Προμηθέας και Αντιγόνη - Ο αντιεξουσιαστικός αγώνας της λογοτεχνίας συνεχίζεται

Η λογοτεχνία δεν αγάπησε ποτέ την εξουσία και δεν χρειάζεται να πάει μακριά για να το καταλάβει. Αρκεί να σκύψει πάνω από την Αντιγόνη του Σοφοκλή, τον Προμηθέα του Αισχύλου, τον Μάκβεθ του Σαίξπηρ και τον επίλογο αποδόμησης που αφιερώνει ο Τολστόι στον Ναπολέοντα και τους άλλους ηγέτες στο «Πόλεμος και Ειρήνη».

Η εξουσία κρίνεται και στην ουσία καταδικάζεται από τα κορυφαία λογοτεχνικά κείμενα όλων των εποχών. Ο Κρέων, ο Δίας, ο Μάκβεθ και ο Ναπολέων αντιμετωπίζονται ως ανεπιθύμητα πρόσωπα στον ρου την Ιστορίας. Η ισχύς τους κονιορτοποιείται από την κοσμική ειρωνεία, το υποτιθέμενο κύρος τους γελοιοποιείται.

Η λογοτεχνία ποτέ δεν ήταν με το μέρος των ισχυρών κι αυτή είναι η πραγματική πολιτική διάσταση που της αναγνωρίζεται. Κατά τα άλλα είναι ένας κόσμος περίτεχνου ύφους και αφηγήσεων που μας αφορά στο βαθμό που εμπεριέχει καθετί που αφορά τον ίδιο τον άνθρωπο.

Αν η εξουσία είναι, όπως πολλοί πιστεύουν, αιτία όλων των κακών σε αυτό τον κόσμο, η λογοτεχνία είναι η πρώτη που το επισήμανε και συνεχίζει μέχρι τις μέρες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον αντιεξουσιαστικό της αγώνα. Στοιχεία που εκθέτουν τον μεφιστοφελικό χαρακτήρα κάθε εξουσίας ανιχνεύουμε στα πιο ετερόκλιτα κείμενα: Από το Μηδέν και το Άπειρο, μέχρι το Ουράνιο τόξο της Βαρύτητας και από το Περιμένοντας τον Γκοντό μέχρι την Μπέρτα Ίσλα.