Ολυμπιακός-Μαρσέιγ: Φωνή Χ 10!

Στο «Γ. Καραϊσκάκης» το βράδυ της Τετάρτης (21/10-22.00) θα βρίσκονται λίγο πάνω από 3.000 οπαδοί του Ολυμπιακού για να παρακολουθήσουν την πρεμιέρα του φετινού Champions League εναντίον της Μαρσέιγ. Πάνω από μισό χρόνο μετά, το γήπεδο του Ολυμπιακού θα έχει και πάλι παλμό. Το πρώτο πράγμα στο δικό μου μυαλό με την οριστικοποίηση της απόφασης που με μεγάλη προσπάθεια πέτυχε το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ότι για να γεμίσει παλμό η έδρα του Ολυμπιακού φτάνουν όχι 3.000. Αλλά και 300!

Η φωνή θα πρέπει να είναι «επί 10» για να νιώσουν ξανά οι παίκτες της ομάδας και ο Πέδρο Μαρτίνς τη συμπαράσταση που τους οδήγησε στις μεγάλες επιτυχίες της περσινής σεζόν. Όπως οι ίδιοι παραδέχονται και δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία. Και είναι βέβαιο πως έτσι θα γίνει. Διότι ο καθένας που θα βρίσκεται στη θέση του, σε απόσταση από το διπλανό του και με τη μάσκα του, θα φωνάζει σαν... δέκα! Είναι πολλοί τόσοι μήνες μακριά από κάτι που, για τον καθένα «επί δέκα», αποτελεί τρόπο ζωής. Κι αυτό θα φανεί με τη φωνή και με το πάθος του.

Από κει και πέρα, μπορεί το timing της απόφασης να ξενίζει, από τη στιγμή που απαγορευόταν κόσμος στα γήπεδα σε εποχές λιγότερων κρουσμάτων από όσα (πολλά) έχουν επιστρέψει στην ελληνική καθημερινότητα. Μπορεί να είναι κι έτσι.

Πιο πολύ ξενίζουν, πάντως, οι στοιβαγμένοι στα ελληνικά ΜΜΜ επιβάτες που καθημερινά φλερτάρουν με τον κορονοϊό πολύ (μα πάρα πολύ) περισσότερο από τους οπαδούς που με αποστάσεις, με μάσκες και σε ανοιχτό χώρο, θα βρεθούν την Τετάρτη στο «Καραϊσκάκης», την Πέμπτη στην Τούμπα, τις επόμενες μέρες στα άλλα γήπεδα.

Η επιστροφή στην κανονικότητα συνέβαινε παντού και πολλές φορές με λάθος τρόπο, εκτός από τα γήπεδα του ποδοσφαίρου. Σε άλλες χώρες με πολύ μεγαλύτερο αριθμό καθημερινών κρουσμάτων, τα γήπεδα είχαν ανοίξει με προσοχή πολύ νωρίτερα. Δεν ήταν λογικό, όπως και να το δει κανείς, να είναι όλα ανοιχτά και τα... ανοιχτά γήπεδα κλειστά.

Η προσπάθεια του Πουρσανίδη και των άλλων ανθρώπων της Λίγκας και του ελληνικού ποδοσφαίρου να δοθεί συγκεκριμένο πλάνο δράσης ώστε να επιτευχθεί το αυτονόητο, βρήκε δικαίωση. Το timing θα έπρεπε να είναι νωρίτερα, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Το θέμα τώρα είναι να μη δοθούν δικαιώματα. Από κανέναν. Και να μη χαθεί κάτι που κατακτήθηκε με κόπο. Για τον φίλαθλο, την ομάδα, τον αθλητή, τον προπονητή, τον κόσμο που αποτελεί την ποδοσφαιρική κοινωνία. Για μια καραντίνα που κράτησε πολύ περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Κι είναι στο χέρι όλων όσοι ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο να κρατήσουν τον κόσμο στις εξέδρες. Και να τον αυξήσουν.

Κι ο κόσμος πάνω απ' όλα. Για να μη χάσει το δικαίωμα να είναι εκεί που λατρεύει να βρίσκεται. Είπαμε. Φωνή «επί δέκα». Και μέσα από τη μάσκα, μια χαρά θα ακούγεται...