«Διαδρομές και διασταυρώσεις»

Ο Τίτος Πατρίκιος έχει αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του στην ποίηση, αλλά το καινούργιο βιβλίο του, που κυκλοφορεί υπό τον τίτλο «Διαδρομές και διασταυρώσεις» από την Κίχλη, είναι μετάβαση σε άλλο είδος, συγκεντρώνοντας δοκιμιακά του κείμενα, δημοσιευμένα σε όλη την διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου: από το 1977 μέχρι το 2023. Γράφοντας, βεβαίως δοκίμια, ο Πατρίκιος όχι μόνο δεν παραμερίζει την ποίηση μα και σπεύδει να τη βάλει στο επίκεντρο των ενδιαφερόντων του.

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο, γρήγορα θα διαπιστώσουμε πως ο Πατρίκιος καταπιάνεται με την ποίηση, χωρίς ποτέ πάντως να ξεχνά τον δημόσιο λόγο του. Οι άνθρωποι της γενιάς του και ιδιαιτέρως όσοι ανήκαν στην Αριστερά διεκδίκησαν ανέκαθεν χώρο στη δημόσια σφαίρα για την παρουσία τους. Και υπό αυτή την οπτική ο Πατρίκιος δεν είναι μόνο ποιητής, αλλά και διανοούμενος με παρεμβατικό ρόλο ο οποίος ανέλαβε κατ’ επανάληψη να σχολιάσει όλες τις προηγούμενες δεκαετίες όχι μόνο καλλιτεχνικά και αισθητικά ζητήματα αλλά και πολιτικά, κοινωνικά και ιδεολογικά θέματα. Κάτι που δεν έχει πάψει να κάνει μέχρι και σήμερα όπου και όποτε τον καλούν προκειμένου να τιμηθεί η ποιητική του τέχνη.

Τα δοκίμια συγκεντρώνουν όσο τρέχουν μέσα στον χρόνο, όλο και πιο συστηματικά την προσοχή τους στην ποίηση, επί μεγάλο διάστημα, ωστόσο, θα δούμε τον Πατρίκιο να πηγαίνει προς ένα ευρύτερο θεματικό φάσμα - και κάτι τέτοιο έχει πρωτίστως να κάνει με την πολιτική του αγωγή. Ο Πατρίκιος εντάχθηκε από πολύ νωρίς στη μεταπολιτευτική ανανεωτική αριστερά, απαλλαγμένος από τα μονόχνοτα βαρίδια της αριστερής νοοτροπίας. Ο πολιτικός του λόγος, παρόλα αυτά, θα συνεχίσει για αρκετό διάστημα να αντλεί εφόδια από τον δυτικοευρωπαϊκό και ιδίως από τον γαλλικό και τον ιταλικό μαρξισμό, καθώς και από τη δεξαμενή της ευρωπαϊκής κοινωνιολογίας η οποία και τον έθρεψε επιστημονικά.

Στο δοκίμιο με το οποίο ξεκινάει το βιβλίο, ο Πατρίκιος γράφει για την κοινωνικοπολιτική έννοια της αμφισβήτησης, όπως είχε κυριαρχήσει στην Ευρώπη ήδη από τον Μάη του 1968, καθώς και για νεόδμητες τότε κατηγορίες της μαρξιστικής σκέψης και της κοινωνιολογικής ανάλυσης, ενώ δεν θα απομονώσει σε καμία περίπτωση, ό,τι κι αν γράψει γι αυτήν, την ποίηση από όσα την περιβάλλουν, προχωρώντας σε απτές παρατηρήσεις και διακρίσεις για τη σχέση της με τα μέσα επικοινωνίας, με την εκπαίδευση, με τη μετάφραση, με την Ιστορία και με την παράδοση. Ας υπογραμμιστεί η πολυπαραγοντική και δυναμική προσέγγιση της παράδοσης συν την περιπλοκή θεωρητική υποδομή όταν τίθενται κάτω από τον φακό της έρευνας τα μέσα επικοινωνίας.

Φτάνοντας σιγά-σιγά προς τις ημέρες μας εκσυγχρονίζεται και η θεματολογία, καλύπτοντας την προσαρμογή του συγγραφέα στις απαιτήσεις της ηλεκτρονικής εποχής ή τη διασταύρωση της ποίησης με την ιατρική. Με τα τελευταία πάντως δοκίμιά του ο Πατρίκιος θα ανοίξει τον δρόμο προς την ίδια την ανάγνωση της ποίησης (πιστεύει στην επικοινωνία και στην εξωστρέφεια και όχι στην ασάφεια και στα ανεξάντλητα σύμβολα), αποκαλύπτοντας εκ παραλλήλου οδούς πρόσβασης όχι μόνο στο δικό του ποιητικό έργο, αλλά και σε μια προσωπικότητα, τη δική του, η οποία καθόρισε το ύφος του καιρού της, κρατώντας πάντοτε μια θέση κοντά στο φως.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ