Ευρωβαρεμάρα

Η πραγματικότητα είναι πως μέχρι τώρα (η στήλη αυτή γράφεται πριν ξεκινήσουν οι αγώνες της Πέμπτης) δεν έχουμε δει απολύτως τίποτα. Nada. Άντε, εκείνο το γκολ που σημείωσε από τη σέντρα ο Τσέχος Πάτρικ Σικ απέναντι στους μονίμως γκαντέμηδες Σκώτους και μετά τέλος. Θέλετε να σας μιλήσω με αριθμούς; Εκτός από τους αγώνες του ομίλου της Ολλανδίας, σε κανένα από τα υπόλοιπα ματς δεν έχουν σημειωθεί περισσότερα από τρία γκολ!

Και αν δεν σας φτάνει αυτό, έχω κι άλλο, καλύτερο: με εξαίρεση το 1-1 ανάμεσα σε Ουαλία και Ελβετία, σε όλα τα παιχνίδια που διεξήχθησαν μέχρι το πρωί της Πέμπτης όποια ομάδα έβαλε πρώτη γκολ κέρδισε! Λογικό άλλωστε, αφού στα περισσότερα ματς σκοράρει μόνο ο ένας από τους δύο. Ό,τι ενδιαφέρον έχει προκύψει από αυτή τη διοργάνωση έχει εξωαγωνιστικό χαρακτήρα. Τα γαλλικά (ή μάλλον πρώην γιουγκοσλαβικά) του Αρναούτοβιτς στον Αλιόσκι, η απομάκρυνση μπουκαλακίων κατά τη διάρκεια των πρες κόνφερανς από Ρονάλντο και Πογκμπά (αχ, που είναι κάποιος Έλληνας μπον βιβέρ ποδοσφαιριστής να αφήσει μπροστά στα μικρόφωνα μια φιάλη ουίσκι...) και φυσικά η απίστευτη περιπέτεια του Κρίστιαν Έρικσεν, ο οποίος παραλίγο να αφήσει τα κόκαλά του στον αγωνιστικό χώρο του «Πάρκεν». Δεν είναι τρομαχτικό; Το μόνο θετικό ως τώρα στο Γιούρο 2020-21 είναι πως δεν έχει πεθάνει κανένας στο γήπεδο. Χτυπάμε ξύλο κιόλας...

Πού να παίξουν μπάλα οι ποδοσφαιριστές όμως; Οι περισσότεροι από αυτούς συμπλήρωσαν ήδη 70-80 αγώνες στη σεζόν και σύντομα θα ξεκινήσουν προετοιμασία για του χρόνου. Για ποιο λόγο να ρισκάρουν τη σωματική τους ακεραιότητα και την ποδοσφαιρική τους σταδιοδρομία; Γιατί -κακά τα ψέματα- ένα Γιούρο δεν έχει την αίγλη ενός Μουντιάλ. Όταν τελειώσει, το θυμούνται μόνο εκείνοι που το κατέκτησαν.

Μήπως κάποια στιγμή οι ΦΙΦΑ, ΟΥΕΦΑ και το κακό συναπάντημα πρέπει να βάλουν κάποιο φρένο σε αυτή την αέναη υπερπροσφορά ποδοσφαίρου; Αυτό που βλέπουμε ως τώρα από το Λονδίνο ως το Μπακού μόνο ποδόσφαιρο δεν είναι. Άσε που φτάσαμε στο σημείο να κινδυνεύουν ζωές.