Μιλώντας για τον Ισίδωρο Ζουργό
Στ’ αστεία το λέγαμε πριν από χρόνια πως μια μέρα θα φτιάχναμε σχολή πεζογραφίας. Στην πραγματικότητα εκείνος δεν το είχε ανάγκη γιατί είναι μια σχολή μόνος του. Μιλώ για τον Ισίδωρο Ζουργό, τον φίλο μου τον Ισίδωρο, τον άνθρωπο που κατάφερε πριν από δεκαπέντε χρόνια με την «Σκιά της Πεταλούδας» να ανατρέψει άρδην τα εκδοτικά και αναγνωστικά ήθη του τόπου.
Ο μυθοπλάστης που ανάγκασε με τις επιτυχίες του τους Έλληνες εκδότες να αναζητήσουν συγγραφείς ανάλογου προφίλ, συνεχίζει απτόητος ως ο δημοφιλέστερος συγγραφέας της καλής Ελληνικής λογοτεχνίας. Αγαπημένος των βιβλιοπωλών και του αναγνωστικού κοινού ο Ζουργός έχει δημιουργήσει τα δικά του αξιοζήλευτα… ρεκόρ!
Συγγραφέας της Θεσσαλονίκης αλλά και της Μεγάλης Ιστορίας ξεδιπλώνει πάνω στις αφηγηματικές του ράγες το συναρπαστικό ταξίδι των βιβλίων του. Με το τελευταίο του βιβλίο «Λίγες και μία νύχτες» απέσπασε το λογοτεχνικό βραβείο Κλεψύδρα συσπειρώνοντας ταυτόχρονα γύρω του ως συνήθως ένα πολυπληθές κοινό φανατικών αναγνωστών. Δεν είναι εύκολο στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης να επιβεβαιώνεις τον χαρακτηρισμό του «ευπώλητου» με καλογραμμένα μυθιστορήματα. Από την πρόσφατη παρουσία του Ισίδωρου στο βιβλιοκαφέ Έναστρον αποκόμισα επιπλέον την εικόνα του δημιουργού που ζυμώνεται με τη γλώσσα και τις ιδέες. «Νέστορας» στο σύγχρονο τοπίο, ο Ζουργός κουβαλά κάτι από τη σεμνή εσωστρέφεια πνευματικών ανθρώπων του παρελθόντος. Το γεγονός ότι αυτός και όχι κάποιος άλλος βρίσκεται πίσω από τα βιβλία του, αποδεικνύει περίτρανα το αξίωμα πως τα καλά βιβλία τα γράφουν μόνο καλοί συγγραφείς. Ο Ισίδωρος είναι ένας από αυτούς και το βραβείο Κλεψύδρα ήταν η ελάχιστη αναγνώριση στο πρόσωπό του όπως ακριβώς ήταν και για τη Νίκη Αναστασέα, τον Ηλία Μαγκλίνη, την Ιωάννα Μπουραζοπούλου, τον Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και τους άλλους βραβευθέντες στα επτά χρόνια αναγνωστικής αξιολόγησης. Όσο κι αν γκρινιάζουμε η Ελληνική λογοτεχνία έχει τελικά το δικό της μέλλον!
