Φίλιππος Πλακιάς: Αξιόλογοι μουσικοί εκτός του Star System

Συνέντευξη στον ΣΤΕΦΑΝΟ ΛΕΜΟΝΙΔΗ

Ο πολυτάλαντος ερμηνευτής μιλάει για την πορεία του στον χώρο της τέχνης και τους σταθμούς της καριέρας του. Οι συνεργασίες με Αλεξίου, Γαλάνη, Μητροπάνο, ο… καημός με το ποδόσφαιρο και πολλά ακόμη.

Ο αξιόλογος μουσικοσυνθέτης ξετυλίγει το κουβάρι της καριέρας του, η οποία παραδόξως ξεκίνησε από το... Φυσικό της Αθήνας. Τα πρώτα ακούσματα, οι συνεργασίες, η σημερινή μουσική σκηνή και το ποδόσφαιρο!

Γεννήθηκε στην Καρδίτσα, με τη μητέρα Αγορίτσα να τραγουδάει σαν αηδόνι, τον πατέρα Μήτσο να έχει κι αυτός κρυφό χάρισμα στο τραγούδι, κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Φίλιππος Πλακιάς να ξεκινήσει για το Φυσικό της Αθήνας και να καταλήξει μουσικός και τραγουδιστής με επιτυχημένες εμφανίσεις δίπλα σε μεγάλα ονόματα. Και ποιητής και συνθέτης και στιχουργός και ερμηνευτής… και φυσικός.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 12/4/2023

«Από μικρός είχα ακούσματα, είτε από τα δισκάκια 45 στροφών των λεωφορείων του ΚΤΕΛ που είχε ο πατέρας μου είτε από το τζουκ μποξ ενός ιστορικού μαγαζιού της Καρδίτσας, τον "Μπαλογιάννη"».

«Έρχονταν τα λεωφορεία στην αυλή του σπιτιού μας να γρασάρουν και εγώ τρύπωνα και άκουγα πολλά τραγούδια από τα ιδιότυπα πικ απ που είχαν εκείνη την εποχή. Δεύτερη πηγή έμπνευσης το τζουκ μποξ του Λάκη στο ουζερί ορόσημο της Καρδίτσας "Μπαλογιάννης" με Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Διονυσίου, Πόλυ Πάνου. Μου άρεσε πολύ το μπάσο που ακουγόταν και τα παιδικά μου αυτιά ήταν μαγεμένα. Σε αυτά να προσθέσουμε και τα ακούσματα από τις ραδιοφωνικές εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη και του Λευτέρη Κογκαλίδη, με προτίμηση τις ροκ μπαλάντες. Σε όλη αυτήν την πανδαισία να προσθέσουμε και τις ντισκοτέκ της εποχής, με τη σόουλ, τον Τζέιμς Μπράουν, αλλά και τα παραδοσιακά δημοτικά στα πανηγύρια στο Μουζάκι με το κλαρίνο να κελαηδάει».

Και πώς μετουσιώσατε τα ακούσματα στην πράξη;

Από την Ε' Γυμνασίου με μαθήματα κιθάρας και τις αυτοσχέδιες κομπανίες με εκτόνωση στις ταβέρνες αργότερα ως φοιτητής στην Αθήνα.

Ως παιδί δεν παίζατε ποδόσφαιρο;

Βέβαια, και ήμουν καλός. Κάναμε και μια ομάδα μερικοί φίλοι, «Μπαλιακός» τη λέγαμε. Όταν ήμουν φαντάρος αργότερα, με έβγαλαν «Ζάετς», αν κι εγώ είχα αντιρρήσεις γιατί ήμουν Ολυμπιακός, αλλά μου έλεγαν ότι είχα όλα τα στοιχεία του Κροάτη, σε μεταβιβάσεις και κατέβασμα της μπάλας. Με ζήτησε και η Αναγέννηση Καρδίτσας, στα εφηβικά, πάνω απ’ όλα όμως είχα το διάβασμα και τις σπουδές. Ήθελα να περάσω στην Αρχιτεκτονική, την έχασα για μισή μονάδα στο σχέδιο, μπήκα όμως στο Φυσικό και δεν μετάνιωσα. Ερχόμενος στην Αθήνα, είχα και την ευκαιρία να βλέπω στο ΟΑΚΑ τους Αναστόπουλο, Μητρόπουλο, Σέστιτς, Ντέταρι. Και μπάσκετ έπαιζα και μου άρεσε πολύ.

Και ο ερχομός στην Αθήνα άνοιξε και τον δρόμο της τέχνης;

Ναι, γιατί κάναμε ένα γκρουπ και παίζαμε στον «Κουασιμόδο» στο Κολωνάκι, μετά το πέρασμα της «Οπισθοδρομικής Κομπανίας». Μαζί με τον Κώστα Μάντζιο και άλλους φίλους, πολύ καλούς μουσικούς, περάσαμε από την «Παγκρατιώτισσα», στην εποχή της άνθισης του ρεμπέτικου και του λαϊκού. Είχαμε μεγάλη επιτυχία με το συγκρότημα «78 στροφές», αλλά είχα αφήσει πίσω τις σπουδές μου και η αδελφή μου χτύπησε καμπανάκι ότι πρέπει να πάρω πτυχίο. Στρώθηκα, διάβασα και πήρα το πτυχίο μου με καθυστέρηση τεσσάρων χρόνων. Αργότερα κάναμε ένα νέο συγκρότημα, τα «Αδέσποτα σκυλιά», και κάναμε συναυλίες στην Ευρώπη.

Σας χρειάστηκε το πτυχίο του φυσικού;

Όχι. Τότε κάναμε τα χαρτιά μας και μας έπαιρναν με την επετηρίδα.

Πρώτο μεγάλο μαγαζί;

Το «Χάραμα» στην Πάτρα, πήγαμε με ένα γκρουπ, αλλά κράτησαν εμένα και τον Γεράσιμο Ανδρεάτο.

Οι σταθμοί της καριέρας σας;

Η γνωριμία με τη Δήμητρα Γαλάνη και τη Λίνα Νικολακοπούλου, η συνεργασία μας στο «Χάραμα» της Αθήνας και η συνύπαρξή μας με Έλλη Πασπαλά, Μίλτο Πασχαλίδη και Γιάννη Σαββιδάκη. Τα δύο επόμενα χρόνια μού πρότεινε νέα συνεργασία η Γαλάνη. Κάναμε μεγάλες συναυλίες σε Κύπρο, Θεσσαλονίκη, Γερμανία, Γαλλία αλλά και στην Ουκρανία όπου ζήσαμε συγκινητικές στιγμές. Πήγαμε στην Κριμαία, τραγουδήσαμε σε Ντονέτσκ, Σεβαστούπολη, Μαριούπολη, Κίεβο. Έρχονταν ομογενείς και μας έλεγαν σε σπασμένα ελληνικά «εγκώ Έλληνας», ενώ και ο δήμαρχος Μαριούπολης ήταν ελληνικής καταγωγής.

Δεύτερος μεγάλος σταθμός η συνεργασία με τη Χαρούλα Αλεξίου στο «Σινέ Κεραμεικός» την περίοδο 2001-02, μαζί με Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Λιζέτα Καλημέρη, μετά από σύσταση της Λίνας Νικολακοπούλου.

Οι εμφανίσεις με Μητροπάνο και Τερζή σε νυχτερινό κέντρο στη Θεσσαλονίκη μπροστά σε 3.000 θαμώνες.

Για 5 χρόνια, την περίοδο 2016-20, δούλεψα στο Εθνικό Θέατρο με τον παραμυθά Δημήτρη Προύσαλη. Έγραφα τραγούδια, στίχους και μουσική για το κάθε παραμύθι και τα τραγουδούσα με την κιθάρα μου στην αφήγηση. Παίζαμε σε ιδρύματα, δήμους, κοινότητες, νοσοκομεία, σχολεία και ήταν συγκινητική η ανταπόκριση των παιδιών αλλά και των μεγάλων. Περίπου 200 τραγούδια. Μας τα ζητήσανε και είπαμε να κάνουμε δύο CD, αλλά βάλτωσε η προσπάθεια, χρειάζεται χρηματοδότης. Και με τον ποιητή Δημήτρη Φιλελέ κάναμε τραγούδια για τη συνεργασία μας με τον φίλο αφηγητή Δημήτρη Προύσαλη, θρύλοι για την Άλωση της Πόλης, ιστορίες για τον Κολοκοτρώνη το 1821, την ιστορία του νεκρού αδερφού σε παραμυθιακή μορφή και παραμύθια μικρασιάτικα για τα 100 χρόνια από την καταστροφή στη Μικρά Ασία. Έχω πολλά ανέκδοτα τραγούδια στα συρτάρια μου.

Και η ποίηση πώς προέκυψε;

Έγραφα ποιήματα πολλά χρόνια και στην καραντίνα τα δακτυλογράφησα και αποφάσισα να τα εκδώσω. Είχα την τύχη να εκδοθούν από τις εκδόσεις «ΕΝΑΣΤΡΟΝ». Ο τίτλος του βιβλίου «Εύθραυστη ισορροπία». Είμαι επηρεασμένος από τους σουρεαλιστές, τον Εγγονόπουλο, τον Εμπειρίκο, τον Ελύτη βέβαια, τον Σεφέρη και άλλους μεγάλους ποιητές της περίφημης γενιάς του ‘30.

Η πρώτη δισκογραφική απόπειρα;

Είχα συναντήσει στη Ρόδο τον Νίκο Παπάζογλου που τον θαύμαζα πολλά χρόνια και του έδωσα μια κασέτα με ακυκλοφόρητα τραγούδια μου να μου πει τη γνώμη του. Τον συνάντησα μετά από μερικούς μήνες τυχαία στον δρόμο στη Θεσσαλονίκη, που είχα ανέβει με τον Μητροπάνο, του υπενθύμισα τα τραγούδια μου και ύστερα από λίγο καιρό με πήρε τηλέφωνο και μου είπε «έπαθα πλάκα με τα τραγούδια σου, έχω έτοιμο το υλικό, μπορώ όμως να χρησιμοποιήσω έστω ένα για τον νέο δίσκο μου;». Πήρε το «Τόδε τι», που είναι αριστοτελική έκφραση, που ήταν για τον τελευταίο του δίσκο «Μάισσα σελήνη». Είχε γράψει τους στίχους η γυναίκα μου, συγγραφέας και δημοσιογράφος, Κυριακή Μπεϊόγλου. Μου ζήτησε να το κάνω τσάμικο και το επέλεξε ο Παπάζογλου. Το μοναδικό που είχε γράψει στίχους η Κυριακή.

Μόλις άρχισα να γράφω δικά μου τραγούδια και επιλέχτηκε ένα τραγούδι μου από τον Μάνο Χατζιδάκι στους αγώνες της Καλαμάτας το 1991. Ο πρώτος μου δίσκος βγήκε το 1997, στην «Πόλιγκραμ», όπου ήταν και η Γαλάνη. Ο τίτλος ήταν «Τίποτα δεν χαρίζεται». Έντεκα τραγούδια, μουσική-στίχοι-ερμηνεία Φίλιππος Πλακιάς και ένα το είπαμε με τον φίλο μου, Διονύση Τσακνή. Το ερέθισμα να αρχίσω να γράφω τραγούδια ήταν από τον Γεράσιμο Ανδρεάτο, όταν παίζαμε στην Πάτρα. Ένα πρωί μού είπε «δεν μπορούσα να κοιμηθώ, πήρα το μπουζούκι, πήγα στη θάλασσα και έγραψα ένα τραγούδι». Έτσι άρχισα να γράφω κι εγώ τα δικά μου τραγούδια.

Ο δεύτερος προσωπικός μου δίσκος βγήκε το 2017 («ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ») και έχει τίτλο «Μολυβάκι μου Χα Μπέ». Δέκα τραγούδια πάντα σε μουσική δική μου και στίχους του Δημήτρη Λέντζου. Λέει ένα τραγούδι ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και ένα η Καίτη Κουλλιά.

Και πρόσφατα, πριν από μερικούς μήνες, βγήκε ο τελευταίος μου δίσκος με τίτλο «Για ξεχασμένους φίλους» («ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ»). Δώδεκα τραγούδια σε μουσική και ερμηνεία δική μου και στίχους Τάσου Μιτσελή (6), Χρήστου Ξανθάκη (1), Κυριακής Μπεϊόγλου (1) και δικούς μου (4). Συμμετέχουν σε δύο τραγούδια οι τραγουδίστριες Σοφία Παπάζογλου και η Σταυρούλα Εσαμπαλίδη.

Γράφω τραγούδια λαϊκά κυρίως αλλά και μπαλάντες και ροκ και ένα ιδιαίτερο μικτό είδος με στοιχεία από Ανατολή και Δύση. Έχω αυτόν τον καιρό μεγάλη χαρά γιατί ένα τραγούδι μου -που μόλις κυκλοφόρησε- το επέλεξε και το τραγουδάει ο Γιώργος Νταλάρας. Έχει τίτλο «Η ρίζα» και οι στίχοι είναι του Μάκη Ψαραδέλλη. Ανήκει σε ένα CD που έχει τίτλο «Εκεί που η πέτρα μαύρισε ανθίσαν μενεξέδες…», που είναι μια αναφορά στους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας.

Πώς είναι η σημερινή μουσική σκηνή;.

Έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Παλιά υπήρχε το στρατευμένο πολιτικό τραγούδι, ήρθε όμως ο Ρασούλης με τον Ξυδάκη με την «Εκδίκηση της γυφτιάς» και τα «Δήθεν» και άνοιξαν νέους δρόμους. Το καλό είναι ότι οι νέοι στην εποχή μας μαθαίνουν τα ρεμπέτικα, την παραδοσιακή μουσική και έχουμε πολύ καλούς μουσικούς και φωνές από τα μουσικά σχολεία κυρίως. Δυστυχώς τώρα πολλοί «κατασκευάζουν» τραγούδια κυνηγώντας το σουξέ και αυτό είναι αρνητικό στοιχείο για την αληθινή τέχνη. Δεν εκφράζουν την ευαισθησία τους, την αλήθεια τους, βάζουν τσιτάτα και σλόγκαν στους στίχους και πολλές επαναλήψεις. Οι αληθινοί καλλιτέχνες δεν ενεργούν έτσι, οι ευκαιριακοί κάνουν πολλή φασαρία για να τους προσέξουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Βέβαια, φταίνε κι αυτοί που τα αναμεταδίδουν στο ραδιόφωνο. Εγώ είμαι από αυτούς που δεν κάνουν φασαρία. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι μουσικοί με αυτό το χαρακτηριστικό. Πρέπει όμως να τους ανακαλύψουμε, δεν ανήκουν στο star system, δεν κάνουν τούμπες και δεν τους γνωρίζει ο κόσμος. Εμένα με ευχαριστεί αν μου πει έστω και ένας άνθρωπος «τι ωραία τραγούδια που γράψατε».

Ενημερώνεστε για νέα πράγματα;

Άκουγα από παλιά τους Public Enemy, όταν δεν τους ήξερε ο πολύς κόσμος, τώρα όμως έχουν αλλάξει τα πράγματα. Οι ράπερ συνδέονται με λεφτά, ναρκωτικά και όπλα.

Τώρα πού παίζετε;

Στον «Μπακαλόγατο» στην Καισαριανή, κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σαββατοκύριακα. Μαζί με τον μπουζουξή Γιώργο Γεωργόπουλο. Είναι μουσικό μεζεδοπωλείο, όπως τα βλέπαμε στις παλιές ελληνικές ταινίες. Παίζουμε λαϊκά ρεμπέτικα και έντεχνα και όλος ο κόσμος διασκεδάζει, τραγουδάει και χορεύει. Γίνεται χαμός. Παίζουμε και δικά μου τραγούδια, αλλά και Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Ζαμπέτα, Χιώτη, Τσιτσάνη, Μάρκο.

Παρακολουθείτε ποδόσφαιρο;

Παλιά, πρόλαβα τα χρόνια της αθωότητας. Βέβαια, εδώ και αρκετά χρόνια όλα έχουν αλλάξει και μπήκαν και οι χούλιγκανς και η οπαδική βία στην ιστορία. Την παλιά εποχή ήταν πιο ήσυχα τα πράγματα, με φιλάθλους και των δύο ομάδων στα γήπεδα. Ατόνησε όμως το ενδιαφέρον μου λόγω της βίας. Παρότι ο πατέρας μου ήταν ΑΕΚ, εγώ έγινα Ολυμπιακός. Έγινα όταν έπαιζαν τα Τρίκαλα στην Α' Εθνική και έβλεπα τα λεωφορεία να περνούν γεμάτα φιλάθλους του Ολυμπιακού μέσα από την Καρδίτσα. Με ενθουσίαζε αυτή η εικόνα. Επίσης, ήθελα να πω ότι νεαρός διάβαζα πολύ «ΦΩΣ». Ήταν η αγαπημένη μου εφημερίδα.

Ξέχασα να πω ότι μία από τις πολύ ωραίες στιγμές μου στο ποδόσφαιρο ήταν όταν ως μέλος της ομάδας των τραγουδιστών παίξαμε σε ένα τουρνουά με την ομάδα των παλαίμαχων ποδοσφαιριστών. Είχα νιώσει μεγάλη χαρά και συγκίνηση που μάρκαρα τον θρυλικό Μίμη Δομάζο, τον Λεμονή, τον Βαμβακούλα!

Για να καταλήξουμε, είστε ποιητής, συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής.

Ναι, αλλά δεν έγινα ποδοσφαιριστής...