αλλά και ως προπονητής. Ως κόουτς βοήθησε τον ΠΑΣ σε δύσκολες στιγμές, ακόμη και όταν ήξερε ότι πήγαινε σε… αποστολές αυτοκτονίας όταν βούλιαζε το καράβι. Είναι ένα κομμάτι από τη μεγάλη Ιστορία του ΠΑΣ Γιάννινα.

^{Δεξιά ο Γιώργος Σιόντης με τον Βαγγέλη Γυφτόπουλο στη συνέντευξη για το «ΦΩΣ»}

Στη συνέντευξη στο «ΦΩΣ» λέει καταπληκτικές ιστορίες. Είναι αφηγηματικός με δυνατή μνήμη. Στη συζήτηση λίγες οι παρεμβάσεις μας. Τον αφήσαμε να ξετυλίξει το κουβάρι των αναμνήσεων. «Ξεκίνησα το ποδόσφαιρο στις αλάνες. Γεννήθηκα στα Γιάννινα, στην περιοχή της Καραβατιάς. Σε ένα παιχνίδι με είδε ο πρόεδρος του Αβέρωφ, Περικλής Γιαννής, και υπέγραψα εκεί δελτίο σε ηλικία 16 ετών. Γρήγορα καθιερώθηκα και ήμουν το 1962 ο πιο μικρός παίκτης της Β’ Εθνικής. Αγωνίστηκα τρία χρόνια στον Αβέρωφ, μέχρι το 1965 που πήγα στον Ολυμπιακό. Ήμουν επιθετικός. Μετά ο Λάκης Πετρόπουλος στον Βύζαντα Μεγάρων με γύρισε στην άμυνα. Με την ομάδα του Αβέρωφ ήμουν από τους πρώτους σκόρερ της Β’ Εθνικής. Δεν έπεφτα κάτω από είκοσι γκολ σε κάθε σεζόν. Ήμουν βασικός στη μεγάλη ομάδα που έφτασε το 1963 στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας. Χάσαμε 4-0 στην Κατερίνη από τη μεγάλη ομάδα τότε του Πιερικού.

Το όνομά μου άρχισε να γίνεται γνωστό και σε μεγαλύτερες ομάδες. Έφτασε το καλοκαίρι του 1965 όπου με κάλεσαν στον Παναθηναϊκό για δοκιμή στην Αθήνα. Πράγματι πήγα στη Λεωφόρο για να δοκιμαστώ από τον Μπόμπεκ. Με έβαλαν στο δίτερμα δίπλα σε Δομάζο, Λουκανίδη, Καμάρα, Σούρπη, Παπουλίδη, Παπαεμμανουήλ και άλλα μεγάλα ονόματα. Πριν τελειώσει το δίτερμα ο Μπόμπεκ είπε στον Μαντζεβελάκη να κλείσει η μεταγραφή. Μου είπαν να πάω στα Γιάννινα να μαζέψω τα πράγματα και να γυρίσω στην Αθήνα. Πράγματι, μου έστειλαν από τον Παναθηναϊκό ένα αεροπορικό εισιτήριο και με αυτό κατέβηκα στην Αθήνα για να υπογράψω. Οι παράγοντες του Αβέρωφ τα είχαν βρει με τον Παναθηναϊκό. Μόλις έφτασα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού με πλησίασαν δύο άτομα και μου είπαν να μπω σε ένα αυτοκίνητο. Χωριατάκι εγώ από τα Γιάννινα, τα είχα χαμένα. Μπαίνω στο αμάξι νομίζοντας ότι είναι άνθρωποι του Παναθηναϊκού, ενώ ήταν του Ολυμπιακού. Στον δρόμο για την Αθήνα μού λένε ότι συμφώνησαν με τον Αβέρωφ να πάω στον Ολυμπιακό. Προφανώς οι παράγοντες του Αβέρωφ, επειδή οι περισσότεροι ήταν Ολυμπιακοί, το σφύριξαν στον Πειραιά “ελάτε να τον πάρετε πριν σας τον πάρει ο Παναθηναϊκός”. Μου είπαν θα μείνω σε ένα ξενοδοχείο για πέντε μέρες και να μην το κουνήσω από εκεί, ούτε να πω σε κανέναν πού βρίσκομαι. Κανονική απαγωγή! (γελά…). Μου λένε για να μην είμαι μόνος αν είχα κανέναν φίλο στην Αθήνα να έρθει για παρέα. Τους έδωσα τη διεύθυνση και έφεραν στο ξενοδοχείο τον φίλο και παλιό μου συμπαίκτη Παναγιώτη Βασιλειάδη που σπούδαζε στην Αθήνα. Έτσι πήγα στον Ολυμπιακό. Η μεταγραφή μου ήταν από τις πιο ακριβές της εποχής. Πήρε 700.000 δραχμές ο Αβέρωφ και 70.000 δραχμές εγώ. Επίσης, ο Ολυμπιακός είχε αναλάβει τα έξοδα σπουδών για μένα και την αδελφή μου που ήταν και αυτή φοιτήτρια».

«Έζησα την ομαδάρα του Μπούκοβι»

^{Στο μέσον ο Γιώργος Σιόντης με τους Χρήστο Καλτσά (αριστερά), Μπάμπη Σταυρόπουλο, Ιούνιο του 2011, στα Γιάννινα. Στιγμιότυπο από τη βράβευση του Σιόντη από τον σύλλογο βετεράνων του Ολυμπιακού}

«Στον Ολυμπιακό βρέθηκα με συμπαίκτες μεγαθήρια, όπως Σιδέρης, Μποτίνος, Γιούτσος, Ζαντέρογλου, Γκαϊτατζής, Φρονιμίδης, Αριστείδης Παπάζογλου, Πολυχρονίου, Μίλησης και άλλοι. Ήταν του Μπούκοβι η ομαδάρα που πήρε δύο φορές πρωτάθλημα στη διετία που ήμουν και εγώ. Ενώ ξεκίνησα πολύ καλά και στα φιλικά παιχνίδια ήμουν από τους καλύτερους παίκτες, τραυματίστηκα σοβαρά στο γόνατο σε ένα φιλικό με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Τότε άρχισαν οι γκρίνιες με τον Μπούκοβι. Μου πρότεινε ο γιατρός του Ολυμπιακού να εγχειριστώ. Με τα τότε επιστημονικά δεδομένα θα έμενα εκτός γηπέδων έναν χρόνο. Θα έχανα τη χρονιά στον Ολυμπιακό αλλά και το έτος στη Γυμναστική Ακαδημία. Προτίμησα να αποφύγω το νυστέρι και να παίζω με δεμένο πόδι. Το πόδι μια πρηζόταν, μια ήταν καλά. Ο Μπούκοβι με πίστευε ως παίκτη, αλλά ήταν πρόβλημα ο τραυματισμός. Δεν μπορούσε να ποντάρει σε μένα γιατί μπορούσε το πόδι να πρηστεί και να μη με έχει την Κυριακή. Ανεξαρτήτως του αν δεν έκανα την καριέρα που θα ήθελα στον Ολυμπιακό, έχω τις καλύτερες αναμνήσεις. Εκεί κατάλαβα το βάρος της φανέλας και τι σημαίνει να είσαι σε μια μεγάλη ομάδα. Ο κόσμος από τα πρώτα φιλικά με αγκάλιασε. Έζησα την κατάκτηση των δύο πρωταθλημάτων στη διετία 1965-67. Ακόμη και τώρα που πηγαίνω στον Πειραιά οι παλιοί φίλαθλοι με χαιρετούν. Ο Ολυμπιακός είναι και σήμερα η μεγαλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Με ενοχλεί που βλέπω σε ορισμένα ματς όταν βάζει γκολ μετά κατεβάζει στροφές. Εμένα δεν μου αρέσουν αυτά. Όταν είσαι μεγάλη ομάδα, πρέπει να κυνηγάς το αποτέλεσμα και το σκορ μέχρι το τελευταίο λεπτό. Για μένα ο Ολυμπιακός ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Έμαθα πράγματα που με βοήθησαν στη μετέπειτα καριέρα μου στον Βύζαντα Μεγάρων και στον ΠΑΣ Γιάννινα».

«Ο Πετρόπουλος με πήρε στα Μέγαρα»

^{Ο Γιώργος Σιόντης με τη φανέλα του ΠΑΣ στη δεκαετία του ’70}

«Το καλοκαίρι του 1967 πήρα την απόφαση να φύγω από τον Ολυμπιακό. Λόγω του τραυματισμού στο γόνατο πήγαινα για εξετάσεις στον Βασίλη Χατζηγιάννη, μετέπειτα πρόεδρο της ΕΠΟ. Είχε καλές σχέσεις με την ΑΕΚ και μόλις του εξομολογήθηκα ότι θέλω να φύγω από τον Ολυμπιακό, αυτός πρότεινε να πάω στην ΑΕΚ. Επειδή τότε απαγορεύονταν οι μεταγραφές παικτών μεταξύ ομάδων Α’ Εθνικής με νόμο του Ασλανίδη, αποφάσισα ένα πρωινό να τον επισκεφθώ στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού για να μου επιτραπεί να πάω στην ΑΕΚ. Εκεί συνάντησα τον πρόεδρο του Παναθηναϊκού, Μιχάλη Κίτσιο, που είχε καταγωγή από την Πρέβεζα, και τον Λάκη Πετρόπουλο, τον οποίο είχα προπονητή στην Εθνική ελπίδων. Ο Ασλανίδης μού το ξέκοψε ότι δεν επιτρέπει να πάω στην ΑΕΚ. Ο Πετρόπουλος είχε κλείσει στον Βύζαντα Μεγάρων και επιτόπου μου πρότεινε να πάω εκεί. Τότε ο Βύζας είχε ανέβει στην Α’ Εθνική και είχε έναν πρόεδρο με πολλά λεφτά. Εκείνη την ημέρα έγινε η μεταγραφή μου στην ομάδα των Μεγάρων. Όμως ο Ολυμπιακός αντιδρούσε και δεν έδινε τη συναίνεση. Στα τρία πρώτα παιχνίδια πρωταθλήματος με Αιγάλεω, Εθνικό, Βέροια έπαιξα με τον Βύζαντα χωρίς δελτίο. Οι αντίπαλες ομάδες έκαναν ενστάσεις, αλλά ούτε καν εκδικάστηκαν. Στον Βύζαντα Μεγάρων αγωνίστηκα τρία χρόνια, από το 1967 μέχρι το 1970 στην Α’ Εθνική. Με τα παιχνίδια Κυπέλλου είχα 160 συμμετοχές. Ο Πετρόπουλος με γύρισε από την επίθεση στην άμυνα. Έπαιξα στόπερ και είχαμε κάνει ένα φοβερό δίδυμο με τον Μίλτο Σεϊταρίδη. Κερδίσαμε 3-1 τον Ολυμπιακό στα Μέγαρα, φύλαγα τον Σιδέρη που δεν ακούμπησε μπάλα. Είχαμε καλές σχέσεις και στο τέλος τον πείραζα λέγοντάς του “Γιώργο, ήταν βαριά σήμερα η μπάλα;”. To “ΦΩΣ” έγραψε ότι “ο Σιόντης μόνος του κέρδισε τον Ολυμπιακό”. Είχαμε δυνατή ομάδα στα Μέγαρα με σημαντικούς παίκτες, όπως Κεφαλόπουλος, Πασσαλής, Κουβάς, Εμμανουήλ και άλλοι».

«Δεν άφησαν τον ΠΑΣ να πάρει τίτλο»

^{Ο ΠΑΣ τη σεζόν 1973-73. Όρθιοι από αριστερά: Σιόντης, Ντουνιάς, Μάντος, Χατζηκαπετάνης, Γραμμενιάτης. Καθιστοί: Αλβαρέζ, Βογιατζής, Κοντογιωργάκης, Νικολαΐδης, Γκλασμάνης, Λίσα}

«Το κεφάλαιο ΠΑΣ Γιάννινα άνοιξε για μένα το 1970. Ο Βύζας είχε υποβιβαστεί στη Β’ Εθνική και εγώ τους είχα πει ότι θέλω να αποχωρήσω. Είχα προτάσεις και από άλλες ομάδες, αλλά προτίμησα να γυρίσω στα Γιάννινα, στην πατρίδα μου. Πρόεδρος ήταν τότε ο Αχιλλέας Εμμανουηλίδης. Στα δύο πρώτα χρόνια δεν πήγαμε καλά. Μετά ήρθαν οι παίκτες από την Αργεντινή και άλλαξαν τα δεδομένα. Πρέπει να πω ότι δεν έκαναν μεγάλο τον ΠΑΣ μόνο οι ποδοσφαιριστές από την Αργεντινή αλλά στη δεκαετία του ’70 υπήρχαν στην ομάδα και πολλοί σπουδαίοι Έλληνες ποδοσφαιριστές.

Στον ΠΑΣ αγωνίστηκα δέκα χρόνια και ήμουν αρχηγός. Κάναμε ομαδάρα. Τη σεζόν 1972-73 βγήκε ο Απόλλων στην Α’ Εθνική, γιατί ο ΠΑΣ είχε κατηγορηθεί για απόπειρα δωροδοκίας του Πλούμπη. Την επόμενη χρονιά βγήκαμε πανηγυρικά. Η δεκαετία του ’70 είναι η πιο λαμπρή περίοδος στην Ιστορία του ΠΑΣ. Αν ο ΠΑΣ κρατήθηκε στα δύσκολα χρόνια που πέρασε στο παρελθόν και δεν διαλύθηκε όπως άλλες επαρχιακές ομάδες, ήταν από το μεγάλο όνομα που δημιούργησε στη δική μας εποχή. Αυτό το μεγάλο όνομα εκμεταλλεύονται πολλά χρόνια σχετικοί και άσχετοι. Κάναμε μεγάλα παιχνίδια, σημαντικές νίκες, όλα τα Γιάννινα στο πλευρό της ομάδας. Αν μας άφηναν η διαιτησία και το παρασκήνιο, μπορούσαμε να χτυπήσουμε πρωτάθλημα και Κύπελλο.
Εγώ ως αρχηγός ήμουν ακριβοδίκαιος με όλους και μέσα στα αποδυτήρια υπήρχε σεβασμός και πειθαρχία. Σε ένα φιλικό παιχνίδι το καλοκαίρι του 1974 με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα έπιασα από τον λαιμό έναν Αργεντινό ποδοσφαιριστή, γιατί έκανε δύο φορές υποτιμητική χειρονομία στον Μπάγια, επειδή τον πέρασε ο Παρίδης και φάγαμε γκολ. Στο ξενοδοχείο μαζεύτηκαν και οι υπόλοιποι παίκτες από την Αργεντινή, τα συζητήσαμε και συμφώνησαν όλοι μαζί μου ότι είμαστε ομάδα, όλοι κερδίζουμε και όλοι χάνουμε. Σε ένα άλλο ματς με την Κόρινθο στην ανάπαυλα έριξα χαστούκι σε συμπαίκτη μου επειδή έβριζε τους επιθετικούς γιατί δεν μπορούσαν να βάλουν γκολ. Συνεργάστηκα τίμια με όλους τους προέδρους και τους προπονητές. Όταν είσαι τίμιος και καθαρός, δεν έχεις κανέναν να φοβηθείς. Κάναμε μεγάλα παιχνίδια. Δεν μπορώ να ξεχάσω το ματς με την ΑΕΚ στο Άργος που χάσαμε με κάλπικο γκολ, με δύο αποβολές και με ακύρωση κανονικού δικού μας τέρματος. Δεν μπορώ να ξεχάσω ένα πρωινό παιχνίδι με τον Ηλυσιακό τον Ιανουάριο του 1974 στην κατάμεστη Λεωφόρο όπου κερδίσαμε 4-0. Το ρεκόρ εισιτηρίων στο γήπεδο του Παναθηναϊκού είναι από αυτό το παιχνίδι. Αποχώρησα μετά από έναν αγώνα Κυπέλλου με την Καλλιθέα. Φάγαμε ένα γκολ από μακρινό σουτ του Τριαντάφυλλου από το κέντρο. Η μπάλα πέρασε κάτω από τα πόδια του Λίσα. Ο κόσμος έκλαιγε γιατί αποκλειστήκαμε. Μαζί με τον κόσμο έκλαψα κι εγώ. Τότε είπα “τέλος για μένα ο ΠΑΣ” και σταμάτησα. Ήθελα να σταματήσω έναν χρόνο νωρίτερα, αλλά με παρακάλεσε ο Γεωργιάδης να συνεχίσω, γιατί βοηθούσα και το δικό του έργο».

«Κορυφαίος προπονητής ο Γεωργιάδης»

«Γνώρισα πολλούς προπονητές, αλλά ο Αντώνης Γεωργιάδης ήταν μακράν ο κορυφαίος. Ήταν μορφωμένος, άριστος γνώστης του ποδοσφαίρου, από αυτόν μάθαμε πολλά πράγματα. Σε ένα ματς με τον Ολυμπιακό άργησα να κατέβω από το δωμάτιο πέντε λεπτά, γιατί δεν με ξύπνησε ο Τσουρλίδας. Παρότι ήμουν συνέχεια στην ενδεκάδα, ο Γεωργιάδης με άφησε στον πάγκο. Αγωνίστηκα ως αλλαγή. Στο ταξίδι της επιστροφής στα Γιάννινα με το λεωφορείο μου εξήγησε ότι το έκανε αυτό για να πάρουν οι υπόλοιποι το μήνυμα ότι αφού ο προπονητής δεν χαρίστηκε στον αρχηγό, τότε θα είναι αμείλικτος σε θέματα πειθαρχίας με όλους.

Ως προπονητής βοήθησα τον ΠΑΣ σε δύσκολες εποχές και όποτε με κάλεσαν βρέθηκα στο πλευρό της ομάδας. Τη σεζόν 1983-84 είχε φύγει ο Πρόκοπ, η ομάδα έδινε αγώνα για να κρατηθεί και με παρακάλεσαν από τη διοίκηση να αναλάβω την τεχνική ηγεσία. Προσωπικά έπαιρνα μεγάλο ρίσκο, αλλά έβαλα πάνω απ’ όλα το καλό της ομάδας. Πήραμε αρκετούς βαθμούς και φτάσαμε στο μπαράζ με τον Πανιώνιο στη Λάρισα. Είναι μια πονεμένη ιστορία. Αν αποφασίσω να γράψω βιβλίο, θα πω περισσότερα. Τώρα σταματώ εδώ. Μέχρι τον ντετέκτιβ Τσούκαλη πήραμε για να κάνει παρακολουθήσεις. Από την Αθήνα μάς έλεγαν διάφοροι, ακόμη και δημοσιογράφοι, “είστε τελειωμένοι, μην πάτε καθόλου να παίξετε”».

Ο σημερινός ΠΑΣ και το νέο γήπεδο

«Αν είχαμε τον Κόντε και δεν χτυπούσε, θα είχαμε ακόμη τρεις με τέσσερις βαθμούς. Έχουμε πρόβλημα στο γκολ. Οι Παμλίδης, Κάστρο, Καρτάλης ήταν παίκτες που ταίριαζαν στην ομάδα του ΠΑΣ. Το κενό τους δεν αναπληρώθηκε. Για να μείνουμε στην κατηγορία, θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε τον παράγοντα έδρα. Ο προπονητής έχει την ίδια φιλοσοφία με τον Γιαννίκη. Δυνατή άμυνα και γρήγορες επιθέσεις. Αν δεν έχει το ανάλογο ρόστερ, δεν μπορεί να του βγουν όλα όπως τα θέλει. Πάντως η ομάδα προσπαθεί, το παλεύει. Να πω και κάτι άλλο. Θα ήθελα η ομάδα να έρθει πιο κοντά με την Ιστορία της. Ομάδες που δεν τιμούν την Ιστορία τους δεν έχουν μέλλον.
Όταν ήμουν πρόεδρος του σταδίου, μπήκε το σκέπαστρο στη μεγάλη κερκίδα με πολύ μεγάλο αγώνα. Το γήπεδο είναι γερασμένο, πρέπει να φύγει και να γίνει ένα άλλο εκεί όπου είναι το ΠΕΑΚΙ στην Ανατολή. Είχαμε έτοιμα τα σχέδια, ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιώργος Ορφανός ήθελε να βοηθήσει για να γίνει ένα νέο γήπεδο στον χώρο του Πανηπειρωτικού στην Ανατολή και εκεί όπου είναι τώρα το στάδιο «Ζωσιμάδες» να γίνει αθλητικό πάρκο. Αυτό θα γινόταν σε συνεργασία ιδιωτικού και δημοσίου φορέα. Δυστυχώς δεν έχουμε στα Γιάννινα παράγοντες. Ο καθένας κοίταζε να εξυπηρετήσει άλλα συμφέροντα. Μόνο εγώ, ο Καχριμάνης που ήταν τότε νομάρχης και ο Κούγιας ως πρόεδρος του ΠΑΣ είχαμε υποστηρίξει την πρόταση αυτή. Τελικά δεν έγινε τίποτα. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας».